Gökyüzüm Sen

---17---

Güzel yazıyor muyum harbiden?

Yorumlarınızı bekliyorum ❤️

***

"Benim sağım solum belli olmaz, kafam atar kapına dayanırım. Ben insanları, insanlar beni zorlar. Her yer ne yapacağımı söyleyen filozaflarla dolu..."

Dinlediğim şarkıyı Ömer önetmişti. Sabahtan beri dinliyordum. Sanki bu şarkının içinde bir yerlerde ben saklıydım. Kendimi keşfetmeliydim.

"Sen gülüşlerimde gizlediğim yaralarımdan kork." İşte yarım saattir bu cümle için tekrar tekrar bu şarkıyı dinliyordum. Beni anlatan cümle buydu. Gülüşlerimin altında sakladığım yaralarım vardı. Bunları kimse bilmiyordu mesela. Ben iki sene önce kardeşimi kaybetmiştim. On bir yaşındaydı. Ben de on üç yaşındaydım. O mavi gözlerini bir daha açmamak üzere kapattığında maviden nefret eder olmuştum ben. Sonra yeni bir okul ve yeni arkadaşlar. İlk gün kimseyle konuşmamıştım. Siyah dünyama yeni renkler eklemek istemiyordum. Ama o gün bir şey oldu. Yağız bana göz kırptı. O gün siyahın yanında karamel rengi ile tanıştım ben. Onun gözleri karamel rengiydi çünkü. Gelen bildirim sesiyle düşüncelerimden ayrılıp telefona baktım.

Y: Nasılsın?

Günlerdir mesaj atmadığı için ona kırgındım. Ama bunu asla ona söyleyemezdim.

G: İyiyim. Yazdım.

Y: Biliyorum bana kırgınsın. Özür dilerim. Günlerdir sana yazmıyorum çünkü nedenlerim var.

G: Özür dileme. Seni anlıyorum.

Y: Gökçe annem ile babam boşanıyor. Ve ben de kimde kalacağıma karar verecektim. İkisinin de üzülmemesi için on sekiz yaşına kadar yurtta kalmaya karar verdim.

G: Yağız çok üzüldüm senin adına. Ama unutma ben her zaman yanındayım.

Y: Yaz sonuna kadar anneannemlerdeyim. Bol bol görüşürüz.

G: Tabiki. Ne zaman istersen.

Y: Teşekkürler.

G: Ne için?

Y: Herşey için.

G: Rica ederim.

Bir an defterimde yazan notu hatırladım ve ona sormak istedim.

G: Yağız sana bir şey soracağım.

Y: Tabi sor.

G: Yanlış anlama lütfen. Bunu önemli bir şey için soruyorum. Sence okulda benden hoşlanan biri var mı?

Görüldü. Biraz vakit geçti ama yazmıyordu. Sonra bir anda aktif oldu ve yazmaya başladı. Yazıyor...

Y: Şuan gitmem lazım. Görüşürüz.

G: Peki, görüşürüz.

Telefonu kapattım ve pencerenin önündeki minik koltuğa oturdum. Bu koltuk, benim kitap okuma koltuğumdu. Müzik açar ve kitap okurdum sürekli. Kitap okumayı çok severdim. Ve hep sevecektim. Çünkü sanki kitaplardaki insanların hayatlarına dokunuyordum. Ve bu beni mutlu ediyordu.

***
Selam güzel okurlarım...

Nasılsınız?

Bu bölüm hem üzüldük hem sevindik. Karışık bir bölüm oldu.

Sizce kitap şuan nasıl gidiyor?

Şuana kadar nasıldı?

Okuyan herkes yorum yapsın lütfen ♥️