Behind Curtains (ONGOING)

Kabanata 9

Kabanata 9

Disgusting

The idea that all men are created equal is nothing but bullshit.

I mean, look at this creature in front of me.

"Where are you assigned tonight?" Sir Killian asked casually, as I moved quietly around him.

"Kitchen," muntik ko pa siyang makalimutan sagutin dahil masyado akong naka-pokus sa pag-tanggal ng lint ng kanyang tuxedo. 

Hindi ko 'yon naka-sanayan gawin kaya pinaghalong ingat at kaba ang nararamdaman ko. Lalo na noong nakita ko ang name brand noon!

Hindi naman na siya nagsalita pa matapos, but his eyes were brooding and calculating as they followed my every turn.

Wala naman na siyang ibang ginawa kundi tumayo lang ng tuwid while I tip-toed through my work. Kulang na nga lang ay humila ako ng upuan at doon na tumayo, para lang abutin ang mga balikat niya.

His height was too much against my 5 feet 2!

I took a step back when I was sure I did my job well. Noon lang ako nagka-tyansang tingnan ang kanyang kabuohan nang pilasin niya na ang tingin sa akin at nakatuon na ang atensyon sa kanyang mamahaling cufflinks.

Pinasadahan ko siya ng tingin mula ulo hanggang sapatos. Sa kahit anong distansya't anggulo tingnan, ay makikita kaagad na talagang naiiba siya sa lahat. Tindig palang ay masasabi mo nang angat ang kalidad ng buhay niya.

The type who we'd know, in a glance, is treated differently and regarded highly, compared to common faces who can barely make it through the day. Kahit na hindi siguro alam kung gaano siya ka-yaman, kung idadaan kahit sa mukha lang ay mapapagbigyan pa rin siya sa kahit na anong hiling niya, 

Nang dumapo ang tingin sa kanyang relo ay tumikhim na ako para makuha ang kanyang atensyon.

"Babalik na po akong kusina, Sir," paalam ko na. "Baka po hinahanap na ako ni Mayordoma."

But the man only raised an eyebrow in response, while still adjusting his sleeve. I twisted my lips at him. I may fail at reading facial expressions, but this man can be domineering even through a simple look.

"Have you packed? We are leaving after the party," paalala niya, nakadungaw sa akin. "You should give me your phone number, so I can call you."

His eyes were intense as he stared at me. Ako naman 'yong gustong umiwas ng tingin.

"Ay, wala po ako niyan, Sir. Bawal pong nag-se-cellphone dito, e, 'di ba po?" maang kong sagot, na siyang pinaningkitan niya naman.

"Then how should I contact you when I am ready to leave?"

"Ako nalang po mag-aantay sa inyo sa garahe. Anong oras niyo po bang plano umalis?"

He stared at me seriously for a minute. Mukhang tinitimbang pa yata ang naging palusot ko.

"Around 8, then," he answered dismissively.

Ang aga naman... I wanted to comment, pero wala ako sa lugar para doon, so I just nodded at nagpaalam na ulit. Kailangan ko na talagang lumabas ng kwarto niya, dahil baka kung anu-ano nanaman 'yong itanong sa akin ni Mayordoma, at napaka-tagal kong bumababa.

Sa service door na ako dumaan patungong kusina, malayo at nakatago sa dinaraanan ng mga panauhin. Hindi na ako naka-silip sa banquet hall. But judging from the noises reverberating through the walls going to the kitchen, ay mukhang punung-puno 'yon.