TEKİLA |𝕸ü𝖍ü𝖗|

Tekila/Mühür-17.bölüm(part2)

"Luna!"

Babamın telaşlı sesine tutunamadan arkamdaki beden önce davrandı, keşke davranmasaydı.

Belime sarılan güçlü kol ile geriye yıkılmakta olan bedenim asılı kaldı yitikce. Gözlerim istemsiz kapanırken , üzerime eğilen göğsünden gelen kokusuyla derince soluk aldım , dayanamadım.

Belime saran kolun gerginliğini hissediyordum , hemde bir yabancı gibi. Tutuşundaki sertlik ,ona ait değil gibiydi biliyordum ki bedenimi tüy dokunuşuyla taşırdı o , incitmezdi. Şimdi nasıl oluyordu da bir tutuşuyla bile onu kendimde bulamıyordum.

Kaybımın en büyüğü.

"Luna?"

Babamın hemen soluğum kadar yakından gelen sesiyle koluma tutundu eli. Gözlerimi daha açamadan sert bir soluk tırmandı. Telaşla gözlerim , Babamın koyu irislerine bulamadan bakışlarını takip ettiğimde Duman'a öfkeyle baktığını gördüm.

Yapma baba.

Duman'ın ela irislerinin üzerimde olmayışı ile uzunca baktım. Özlem çektiğim her zerresinde yine kayboldum. Intikamım , nefretimi diri tutmak adına kendimi güçlendirirken , kalbimin ona çekilmesine engel olamadım. Göz oluklarına yansıyan kirpiklerini tek tek saymak gibi bir hataya kadar düşecekken nasılda ondan vazgeçebiliyordum ?

İç sesim ise acı bir şekilde fısıldadı ; o senden çoktan vazgeçti....

"Varisoğlu ," diyip ekledi." Çek ellerini kızımın üzerinden."

Babamın öldürücü sesiyle kendime gelemeden kolumdan çekilmemle acıyla kasıldı bedenim .Bu acı fiziksel değildi, bu acı ondan kayıp gidişimdendi , ruhum çırpındı , zihnim avaz avaz bağırdı. Yapma baba , yapma ! Kokusuna doyamadım daha.

Belimden destek olan babamın güçlü ve şefkatli tutuşu ile bir nebze olsun kendime gelirken , vücuduma söz geçirip huzursuzca doğruldum. Koca adamın yüzüne yerleşen derin endişeye yutkunarak baktım. Yalan da olsa o irislerine 'iyiyim ben' bakışları atarken , kalbimin ağrısıyla titrek bir soluk aldım.

Herkesi kandırıyordum , özellikde kendimi.

"Iyiyim."

Mırıldanır sesimle her an yıkılacak olan bedenimi kastım , fiziksel acılar yıllarca dayanan bedenim , onun soğuk gözlerin de ölmek üzereydi. Bana ne oluyordu ? Bu kadar mi acizdim ? Bu kadar mı kendimi bırakmıştım?

Gözlerim hiç uğramak istemese de , yine elalara tırmandı. Güçlü duruşumu yitirdiğim küçücük şu an diliminde , onun babama olan boş bakışlarına anlam vermeye çalıştım , öylesine boş bakıyordu ki.

Başını hafif eğerek derin bir soluk çekti ,nedeni anlamadım ."Sizi tanıyor muyum?"

Bir erkeğe bakış etli dudaklarından firar eden erkeksi tınıdaki sesle boşluk oluştu. Gözlerim şaşkınlıkla irileşirken , afallayan suratımı gizleyemiyordum bile.

Gözlerim hiç istemeyerek siyah irislere kaydığında ,Babam'ın da benden farklı olmadığını gördüm. Kolumu tutan elinin kasılmasından ise öfkesini hissediyorum , neydi babamın Duman'a olan öfkesi ? Beni unutması mı ?