BU KİTAP YAVBAH HAYRAN KURGUSU OLUP, YAVBAH FANDOMA İTHAFEN YAZILMIŞTIR.
Obsesif kişilik bozukluğu olan, bu hastalığı kendine pek dert etmeyen iki genç, kısa bir süre sonra hayatlarının hastalıkları yüzünden karardığı gerçeği ile yüzleşirler.
Tedav...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
29. B Ö L Ü M
Keyifli okumalar!
SINIR: 250 oy, 300 yorum!
Oğlum doğru dürüst sınır koymayı bile beceremiyorum hadi yine iyisiniz sjsjjss
Şey dicem sınır dolmadı ama kız neden bölüm yüklüyor diyeceksiniz şimdi. Çünkü Yavuz ve Derye arasına Deterjan koymamız lazım ahahha. Ne mutlu bize, admin kafayı yemiş sonunda.
Evet arkadaşlar, geçenki bölümde gizli olan birçok okurdan yorumlar gördüm. Yahu siz bunca zamandır neden ajancılık yapıyor dunuz? Yorum yapsanıza evlatlarım. Ben burda saatlerce klavye başında oturup belim kırıla kırıla bölüm yazıyorum siz bir yorumu bana çok görüyorsunuz, teessüf ederim.
Neyse, hesap günü is coming,
Allah is watching yani!
Hayde, pamuk eller klavyeye!
🔗
Yavuz Ömer ile konuşduktan sonra mutfağa geçmiş, kahvaltılarımızı yapmıştık. Hem tedirgin, hem de sevinçliydi. Bir yanı ona kızkardeşinin yaşadığını söylüyordu, diğer yanı ise bir karışıklık olduğunu söylüyordu. Bunu söylemese bile gözlerinden ve ifadesinden okuyabilmiştim..
Şimdi kucağında Ahmet ile birlikte kanepede oturuyordu. Televizyon açıktı, çocuk kanallarından birini seçmişti ve Ahmet ile birlikte izliyordu. Dahası, ikisi de izlemiyordu. Ahmet Yavuz'un kucağında uyuyakalmış, Yavuz ise onun sırtını sıvazlarken gözlerini duvara dikmiş düşünüyordu..
Elimdeki kahve kupasını ona verdim. Tek kelime etmeden kupayı elimden aldı ve bir yudum aldı kahvesinden. Ben de televizyonu kapatıp ona doğru çevrildim. Yavuz Ahmet'in sırtındaki elini kanepenin başlığına koyup kolunun altında bana yer açtı. Küçük bir kız çocuğu gibi onun yanına oturdum, ona sokuldum. Az önce kanepenin başlığında olan eli şimdi boynuma dolanmıştı.
"Bu kadar düşünme," diye fısıldadım kafamı göğsüne yaslarken. "Hepimizin bir yazgısı vardır. Kaderimizde ne varsa, onu yaşayacağız.." Ona rahatlık vermek adına Ahmet'i alıp ikimizin arasında oturacak şekile bacağına yerleştirdim. Ahmet yanağını amcasının kaslı ama yumuşacık karnına yaslayıp uyumaya devam etti.
"Biliyorum.." diye fısıldadı. "Sadece, bilemiyorum, Bahar.. İçimde öyle bir yangın var ki.."
Yanağımı göğsüne sürtüp elimi göğsünün arasına koydum ve devam etmesi için yavaşça okşadım.
"Sanki burnumun dibinde ama ben onu bulamıyormuşum gibi.. Bu his, o kadar garip ki, Bahar. Bunca yıldır ölmediğini düşünürken bile kendimle savaş halindeydim. İnsan kendi kanından canından olan birinin öldüğünü hissetmez miydi? Ben hissetmemiştim işte.." Derin bir nefes aldı. "Ama kendimle olan savaşımda hep içimdeki taraf kazandı. Mantığım.. Evimiz kül olmuşken, polisler kimseyi kurtaramadık derken, Zeynep'imin yaşaması ne derece mümkün olurdu ki? Bunu diyen mantığımdı, Bahar.."
