De Vervloekte Troon en de Kinderen van de Doden

Hoofdstuk 11: Het Kasteel

Aangezien ze maar één paard hadden en het kasteel best ver weg was en niemand zin had om te lopen besloot Steven om paarden te halen bij de dichtstbijzijnde herberg. In de herberg hing een gezellige stemming totdat Steven binnenliep. 'Van wie zijn die paarden buiten?' vroeg hij op dringende toon. Buiten stonden Guy, Edward en Candel gespannen te wachten. Een gespierde man stond op en liep naar Steven. Hij was zeker 2 koppen groter dan Steven en torende hoog boven hem uit. 'Van mij. Hoezo?' zei hij dreigend. 'Ik heb ze nodig.' Steven keek gespannen omhoog naar de man. 'En waarom zou ik ze aan jou geven?' de man greep Steven bij zijn kraag. 'Je denkt toch niet dat ik zomaar mijn paarden aan je meegeef. Weet je wel niet hoeveel die beesten kosten.' De man wilde Steven net een klap verkopen toen een jongen met een strohoed de man een por gaf en naar de mantel van Steven wees. De man liet Steven meteen los. 'Als ik ze maar terug krijg.' zei hij teleurgesteld. 'Je kan ze ophalen bij het kasteel.' zei Steven snel en toen rende hij naar buiten. Candel keek hem vragend aan. Steven maakte de 2 paarden los en gooide de teugels naar Candel. 'Wist je dat je vader ooit stalknecht was?' begon Guy, die ontroerend naar de teugels in Candels handen keek. Candel zuchtte. 'Nu lijk je net op hem toen hij voor de paarden zorgden. Alleen heb jij korter haar. Daardoor ziet je haar er wel gezonder uit en w-' Guy's verhaal werd onderbroken toen Candel de teugels van één van de paarden naar Guy gooide. De andere teugels gaf hij aan Edward. Steven was al op zijn paard gaan zitten. 'Er is één paard te kort dus kom jij maar bij mij achterop Candel.' zei Steven. Candel dacht even na en zei toen: 'oke.' en sprong bij Steven achterop.

Na een tijd door het bos te hebben gereden zagen ze de witte muren van het kasteel voor zich groter en groter worden. Rode vlaggen wapperde in de wind. Ze stopte een eind van het kasteel vandaan. 'Oke, ik ben de enige die hier legaal naar binnen mag dus we moeten iets verzinnen. Het zal in ieder geval opvallen als jullie op paarden komen.' de rest knikte instemmend en begon de paarden vast te binden aan een boom terwijl Steven een plan bedacht. 'Oke ik heb een idee.' zei Steven na een tijdje.'De koning is helemaal paranoïde dat jullie hem komen vermoorden.' 'Hoezo?' zeiden Guy, Candel en Edward in koor. 'Ik heb geen idee, maar dat doet er nu niet toe. Ik dacht wat nou als ik doe alsof ik jullie heb opgepakt en tegen de bewakers zeg dat de koningin jullie wil zien. Dan laten ze ons vast binnen en dan kunnen we Ina zoeken. Die zit waarschijnlijk bij de koningin dus dan gaan we naar haar kamer, halen haar op en gaan weer weg.' 'Klinkt als een goed plan.' zei Edward vast besloten. 'Tijd om te liegen.' zei Steven en sprong op zijn paard. 'Oke als jullie nou achter mij aan lopen en doen alsof jullie gevangenen zijn.' En zo liepen ze het laatste stuk naar het kasteel. Candel, Guy en Edward in een rijtje voor Steven uitlopend en Steven achter hun op een paard met getrokken zwaard.

Toen ze aankwamen bij de grote poort werden ze meteen tegengehouden door twee wachters met rode mantels. Een kleine dikke man en een lange dunne man. 'Halt!' zei de kleine dikke wachter. De lange wachter schudde zijn hoofd. 'Nee, Ollie! De baas vertelde dat we Steven door moesten laten en niet voor problemen moesten zorgen.' De kleine dikke wachter, Ollie, keek nadenkend van de lange wachter naar Steven, die ongemakkelijk glimlachte en zwaaide. 'Ja maar Stan, Steven is niet alleen.' zei Ollie. De dunne wachter die dus Stan heette keek naar Guy, Edward en Candel. 'Nee klopt. Wat moeten we nu dan doen? Moeten we ze gewoon binnen laten of niet?' Ollie keek geschrokken naar Stan. 'Ik weet het niet!' Stan sloeg zijn hand voor zijn mond. 'We worden ontslagen!' riep hij moedeloos uit. Steven bekeek het tafereel vanaf zijn paard en draaide zich om naar Candel, die zijn geduld begon te verliezen. Ondertussen waren de wachters aan het discussiëren wat ze nu moesten doen. Candel stapte uit de lijn en liep naar ze toe. 'Ik heb een tip.' zei hij gefrustreerd. Ollie en Stan keken hoopvol op. 'Wat nou als jullie gewoon even vragen aan Steven wat er aan de hand is en hem dan gewoon doorlaten!' Candel draaide zich om en ging weer in de rij staan. De wachters begonnen weer te fluisteren. De dikke wachter keek naar Steven op zijn paard. 'Steven, wie zijn deze mensen?' zei Ollie kalm. Steven vertelde het hele verhaal over de gevangenen en dat ze naar de koningin moesten. Stan knikte. 'Je weet het verblijf van de koningin te vinden toch?' Steven knikte en reed toen door de poort. 'Oh en Steven!' riep Ollie nog snel. Steven draaide zich geschrokken om. Hadden ze hem door? Was het plan mislukt? 'Er zijn wat indringers binnen dus pas op.' zei Ollie droog en glimlachte. 'Bedankt voor de waarschuwing.' zei Steven ongelovig. Iemand had nog nooit zo rustig tegen hem verteld dat er indringers waren.

Steven gaf de teugels van zijn paard aan de stalknecht en liep toen met de rest achter hem aan de binnenplaats op. 'Marie-Antoinette's kamers zijn daar.' zei Steven en hij wees naar een grote witte toren. 'Maar ze kan ook ergens anders zijn dus ik denk dat we moeten opsplitsen.' Edward knikte. 'Candel als jij nou naar het verblijf van Marie- Antoinette gaat, gaan Guy en Steven naar de grote hal daarnaast en ik ga naar de andere kant van het kasteel.' zei Edward. Steven had de wapens van Guy, Candel en Edward afgepakt en ging op zoek naar nieuwe. 'Wacht hier heel even.' zei hij en hij rende naar een rek vol wapens dat naast de poort stond. Hij pakte twee zwaarden en een boog. Hij gaf een zwaard aan Guy en de boog aan Candel. 'Edward, dit zwaard is al 17 jaar oud en de koning is er erg gesteld op, dus ik vind dat jij die mag hebben.' Steven het zwaard aan Edward, trok zijn eigen zwaard en zei; 'Tijd om op te splitsen.'