BU KİTAP YAVBAH HAYRAN KURGUSU OLUP, YAVBAH FANDOMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR.
Obsesif kişilik bozukluğu olan, bu hastalığı kendine pek dert etmeyen iki genç, kısa bir süre sonra hayatlarının hastalıkları yüzünden karardığı gerçeği ile yüzleşirler.
Tedav...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
40. BÖLÜM / part2
5100 kelime :)
Seviliyorsunuz bebeklerim ;)
+18 (sanıeım YavBah içinbu +30 falan sjjsjs) sahne vardır. Lütfen yaşınız küçükse okumayınız. Eğer merakınıza yenilip okuyacaksanız bu benim sorunum değil. +18 sahne bittiği yerde "&" bunu koyacağım.
+18
Hiç yeniden doğduğunuzu hissettiğiniz bir zaman oldu mu? Sanki her şeye yeniden başlamış gibi huzurlu, her şeyden habersiz, tertemiz bir sayfa açtığınız? Ben bugün tertemiz bir sayfa açacaktım. Belki elime tutuşturulan kalem bozuk olacaktı ve ben o bembeyaz sayfayı kirletecektim. Fakat bu umurumda dahi değildi, bana o kalemi uzatan kişi Yavuz olduğu sürece..
İçimde yükselen ateşi hissedebiliyordum. O ateşin kaynağı kasıklarımdı. İkinci kaynak ise hiç şüphesiz kalbimdi. Karnımın tam ortasında, kaburgalarımın altında küçük bir kutu olduğunu düşünüyordum. Birazdan o kutu açılacak ve tıpkı yaylı bir palyaço gibi bambaşka biri o kutudan fırlayacaktı. Bambaşka biri bedenime yerleşecekti, benimle bir bütün olacaktı. Ve ben yeniden doğacaktım..
"Bahar?" diye fısıldadı Yavuz. "Yapmak zorunda değilsin, sadece eğlencesine söyledim.." Sertçe yutkundu. "Hem, sarhoşken dans etmiştin."
Şaşırmadım. Meyhaneye gittiğimiz günden bahsettiğini biliyordum. Bu beni o kadar da şaşırtmamıştı. Çünkü o gün zaten genel olarak normal şeyler yaptığım söylenilemezdi.
Bunu yapmak için kendimi zorunlu hissettiğimi düşünüyordu. Oysa öyle değildi. Ben kendimi zorunlu hissetmiyordum. Bunu istemeseydim, rahatsız olsaydım şu an tereddüt dahi etmeden kucağından kalkar ve odama koşar, yatağıma yatardım. O da hiç bir şey söylemeden arkamda gelir, yatağa girer ve bana sıkıca sarılırdı. Ben bunu biliyordum. Korkmuyor ya da çekinmiyordum. Bunu yapmak istiyordum. İçimde bir duygu vardı ve bu duygu bu zamana dek tatmadığım bir duyguydu.
"Sarhoşken.." diye mırıldandım. "Eminim berbat bir performans olmuştur.."
"Bahar?" dedi kaşlarını kaldırarak. Sırıttım ve aniden kucağına sertçe oturduğumda gözlerini kapattı, kaşlarını çattı. Dudaklarından firar eden inleme içimdeki ateşi harlamıştı.
Şu an sadece ben ve içimde yıllardır uyumakta olan bir kadın vardı; Bir tanrıça. Ve o hiç masum değildi. Yer yüzündeki bütün kaltakların cesareti vardı onda. Başım dönüyordu, midemdeki kasılma beni çıldırtıyordu. Kasıklarımda fokurdayan suyu hissedebiliyordum. Damarlarımda akan kan basınç yüzünden damarlarımı delik deşik edecekmiş gibi hissediyordum.
"Bahar ne yapıyorsun?" dedi boğuk bir sesle.
"Sabırlı ol.." diye aralandı dudaklarım. Aslında şu an hiç bir şey düşünemiyordum ve o tanrıça beni yönetmeye başlıyordu yavaş yavaş.
