Καταλάθος σε ερωτεύτηκα

Κεφάλαιο 1

Και να'μαι μέσα στο αυτοκίνητο να πηγαίνω στην εκκλησία για να παντρευτώ έναν άγνωστο. Βασικά το μόνο που γνωρίζω είναι το ονοματεπώνυμο του.

Δεν το πιστεύω ότι παντρεύομαι κάτω από τέτοιες συνθήκες αλλά δεν είχα άλλη επιλογή η εταιρεία του πατέρα μου θα είχε πτωχεύσει και θα μέναμε στον δρόμο.

Ας συστηθώ με λένε Αριάνα είμαι 20 χρονών και είμαι μοναχοπαίδι γιατί η μητέρα μου πέθανε στην γέννα και έχω μια τρελή για κολλητή. Με την Στεφανία είμαστε κολλητές από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αφού οι γονείς της είναι φίλοι με τους γονείς μου.

"Τι σκέφτεσαι Αριάνα;" η φωνή του πατέρα μου αντηχεί στο αυτοκίνητο.

"Τίποτα πατέρα." Του απαντάω.

"Δεν μπορείς να μου κρυφτείς." Και όντος ποτέ δεν κατάφερα να κρυφτώ από τον πατέρα μου.

"Απλά με τρομάζει που παντρεύομαι κάποιον που το μόνο που ξέρω είναι το ονοματεπώνυμο του." Του λέω.

"Κόρη μου τα ξανά συζητήσαμε αυτά, ο Αχιλλέας δεν θα κάνει κάτι που δεν θέλεις, έχει αρχές." Μου ξέφυγε ένα ειρωνικό γέλιο.

"Αρχές; πατέρα όλοι ξέρουν ότι κάθε νύχτα έχει άλλη στο κρεβάτι του που βλέπεις τες αρχές;" Δεν απάντησε, μα φυσικά τι να απαντήσει αφού αυτά που είπα ισχύουν.

Ο Αχιλλέας Αριστείδου είναι όμορφος από τις φήμες που ακούω για αυτόν και ναι ποτέ μου δεν τον είδα, δεν μπήκα στον κόπο να τον ψάξω στο διαδίκτυο. Το μόνο που ξέρω είναι η ηλικία του και ότι είναι ένας γυναικάς αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος.

"Αριάνα φτάσαμε". Από τις σκέψεις μου με βγάζει η Στεφανία που φυσικά την έβαλα για κουμπαρά μου. Την κοίταξα τρομοκρατημένη δεν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα όταν θα κατέβαινα από το αυτοκίνητο.

Η Στεφανία κατάλαβε πως νιώθω και μου έσφιξε το χέρι δείχνοντας μου ότι με καταλαβαίνει.

Είδα το δαχτυλίδι που μου έστειλε ο Αχιλλέας και το ένιωθα βαρύ στο δάχτυλο μου.

"Κοριτσάκι μου είσαι έτοιμη;" Αυτό αναρωτιέμαι πατέρα.

Είμαι έτοιμη;