The Bitch I'ts Hurts?

κεφάλαιο 12

"Θα μου τον δώσεις τώρα τον κωδικό;" αποφεύγω να πω την αλήθεια λέγοντας το πρώτο πράγμα που ήρθε στο πανέξυπνο μυαλουδακι μου εκείνη τη στιγμή.

"Εεε; ναι, ναι! κοιμήσου τωρα." απαντάει ήρεμα καθώς ακούω τα βήματα του να απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Πάλι μόνη. Υπέροχα

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου ικανοποιημένη από τις γεμάτες ώρες υπνου.

Τι ώρα είναι; Τι μέρα είναι; Και ποια χρονιά παρακαλώ.

Ω έλα τώρα δεν γίνεται να είμαι η μόνη που απορώ για κάτι τέτοια μετά από έναν καλό απογευματινό ύπνο.

Πλησιαζω το παράθυρο τραβώντας ήρεμα την κουρτίνα.

Έχει νυχτώσει.

Ωραία ούτε νυχτερίδα να ήμουν...κοιμάμαι την μέρα και ξυπνάω τη νυχτα καλά το πάω...

αποφασίζω να βγω από το δωμάτιο σέρνοντας τα πόδια μου σαν 80χρονοσ γέρος.

Φωνές.

Στενευω τα μάτια μου σκεπτόμενη από πού μπορεί να προέρχονται.

Ε μα φυσικά... Από το δωμάτιο του Άλεξ.

"Δεν μπορώ...Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν ξερω! δεν ξερω τι έχω πάθει πουστη... απλά δεν μπορώ να της το κάνω αυτό!"

Ποιος θα το περιμενε. Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Άλεξ.

Πλησιαζω περισσότερο προσεχωντας πάντα, ενώ το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στην μισό κλειστή πορτα του δωματίου του.

Εστιάζοντας εκεί δεν παρατήρησα την γωνία του τοίχου και σαν κλασσικός μαλακας κοπανισα το μικρό δαχτυλακι του ποδιού μου.

Ω να σου γαμησω.

Πόνος. Πόνος. Πόνος.

Ένιωθα πως βγήκε το νυχακι μου.

Σηκώνομαι όρθια προσπαθώντας να δω τι ζημια έκανα η δόλια στο πόδι μου.

Βήματα. Ο Άλεξ.

Γουρλωνω τα μάτια μου και αρχίζω να τρέχω αναπτυσσοντας την ταχύτητα. Είμαι και καπνιστρια πανάθεμα με.

Με όση αντοχή μου ειχε απομείνει τέλος πάντων. ρεζίλι και πάλι.

Κλεινω την πορτα του σπιτιού του και ακουμπάω τα χέρια μου στα μπούτια μου παίρνοντας γρήγορες ανάσες.

Εισπνοή - εκπνοή.

Ελα Κατερινιο το έχεις.. ηρεμα.