Jimin de Namjoon ve Hoseoka çabuk alışmıştı. Bir süre sohbet ettikten sonra zil çaldı ve sınıfa gittik.
Yerlerimize oturduğumuz sırada telefonuma bir mesaj geldi.
ANNEM:Yoora çabuk eve gel. Baban öldürülmüş.
Gözlerim dolamaya başlamıştı.
"Yoora ne oldu?" Jiminin sorusuna cevap vermeden yerimden kalktım ve koşarak okuldan çıktım.
Evin önüne geldim. Etrafta polis arabaları vardı annem ise kaldırım taşına oturmuş ağlıyordu.
Anneme sarıldım ve bende ağlamaya başladım.
Telefonuma mesaj geldi.
GİZLİ NUMARA: Babanla vedalaşmıştın deği mi?
Kafamı kaldırıp etrafıma baktım. Katil sokağın girişinde durmuş bana bakıyordu.
Ayağa kalktım ve katile doğru yürümeye başladım.
Göz yaşlarım görüşümü bulanıklaştırıyordu hırkamın koluyla göz yaşlarımı sildim.
Katilin önüne gelip durdum. Göz yaşlarım teker teker intihar etmeye devam ederken konuştum.
"Sen yaptın değil mi?"
Sanırım yürek yedim.
"Evet"
Bu kadar sakin konuşması sinirimi bozmuştu.
"Peki neden? - sesimi yükselterek konuşmaya devam ettim - NEDEN? İNSANLARI KENDİN GİBİMİ SANIYORSUN? ONLAR SENİN GİBİ DEĞİL!"
Kafasını sağ tarafa eğdi.
"Sorun bende değil. Sana sevdiklerinle vedalaşmanı söylemiştim"
"Ama ben onlarla vedalaşmak istemiyorum"
"Tamam vedalaşma o zaman, sen bilirsin, sonra sen pişman olursun."
Yavaşça akan göz yaşlarım hızlanmıştı.
"Neden bana bunları yaşatıyorsun? O gün beni öldürseydin çok daha iyiydi"
"Sen bırakmamı istedin. Ben sokağıma giren kimseyi affetmem"
Dedi ve gitti.
Bu katilden çekeceğim çok şey vardı, ama ben şimdiden pes etmiştim.
Olduğum yere çöktüm ve hıçkırıklarımı serbest bıraktım.
Bir süre sonra yanıma Yoona, Jimin, Hoseok, Jungkook ve Namjoon geldi. Sanırım olanları öğrenmişlerdi.
Yoona bana sarıldı, bende kafamı Yoona'nın omzuna koydum. Ağlamamı tam olarak durduramasamda yavaşlatabilmiştim, en azından hıçkırıklar kesilmişti.
Çok yorgun hissediyordum, gözlerimi kapattım ve Yoona'nın omzunda uyuklamaya başladım.
Son hatırladığım şey birinin beni kucağına alması olmuştu.
€-€-€-€-€-€-€-€
Gözlerimi açtığımda Yoona'nın yatağında olduğumu fark ettim.
Uzun süre ağlamaktan başım ağrıyordu.
İçeri Jungkook girdi.
"Uyanmışsın"
"Neden burdayım?"
"Yoona'ın omzunda uyuyakaldın bizde seni evine götürürsek kendini daha kötü hissedeceğini düşündük ve seni Yoona'nın evine getirdik"
İçeri diğerleride girdi. Yoona mutlu görünmeye çalışarak yanıma geldi.
"Uyanmışsın"
Başımı salladım.
Sanırım artık onlara olanları anlatmamın vakti gelmişti.
"Size anlatmam gereken şeyler var"
Katille ilgili başıma gelen her şeyi anlattım. O gece fark etmeden sokağa girdiğimi, gördüğüm kâbusu, ıslık sesini, bana gönderdiği notu ve bu günki konuşmamızı.
Ben olanları anlatırken yüzlerinde sadece tek bir ifade vardı; merak ve endişe.
"Sorun değil biz hep senin yanında olacağız"
Söyledikleri şeye cevap vermedim.
"Hadi yemek yiyelim. Aç değilim bahanesini kabul etmiyorum"
Hoseok'un söylediği şeye gülümsedim.
Namjoon odadan çıktı ve bir süre sonra geri döndü.
"Hamburgerler 30 dakikaya gelir"
Hep birlikte aşağı indik.
"Okula gidecekmisin?" Diye sordu Jungkook.
"Evet, evde sıkılırım"
Jimin hemen araya girdi. "Evde kalıp dinlenmen daha iyi olmazmı?"
"Dinlenecek ne var ki?"
"Bilmem"
"Bu arada annem nerede?"
Namjoon yanıma oturdu ve konuşmaya başladı.
"Merak etme, annen teyzenlerde kalacak"
"Burada istediğin kadar kalabilirsin" dedi Yoona.
"Teşekkür ederim"
Bu sırada zil çaldı Hoseok kapıyı açmaya gitti. Geri döndüğünde elinde bir kaç tane poşet vardı "yemekler geldi"
Hepimiz birlikte sohbet ederek yemeğimizi yedik.
Onlar bana tüm acılarımı unutturmuştu. Onlar Dünyanın en iyi arkadaşları.
€-€-€-€-€-€-€
Cuma günü bölüm atamadım çünkü çok meşguldüm. Hepinizden özür dilerim..
