"Ben bu ülke için her şeyden vazgeçtim! Ben, bu ülkeye sahip olduğum herkesi verdim. Şimdi de kendi canımı koyuyorum ortaya. Benden ne istiyorsunuz daha?"
Jungkook, birkaç saniye öfkeden deliren kadına baktı. Hemen sonra eli kemerine iliştirdiği sil...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Hayat bir döngüden ibaretti ve herkes bir şeyleri iyi veya kötü yaşamaya mecburdu. Aksi taktirde boynumuza dolanan ip, daha gözlerimizi dünyaya açtığımız ilk gün bizi tepeye taşımak için ayaklarımızın altına yerleştirilen taburenin üzerinden çekip alırdı ruhumuzu. Tavana tutunan bir ceset yığını olarak kalabilirdik. Arafta ve umutsuz vakalar olarak yaşamaya devam edebilirdik.
Ama biz bunu yapamadık. Bizden başkaları yaptı, yapmamak için çabaladı fakat biz yapamadık. Çünkü bizim damarlarımızda akan kan, baş kaldırışın temeliydi.
Biz bu sistemin baş kaldıran evlatlarıydık.
Bu, bir isyan değildi. Bu bir baş kaldırıştı. Sisteme ve tüm insanlığa bir baş kaldırış ilan ediyorduk, sadece birkaç adım sonra..
Gözlerimi araladığımda, nerede olduğumu ve neler yaşandığını kavramam birkaç saniyemi almıştı. En son hastanede yakalandığımızı hatırlıyordum fakat ondan sonrası yoktu. Jungkook gelmişti. Sesler, kavga, acı..
Jungkook da yakalanmıştı.
Bir anda ciğerlerime dolan oksijen, göğüs kafesimi patlatacak sandım. Gözlerim dehşetle irileşirken, "Jungkook," diye bağırmıştım telaşla. Saliseler içerisinde gözyaşlarım yanaklarımdan birer inci misali süzülmeye başladığında, devre dışı kalan mantığım tüm bedenimi zangır zangır titretti ve aklımı kaybedeceğimi sandım. Jungkook, her şeyin başıydı. Jungkook yakalanırsa alaşağı edilirdi. Onu sağ bırakmazlardı.
"Rosie," Duyduğum kısık ses, bir anlığına başımdan aşağı buzla dolu bir kova su boca edildiğini sanmama neden olurken, gözlerimi sadece pencere sayesinde ışık alan odada dolaştırdım. Perdeleri kapalıydı ve oda karanlık sayılırdı. Yine de etrafı görmek mümkündü.
Burayı bir yerlerden anımsıyordum fakat hayal meyaldi.
"J-Jungkook, iyi misin?"
Bir anlığına bağlandığımı kavramam, arkamda hissettiğim kıpırdanmayla anlaşılırken, sırt sırta sandelere bağlandığımızı fark etmiştim. Bir dakika.. Ne?
"İyiyim. Rosie, Tanrım iyi misin?"
"İyiyim.. Ama biz nerdeyiz? Neler oluyor Jungkook?"
