ბედი/Fate💚

თავი 19

მია: უთხარი წამოვიდეს-იოს მიუბრუნდა სასაყვედუროდ.
იო: მე რა ვუთხრა, თუ არ უნდა რა ვუყო.
მია: შენ ხო ადამიანს არაფერში გამოადგები რაა-ახლა მისანისკენ გატრიალდა-შენ მაინც უთხარი, ან ვინმემ უთხარით რამე-ანერვიულებულად დააბაკუნა ფეხები მიწაზე.
მისანი: კაი რაა, შეხედე დედიკო როგორ უნდა წასვლა-ბორამ თვალები დაუპრაწა, მისანს.
ბორა: და მერე მე რა ვქნა? ნებას ვრთავ წამოვიდეს.
მისანი: ხოო კაი მაპატიე დედიკო არ უნდა მეთქვა, მაგრამ წამო რა თუ ერთი არ წავა არცერთი არ წავალთ და სირცხვილია დაგვპატიჟეს.
ბორა: მერე თქვენ წადით მე არ წამოვალ უბრალოდ, რა მინდა ახლა იქ-ცოტა ხნით ყველა დადუმდა, დაისევ ბორამ გააგრძელავიღაც ბიჭის, რომელსაც წესიერად არ ვიცნობთ, დის დაბადების დღეზე თუ არ წავალ დაიქცევა ქვეყანა, შუაღამეს მაგას კიარა ჩემი დაქალებისთვის მეზარება მილოცვა, ნუუ მეზარება რა მეძინება.
მი: ამან ხო ყველაფერი უნდა ჩააშხამოს, შენი რა მიდის, წადი, ჭამე,გაერთე და მერე წამოდი.
ბორა: ოოოო, არ ვიცნობ იმ გოგოს და რანაჯრად დავადგე შუაღამეს თავზე?
იო: თუ არ იცნობ გაოცნობ. რა პრობლენებს ქმნი.
მისანი: ნახე ყველა გეხვერწებით, ჩვენს გამო მაინც უნდა წამოხვიდე-ცოტა ხნით ყველა გაჩუმდა და ვუცდიდით ბორა როდის ამოიღებდა ხმას.
ბორა: კაი...ოღონდ მალე წამოვიდეთ.-ბორას ამ ნათქვამს შეძახილები მოყვა. მალევე მზად ვიყავით გასასვლელად და ჯინს ვუცდიდით როდის მოგვაკითხავდა.
A FEW MOMENTS LATER
უკვე ჯინვუს ბინის კართან ვიყავით. ტორტი ჰოსოკს ეჭირა მის გვერდით კი ნამჯუნის და, იუნი იდგა. იუნუ და ჯინვუ ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან, მათი ძმები ახლო მეგობრები იყვნენ და ერთადაც "მუშაობდნენ". არ მინდა სხვანაირად გამიგოთ, მაგრამ ეს იუნი არ მომწონს. რაღაცნაირი გოგოა, ყველას ყურადღების მიქცევას ცდილობს და ჯანგუკს ზედმეტ ყურადღებას აქცევს. მესმის მისი ძმის ძმაკაცია, მაგრამ სულ კიდერზე ხოარ უნა ეკიდებოდეს. ბინის კიბეებზე, რომ ამოვდიოდით, ხელი ხელში გამოდო და სიცილით მოდიოდნენ. არადა ისეთ სასაცილის არაფერს ამბობდნენ. აშკარაა ჯანგუკს არ სიამოვნებს იუნთან ასე ახლოს ყოფნა, მაგრამ ალბათ არც ის უნდა, რომ უხეშად გამოუვიდეს. ჰოდა სანამ მე ამ ყველაფერზე ვფიქრობ, ჯინვუს დაბადების დღე მივულოცეთ და ჩვენ გავიცანით. ნუ ერთი შეხედვით საყვარელი გოგო ჩანს, და აი გამოხტა იუნი გადაეხვია, ნუ ხო კაი მეგობარია, საჩუქარი მიცა და ახლა რაღაცას ეძებს, რაღაცას კიარა თურმე ვიღაცას და ვუს თუ არა ჯანგიკს დაინახა და ჩაეკვეხა ჯანგუკის და იუნგის შორის. არ მოისვენა სანამ იუნგი არ ააგდო ფეხზე. იუნგი წამოდგა და ბორას მიუჯდა, ისეთი სახე ქონდა აშკარა იყი რაღაც არ მოწონდა. მაგრამ ვერ გეტყვით, იუნის საქციელი არ მოეწონა თუ ბორასთან დაჯდომა, შეიძლება ორივე. ამ ფიქრებიდან ჯინვუს ხმამ გამიმაფხიზლა.
ჯინვუ: იო, იო-ჩაიღიმა-ხომ შეიძლება ასე დაგიძახო?
იო: კი, ასე მირჩევნია.
ჯინვუ: დალევ?-ოოოო, არა ეს კითხვა. არ მიყვარს ეს კითხვა, დალევ? სასნელი ჩემზე ცუდად მოქმედებს. ან არ ვსვამ ან დავიწყებ და ნელ-ნელა ვთვრები, ისე, რომ ვერც ვაანალიზებ ამ ყველაფერს.
იო: არაა, მადლობა, მაგრამ ჩემზე ცუდად მოქმედებს.
ჯინვუ: ერთი ჭიქა არაფერია-ეგ ერატი ჭიქაა რაცაა.
იო: იციი...
ჯინვუ: მიდი, მიდი, ერთი-კონიაკით სავსე პატარა ჭიქა დამიდო წინ. კონიაკი კიდევ უარესს მიშვება, მაგრამ ერთი არაფერია.
იუნი: ჯინვუ, ერთს მე და ჯანგუკიც დავლევთ ვახტანგურს-ამის თქმის დროს სახე იმ ბავშვივით გაებადრა სასურველ საჩუქარს, რომ მიუტანენ.
    მე თქვენ დაგავახტანგურებთ. ერთი ჯანგუკს გახედეთ, არც ის ჩამოუვარდება ბედნიერებით იუნს. ამათი ვახტანგური და ჩემი ორი ჭიქის გადაკვრა ერთი იყო. ნუთუ საერთოდ არ ვეცოდები. ბოლოს და ბოლოს ჩემი ბიასი იყო, რაც შემხვდა იმის მერე ღრუბლებში დავფრინავ და ესენი ვახტანგურებს სვამენ ჩემს თვალწინ.
იო: სანი, მიდი აბა ერთი კიდე დაასხი.
მისანი: იო, ზედმეტი არ მოგივიდეს, არ მაქ შენი თრევის თავი.
იი: ოოო, სამმა ჭიქამ რა უნდა მიქნას შენ დაასხი-წარბები ამიწია და მის გაუტრიალდა.
მისანი: ამან დალევა დაიწყო და მე არ მივხედავ-თქვა და ჭიქა გამივსო.
    მალევე 6 თუ 7 ჭიქაში ისე კარგად ვიყავი, უკვე ბორა ორად მეჩვენებოდა და ბოთესავით ვიცინოდი. შემთხვევით კუთხეში მჯდარ იუნს და გუკს მოვკარი თვალი და გადამეკეტა. ბარბაცით მივედი მათთან, ცოტა ხანი ვუყურებდი რომ გამერკვია მარჯვენა ჯანგუკი იყო ნამდვილი თუ მარცხენა. გარკვევის მერე ლაპარაკი დავიწყე და ვაი რატო დავიწყე.
იო: ჯანგუკ, თუ არ გრცხვენია, რას მიკეთებ. მე იქ კუთხეში ვზივარ ჩემთვის, სიყვარულით ვიწვები და თქვენ აქ ზიხართ და ჭუკჭუკებთ. ჯანგუკ მე ბავშვობიდან, შენი დებიუტის დღიდან შენს გვერდით ვიყავი, შეიძლება შენ ვერ მხედავდი, მაგრამ იქ ვიყავი და შენ გულს მტკენ ამასთან ლაპარაკით.-ცოტა ხანი გავჩუმდი, დავინახე როგორ იცინოდნენ და ტირილი დავიწყე, განა მინდოდა, მაგრამ ცრემლებმა თავისით დაიწყეს წამოსვლა.
მისანი: რა გჭირს იო???-ხმა, რომ არ გავეცი, ჯანგუკს და იუნს გახედა.
ჯანგუკი: არაფერი, ნასვამი როა მაგიტო.
   ეს იყო ბოლო მომენტი რაც მახსოვს სხვა არაფერი.....
JUNGKOOK'S POV
იუნი მომაბეზრებლად მელაპარაკებოდა, უკვე საკმაოდ ნასვამი იყო და ვერც ვხვდებოდი რას ამბობდა, მაგრამ იძულებული ვიყავი გამეღიმა. უცებ იო მოვიდაა და ჩვენს წინ დადგა, ცოტა ხნის განმავლობაში იდგა, მერე კი ჩემი ლანძღვა დაიწყო. ისე მლანძღავდა გეგონებოდა მარათლა დამნაშავე ვიყავი. მაგრამ საყვარელი იყო, არც კი დაფიქრებულა ისე გამომიტყდა. მეღიმებოდა, როცა ვუყურებდი. მართლა სასაცილო იყო. მალე ტირილი დაიწყო, მისანი მოვიდა კითხა რა ჭირდა და მან ჩემი ლანძღვა განაგრძო. მისანმა გაჩერება ცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. უთხრა ხვალ ინანებო, მაგრამ ეს არ აჩერებდა. ისე ერთი რამ კარგი იყო, იუნს მომაცილა. ხელი მომკიდა და ძალით გამიყვანა, მერე ამაზეც ნერვები მოეშალა და წავიდა. წასვლის დროს ბუზღუნებდა "იო, უნდა მიმხვდარიყავი ასეთი, რომ იქნებოდაო" და ისე წავიდა ერთი სიტყვაც არ უთქვამს. მისი ამ საქციელიდან ის დასკვნა გამოვიტანე, რომ მოვწონვარ. ამაზე აქამდეც მქონდა ეჭვი მაგრამ ახლა დავაზუსტე. სავარაუდოდ დღევანდელ საღამოს, რომ გაიხსენებს ან გაახსენებენ ჩემი ნახვა აღარ მოუნდება, ნუ ისედაც არ ვხვდებოდით ხშირად და ახლა საერთოდ აღარ შევხვდებით.

________^^_______^^______^^_______^^__________
ეჰჰ, არ უნდა წასულიყო😑 თქვენი აზრი მაინტერესებს. მოგწონთ ეს ფანფიქცია? მოხარული ვიქნები თუ თქვენს აზრს კომენტარებში გამაგებიებთ💚💚💚💚💚💚