"İyiyim." Dedim gülümseyerek. Sonra yanıma yaklaşıp sıkıca sarıldı bana.
"Bugün seninle balık tutmaya gideceğiz."
"Gidelim valla. Baba oğul balık tutmayı özledim." Dedim neşeyle. Daha da sıkı sarıldı. Annemin sesi duyuldu mutfaktan.
"Kahvaltı hazır!" Babam kalkıp mutfağa geçtiğinde ben de banyoda elimi yüzümü yıkadım. Havluyla yüzümü kuruladıktan sonra aynaya baktım. Sonra gülümsedim bu yorgun halime. Gamzeleri olan sarışın karamel gözlü biriydim ben. Ama bu halimle kimsenin dikkatini çekmemiştim. Çekmek istediğim de söylenemez. Yavaş adımlarla annemin hazırladığı kahvaltı masasına yaklaştım.
"Günaydın." Dedi annem neşeli bir şekilde.
"Günaydın." Diyerek cevapladım onu. Ailece güzel bir kahvaltı yaptık. Bu ailenin tek çocuğuydum ve bir kardeşim olsun çok isterdim. Ama yoktu işte. Ama yine de mutluydum. Kuzenlerim kardeşlerim gibiydi. Kahvaltıdan sonra babamla birlikte hazırlanıp balığa gidecektik. Annemin yine işleri olduğu için gelemeyecekti. Balık tutmak için en uygun yer baraj kenarıydı çünkü oturduğumuz yer denize uzaktı. Burası Adana'ydı. Haberlerde ilginç olaylara yer sahipliği edinen yer. Ama şahsen ben hiç böyle bir olayla karşılaşmadım. Ya da bana öyle geliyor. Evimiz baraj kenarına pek uzak olmadığından yürüyerek gitmeye karar verdik. Babamın elinde bir kova ve oltalardan biri duruyordu. Benim de elimde olta vardı. Yavaş yavaş ilerlerken karşı karşıya geçmek için hareketlendik. Hızlı adımlarla karşıya geçtiğimde babamın yanımda olmadığını gördüm. Arkama döndüğümde babamın yere düşen oltayı almak için eğildiğini gördüm. Tam oltayı alıp geliyordu ki araba süratle çarptı ona.
"Baba!" Diye bağırdım ama ne sesim yetişebildi, ne de bedenim. Yerde yatan babama yaklaştım hızla.
"Baba!" Gözlerini açmıyordu. Lanet olsun açmıyordu. İnsanlar başımıza toplanmaya başlamıştı.
"Ambulansı arayın!" Dedim bağırarak. Hayır ya hayır. Lütfen ona bir şey olmasın lütfen.
"Baba!" Dedim tekrardan. Ses gelmedi. Uyanmıyordu. Keşke hepsi rüya olsaydı diye geçirdim içimden. Bir anda uyanıp sarılıversem babama. Sonra ambulansın sesi yankılandı kulaklarımda. Gelen görevliler önce nabzına baktılar. Onay verdiğinde kalbinin attığını anladım. Ve inanın bana o an "atıyor ya kalbi atıyor" dedim içimden. Hızla sedyeye aldılar ve ambulansa yüklediler. Ambulansa beni de aldılar ve hastaneye geldik. Hastanede yoğun bakıma alındı. Ben konuşamadığım için annemi hemşireler arayıp konuştu.
Şuan koridorda başım ellerimin arasında oturmuş doktorların gelmesini bekliyorum. Annemin sesini duydum koridorun başından. Başımı ona çevirdim ve ağlayarak geldiğini görünce çok üzüldüm. Yanıma yaklaştı ve sarıldı bana. Gözlerim dolarken sarıldım ona. Sonra doktor yaklaştı yanımıza. Hızla toparlamaya çalıştık kendimizi.
"Hastanın neyi oluyorsunuz?"
"Ben eşiyim, bu da oğlum." Dedi annem beni gösterirken.
"Hastamız geldiğinde yaşadığı şoktan dolayı bayılmış. Beyninde hasar var mı diye bir sürü test yaptık ama sorun yok. Durumu şuan iyi ama bacağının biri kırılmış. Alçıya alındı."
Annem bir iç çekti ve "çok şükür" dedi bana sarılarak. Babamı normal odaya aldılar. Uyandı. Tedavi edildi ve eve geldik. Bunlar çok hızlı gelişti gerçekten. Babamın durumu gayet iyiydi. Pazar günü akşamı insanların attığı hikayelere baktım tek tek. İnsanlar hikayelerde sürekli beğendiği sözleri veya o gün gittikleri yerlerin fotoğraflarını paylaşmıştı. Sonra Gökçe'nin hikayesi geldi ekranıma. Fotoğrafı vardı ve köşede bir söz yazıyordu.
"Siyah kadar yalnızdı hayallerim." Yanıt vermek istedim ve yazdım.
"Beyaz kadar saftı." Sonra gördü mesajımı. Yazmaya başladı.
"Ama gerçekleşmezse bir önemi kalmazdı." Gülümsedim.
