De Vervloekte Troon en de Kinderen van de Doden

Hoofdstuk 5: De Houthakker

Ze liepen door het bos, op weg naar Richard. Het miezerde en ze hoorden zachtjes de regen druppelen op de bladeren van de bomen. Edward was er bijna zeker van dat Richard degene was die zijn vader had vermoord. Richard was namelijk met zijn vader het bos ingegaan samen met Brian. Brian en Henry waren beide vermoord. De enige overlevende was Richard. Dat was voor Edward al genoeg bewijs om hem als schuldige te zien, maar wat voor hem de zaak nog duidelijker maakte was het feit dat Richard het kasteel had verlaten na de dood van Henry. Richard had Cashewlot verlaten zodra de troepen terug waren gekomen. Hij was naar een stad in de buurt van het Loch Arkaig, het meer waar de oorlog had plaats gevonden, verhuisd. Niemand in het kasteel, zelf Sientje niet, wisten wat hij daar ging doen. Edward voelde zich niet op zijn gemak in het bos. Zijn vader had hier ook gelopen. Levend. Klaar om een oorlog te winnen. Het voelde raar om op plekken te komen waar zijn vader was geweest. James had het kasteel ook verlaten. Nu woonde hij met Lucy in het bos naast Loch Arkaig. Niet ver van het open veld waar zijn vader en Brian waren vermoord. John had Edward het verhaal over Brian uiteindelijk toch maar verteld. Met veel pijn en moeite vertelde hij dat Brian met Henry mee was gegaan. Brian vertrouwde niet wat Henry ging doen en was bang dat er wat ergs zou gebeuren. Niemand wist precies wat er was gebeurd, omdat er niemand bij was. Maar toen Henry en Brian de volgende middag nog niet terug waren en Richard de enige was die terug was gekomen met een bebloed mes waren ze op zoek gegaan. Richard beweerde dat het bloed niet van Brian en Henry kwam, maar van een man die hem aanviel. Hij vertelde dat hij de vinger van de jongeman er af had gesneden. Niemand vertrouwde hem en ze gingen op zoek. Ze hadden eerst het lichaam van Brian gevonden en toen verderop zijn vader. John wilde niet vertellen hoe Brian was overleden, maar Edward wist dat het afschuwelijk moest zijn. Waarschijnlijk was Brian achter Henry aangegaan toen Henry zei dat hij de andere kant op moest gaan. En toen waren ze beide vermoord.

Ina hield haar mantel boven haar hoofd. 'Straks wordt mijn haar nat en wordt het verpest.' zei ze mokkend. 'Dat moeten we natuurlijk niet hebben.' zei Guy geschrokken. 'We worden niet eens nat.' kaatse Candel terug. 'Je begint op pap te lijken.' Ina keek hem boos aan. 'Ik word wel nat.' zei ze boos. Candel zuchtte. 'Hoe lang is het nog lopen?' 'Lang.' zei Edward chagrijnig. Er viel een lange stilte en Ina deed haar mantel weer over haar schouders zodat er af en toe een druppel regen op haar haren kwam. 'Waar gaan we eigenlijk naartoe?' vroeg Candel. 'We gaan naar Richard, kneus.' antwoordde Ina. 'Nee, we gaan eerst naar James.' verbeterde Edward hem. 'Misschien weet James iets over de moord, daarom gaan we naar hem toe.' Hij sloeg zijn ogen neer. Hij vond het erg vervelend om erover te praten. Hij was nu de koning. Hij moest voor zijn land zorgen, maar het eerste wat hij deed was weggaan en zijn kasteel toevertrouwen aan een aantal andere mensen. 'Hoe ver is het nog lopen.' vroeg Candel weer. 'Candel, dit vroeg je 30 seconden geleden ook.' zuchtte Guy. 'Ja, maar het is gewoon te ver lopen.' Ze liepen verder en het begon harder te regenen. Daardoor werden de takken en de paden modderig. Ina probeerde de plassen te ontwijken en zeurde dat haar nieuwe lichtblauwe jurk vies zou worden. 'Niet zo zeiken dan moet je maar zwart dragen.' zei Candel geïrriteerd. 'Ik wil er niet net zoals jij uitzien. Het ziet eruit alsof je elk moment naar een begrafenis gaat.' zei ze. Candel keek haar beledigt aan en streek zijn zwarte wambuis glad. 'Ach je mooie haar.' zei Guy verdrietig en hij begon het haar van Ina in model te brengen. Dat ging niet helemaal goed omdat ze het lopend deden en Ina haar haren in een mooie blonde staart had gedaan die nu helemaal nat was en was gaan klitten. 'AU! Je trekt mijn haar eruit.' zei ze boos en ze sloeg de handen van Guy weg, maar sloeg zo hard dat Guy uitgleed over een natte tak en lang uit op de grond viel. De modder spatte op en Guy's oranje wambuis kleurde bruin. Candel probeerde zijn lach in te houden en grinnikte. Ina zuchtte en haalde het lint dat haar haren bij elkaar hield uit haar haren en maakte een nieuwe staart. 'Kunnen we nu verder.' zei Edward geïrriteerd en hij haalde Guy uit de modder. 'Oh god!' zo kan ik me niet vertonen bij James.' piepte Guy en hij probeerde de modder van zijn kleren te krijgen, maar maakte het alleen maar erger door alles uit te smeren. Guy jammerde en voor een seconde dacht Edward dat hij zou gaan huilen. 'Hoe oud ben je nou?' zei Candel lachend. Guy keek hem beschaamd aan en begon te blozen. 'Ik ben net 40, pas net!!' probeerde hij zichzelf te redden. Hij keek Edward hoopvol aan. 'Eddy, zeg er eens wat van! Jij bent nu de koning.' Edward negeerde ze en liep stampvoetend verder.