My mate is the alpha

Hoofdstuk 18

-18-

Jayden p.o.v

'Ze heeft wát!' Schreeuw ik woedend richting de bewaker -genaamd Sjon-. Hij krimpt in elkaar door mijn geschreeuw, maar dat boeit me niks. 'Heb jij er toestemming aan mij voor gevraagd?' Sjon schut langzaam zijn hoofd. 'Waarom heb je hem dan vrijgelaten?' 'Omdat ze mijn Luna is...' Mompelt hij. Ik grom alleen maar harder.

Als ik mijn mond opentrek hoor ik de voordeur beneden opengaan, waarna een sterke lavendelgeur mijn neus binnen dringt. 'Je kan gaan!' Snauw ik naar Sjon. 'Zo als u wilt.' Zucht hij en loopt naar beneden. 'En waag één woord tegen Robin te zeggen!' Roep ik hem na als ik gepraat hoor. Direct is het stil en paar seconde later hoor ik de deur dichtvallen. Ondanks de pijn aan mijn wonden, storm ik naar beneden.

Robin kijkt me geschrokken aan. 'Kijk nou uit voor je wonden, dadelijk gaan ze weer open.' Waarschuwt ze me. Ik grom en ga vlak voor haar staan, waardoor ze een stap achteruit doet. 'Ik had je toch gezegd niet naar Sem te gaan? Of niet soms!' Robin kijkt me boos aan, waardoor ik grom. 'Grom niet naar me!' Zegt ze boos. 'Ik vroeg je wat!' Snauw ik. Ze is stil en went haar blik eigenwijs af. Hardhandig duw ik haar tegen de muur aan. 'Kijk me aan als ik tegen je praat!'

Robin p.o.v

Ik merk dat er een rode glans over zijn groene ogen komt, maar dat kan me niks schelen. Hij moet normaal tegen me doen. 'Geef me geen orders. Ik sta gelijk aan je.' Mompel ik boos. Jayden's ademhaling gaat sneller en ik merk dat hij moeite doet om niet volledig uit te barsten. 'Dacht het niet! Je luistert gewoon naar wat ik zeg en niet anders! Begrepen?' Woedend kijk ik hem aan. 'Wát zeg je?' Jayden gromt agressief en drukt me harder tegen de muur. 'Ik moet jou eens leren luisteren!' Ik piep bang en probeer los te komen, maar Jayden houd me agressief vast. 'Jayden alsjeblieft...'

Oké Robin, boos doen heeft dus geen zin, dat is duidelijk. Ik haal diep adem om rustig te worden. 'Ik snap dat je gestrest bent, ook deels door de aanval van The Lake Pack maar je moet rustig doen.' Zeg ik rustig. Ik zie dat Jayden rustiger word, maar nog steeds opgefokt is. Hij laat me polsen, die hij agressief vast hield, los. Hij haalt zijn hand door zijn haar en loopt dan naar naar de woonkamer. Ik zucht vermoeid en loop achter hem aan. Jayden staat voor het raam naar de regen te kijken.

Ik loop naar hem toe en ga naast hem staan. Hij kijkt naar me en trekt me tegen hem aan. 'Sorry lieverd.' Mompelt hij in mijn haar. 'Het maakt niks uit.' Zeg ik zacht. Hij breng zijn lippen kort op die van mij. 'Heb ik je pijn gedaan?' Mompelt hij en pakt mijn polsen vast, die nog paars waren door Sem. Ik trek ze terug en trek me mauw ervoor. 'Relax.' Zeg ik. Jayden bijt op zijn onderlip terwijl hij naar mijn pols staart. 'Jayden?' Vraag ik. Hij lijkt uit zijn gedachte getrokken worden want hij kijkt me direct weer aan. 'Wat is er?' Vraag ik. Hij schut zijn hoofd en kijkt weer uit het raam.

'Wat wil je doen?' Vraag ik na een tijdje. Verbaasd kijkt hij me aan. 'Wat bedoel je?' Vraagt hij. 'Met The Lake Pack. Wil je vergaderen? Wil je aanvallen of verdedigen?' Jayden haalt zijn schouders op. 'Ik heb geen idee.' Mompelt hij. Het is even stil, niet ongemakkelijk, gewoon stil.

'Wat wil jij?' Vraagt Jayden na een tijdje. 'Ik wil sowieso niet aanvallen.' Antwoord ik. Jayden grinnikt. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Wat is er?' Jayden schut lachend zijn hoofd. 'Niks. Ik blijf het gewoon grappig vinden dat we zoveel verschillen. Als het aan mij ligt, hadden we allang aangevallen, en één voor één hun strot opgescheurd.' Lacht hij. 'Lekker vriendelijk!' Roep ik uit. Jayden grinnikt en druk een korte kus op mijn lippen.

De deurbel gaat. Ik loop naar beneden en open de deur. Sem staat ongemakkelijk met zijn handen in zijn haar voor de deur. 'Uhm... Hee.' Zegt hij. 'Hee.' Zeg ik, niet wetend wat ik moet zeggen. Direct hoor ik Jayden de trap aflopen. Even kijken de jongens elkaar aan, zonder een emotie te laten zien. 'Hoi.' Zegt Sem uiteindelijk. 'Hee.' Zegt hij. Hij haalt zijn hand door zijn haar. Akward moment...

'Dus? Waar kwam je voor?' Vraag ik zo vrolijk mogelijk. 'Ike... Ik kwam even me excuses aanbieden.' Antwoord Sem ongemakkelijk. Ik glimlach. 'Maakt niet uit.' Ik richt me tot Jayden, die knikt. 'Geen probleem.' Antwoord hij met een kleine glimlach. Sem glimlacht breed. 'Okay... Oh trouwens, me ouders willen jullie spreken over The Lake Pack.' Zegt Sem. Jayden kijkt me aan en ik knik. 'Geen probleem, moeten we nu komen?' Vraagt Jayden. Sem knikt. 'Is goed, ze zijn allebei thui.'

Binnen een minuut of 2, zitten we voor de ouders van Sem. 'Okay, het lijkt me duidelijk dat er een probleem begint ontstaan. We waren altijd wel gewent om aangevallen te worden, door het grote stuk territorium wat ze wilden, maar twee keer in hooguit twee maanden, is wel erg veel. Ik knik. 'Ik wil het zelf liever zonder geweld en heel gevecht.' Jayden begint te lachen. 'Wat wil je dan doen? Vragen of ze alsje-alsje alsjeblieft willen stoppen? Zo werkt het niet niet.' Zegt Jayden fel. Ik antwoord maar niet. 'Er zijn nog geen dode gevallen van onze roedel, maar het scheelde niks of Sem was er niet geweest! Ik wil ze duidelijk laten merken dat ze op moeten rotten, en niet meer terug hoeven te komen. En als ik daarvoor iemands keel open moet scheuren, doe ik dat met veel liefde.' Antwoord Jayden fel, zijn hele stem dient geen tegenspraak. Maar ja, ik ben eigenwijs. Dus wat ga ik doen? Juist, tegenspreken!

'En hoezo verdienen hun het wel om vermoord te worden, en wij niet.' Ik sla me armen over elkaar en kijk Jayden aan. Met een vreemd gezicht kijkt hij me aan. 'Omdat hun óns aanvallen, wij niet hun. Daarom.' 'Maar dat ik toch idioot? Ik wíl helemaal niet vechten, en dan? Daarzo wel doden oplopen?' Eigenwijs kijk ik Jayden aan.

'Okay okay, rustig.' Lacht Sem's moeder -Mandy- en lacht haar handen op die van Jayden en mij. We kijken haar aan. Ze heeft een moederlijke uitstraling, valt me nu pas op. Ik zucht en ze laat ons los. 'Jayden, ik snap dat je ze het liefst wilt aanvliegen maar Robin heeft gelijk, je moet er goed over nadenken.' Jayden haalt zijn hand door zijn haar. 'Ik heb een hekel hieraan...' Mompelt hij. Ik grinnik zachtjes. 'Overleggen jullie anders nog goed, als jullie klaar zijn komen jullie naar ons toe.' Zegt Christiaan met een geruststellende glimlach. Jayden en ik knikken. 'Komt goed. We zullen nog overleggen en dan komen we naar jullie toe.' Zegt Jayden. 'Hopelijk komen we tot een oplossing.' Glimlacht Mandy. Ik zucht diep.

'Ik ook...'