Wraak

Hoofdstuk 4

Het is 20:00 uur geweest.
Nog geen gehoor... We waren de heletijd stil. Geen woord meer gezegd tegen elkaar. Bieb bieb.. zijn batterij was leeg.. Zijn telefoon viel uit. Het was iets over half 9 en mijn telefoon ging over. Zo snel als ik kon, nam ik op. Zette mijn telefoon op de speakers.
'Het eerste wat je doet is mij van de luidspreker af halen..' hoorde ik. Ik deed meteen wat hij zei.
'Wat zou je man doen als hij wist met wie zijn vrouw nu in de auto zit?' zei hij.
'Huh, wat? Waar heb je het over! Geef mijn vrouw aan de telefoon! Laat me haar stem horen. NOOR!' hoorde ik mijn man roepen.. Het begon te kriebelen in mijn buik van geluk! Was dat mijn man?
Zijn stem! Ya Rabbi! Alhamdoulillah(Alle lof en dank is voor Allah), ik hoorde zijn stem! Een glimlach met een traan liet ik vallen. Een traan van geluk.
De eerste keer na zo een lange tijd dat ik me goed voelde. Ik was blij.. Ik kon wel een gat in de lucht springen.. Het was Yassir, mijn man. Ik heb zijn stem zo erg gemist. Hij leeft, dat was het belangrijkste van alles. Ik had nog hoop. Ik vroeg of ik mijn man kon spreken.

'Jij wilt je man spreken, terwijl de vrouw van de man naast je is overleden! Zijn vrouw is overleden en kijk waar hij is..' zei de man op een gemene toon. Ik keek naar Mounaim. 'Wat?!.. wat is er Noor?!' vroeg hij. Piep piep piep. En weer werd er opgehangen. 'Inna lillahi wa inna ilayhi raji'un (we behoren tot Allah en tot hem zullen we keren)...
'Nouhaila..' zei ik en voor ik mijn zin kon afmaken, begon hij kei hard te huilen en sloeg met zijn vuist tegen het dashboard.. Wat erg... Wat zit het leven vreemd in elkaar. De een is blij dat haar man in leven is, terwijl de ander kapot gaat omdat zijn vrouw is te komen overlijden.
Hij ging naar huis. Ik ging ook naar huis. Gemengde emoties. Het eerste goed bericht na zoveel tijd en daarop krijg ik slecht nieuws. Hoe moest ik me voelen?
Ik kreeg een sms van een onbekend nummer. 'Er is djannazah, dus de komende dagen heb je rust. 'Zorg ervoor dat je €175.000 binnen 3 weken klaar hebt liggen of je ziet je man nooit meer.'
Hoe moest ik aan zo veel geld komen? Ik heb via alle wegen en kennissen geprobeerd aan geld te komen. Maar wie gaat mij zoveel geld kunnen geven..?

Mounaim: We hebben net mijn vrouw begraven. Ik heb niks meer waar ik op kan bouwen. De eerste vrouw waar ik ziels veel van hield ben ik kwijt geraakt en nu mijn echtgenoot. Ik hield mij sterk.. Ik ben hier nog een paar dagen en dan ga ik terug naar Nederland. Ik ga nog langs familieleden. Ik heb mijn ooms en tantes al weer 2 jaar niet gezien. Wat heb ik ze gemist en wat zullen ze mij gemist hebben. Mijn vrouw is begraven in Meknes. Mijn familie woont in Nador. Onderweg naar Nador kom ik een oude man tegen onderweg. Hij ligt langs de weg. Ik stop en vraag of alles goed gaat. Hij kijkt me aan en begint te praten.
'Zoon ik ben dood moe. Ik heb geen kracht meer. Kan je me afzetten, ik moet nog ongeveer een kilometer.'
'Ja, zeker 3ami (oom, uit respect).'
We rijden en de man begint met: 'Oh, zoon, je ziet er bedroefd uit, maar vergeet niet alles gebeurt met een reden. Treur niet en zoek toevlucht bij Allah swt. Hij sluit een deur en zal een andere deur voor je openen. Heb sabr zoon..' zegt hij. We zijn aangekomen bij zijn bestemming en hij geeft nog een schouderklopje voordat hij uit stapt.
De woorden van de man blijven hangen in mijn hoofd. Hij heeft gelijk. Het leven gaat door..

~2 weken later. Mounaim is terug van Marokko. Het eerste wat hij doet als hij terug is naar de sportschool gaan. Boven kan je vrij trainen. Hij neemt zijn bokshandschoenen mee en begint te boksen. Zo raakt hij zijn stress kwijt en is dan even weg met zijn gedachtes. Hij denkt dan aan even niks. Even later loopt hij naar beneden en ziet een paar vrienden. Hij groet ze. 1 van de mannen heeft hij lang niet gezien. Het is een neefje van Ali. 'Allah y rahmoe broer.' zegt hij. Hij knikt en wil net verder lopen, tot hij hem hoort zeggen: 'Maak je niet druk, je hebt die andere wijfie nog.' Dat had hij net niet moeten zeggen. Mounaim draait zich terug om en geeft hem volop een vuist. Hij valt op de grond en Mounaim begint hem in elkaar te slaan tot zijn gezicht begint te bloeden. Ze komen hem van hem af halen.
'Hier ga je voor boeten.' roept hij Mounaim na. Hij is woedend en verlaat de sportschool.

Noor: Ik bel hem op en vertel hem dat ze geld hebben geeist. Zonder dat ik uit kan praten, zegt hij dat hij al onderweg naar mij is. Als hij aan komt zie ik bloed op zijn shirt. 'MOUNAIM, WAT IS ER GEBEURD?!' vroeg ik paniekerig. 'Maak je geen zorgen, dat is niks. Ik heb gebokst net.' antwoordt hij. 'Het spijt me.' zeg ik. 'Het spijt me dat ik nog steeds met mijn problemen kom, terwijl jij genoeg aan je hoofd hebt..' Ik sla mijn blik neer. Ik ben hopeloos. Heb geen keus. Mounaim kijkt mij aan en zegt 'Ik heb niks meer.. Ik heb niks meer te verliezen.. Ik kan je al het geld geven dat ik heb, maar het zal me niet lukken om in 1 keer aan zo veel geld te komen. Ik zal het voor je navragen.'

Ik ben opgelucht.. Hoe zou ik Mounaim ooit kunnen bedanken voor de dingen die hij voor mij doet, terwijl ik stichter van dit allemaal ben? Eenmaal thuis plof ik neer op mijn bed. Dan sta ik op en kijk in de spiegel. Ik heb mezelf zwaar verwaarloosd de laatste tijd. Ik ben veel afgevallen. Ik heb wallen gekregen en zie er heel bleek uit. Ik loop naar de keuken om wat te gaan eten. Dan gaat plots de deurbel. Moet ik de deur open doen of...

Toch ga ik de deur open doen.. Het kon niet slechter dan nu gaan, toch?

'Aaahhhhhhh!!!!!!' schreeuw ik! Het is mijn tante Khadija! Ik omhels haar en leidt haar meteen naar binnen. Ze heeft een koffer bij zich. 'Ow tante, ik ben zo blij u te zien! Wat een leuke verrassing.' Dan beginnen we elkaar te knuffelen. Ik was zo blij haar te zien. Eindelijk iemand bij me, die oprecht is. Gauw ga ik thee voor haar zetten. Ik vraag haar of ze honger heeft. 'Nee lieverd, ik heb voor vertrek al gegeten.' antwoordde ze met een glimlach. Even kijkt ze mij van top tot teen aan. 'Waar is mijn barbiepop Noor?' vraagt ze.
Ik ben een hele verzorgde vrouw en zie er inderdaad uit als een poppetje, maar daar is nu niks van te merken. Ik kijk haar aan en begin dan te lachen.
'Ewa tante, dit is het getrouwde leven, toch!' zeg ik. Ook zij begint te lachen om mijn grap. Dan blijven we elkaar even aan kijken en mijn ogen lopen weer vol met tranen. Ook haar ogen raken vol. 'Vertel tante, niks brengt jou zomaar naar hier...' zeg ik. Even twijfelde ik om het wel zo te vragen, maar het is wat het is.

Ze kijkt naar beneden en begint te vertellen. Haar man is een maand naar Marokko voor hun huis dat in verbouwing is en haar dochters willen haar niet in huis. Alleen wilde ze ook niet blijven dus is ze naar mij gekomen. 'Agh, kom hier.' zeg ik en knuffel haar nogmaals.
'We hebben veel te praten, als ik zo naar je kijk.' zegt ze. Dan kijkt ze naar mijn buik.. Normaliter hoort een buik te groeien tijdens de zwangerschap.. Ze begreep het al en keek mij met verdriet in haar ogen aan. Ik weet dat het hier niet veilig is, maar waar kon ik mijn tante heen brengen?
Ik begon te vertellen wat er gaande was. Ze luistert geschrokken en dan beveelt ze mij dat ik mijn spullen in moet pakken en naar haar huis gaan. Ik doe wat me gezegd wordt. Het is beter dan hier, ik kan haar leven niet in gevaar brengen. Daar zou het vele malen veiliger zijn dan hier. Een uur of 2 later willen we vertrekken. Dan zie ik Hanane voor de deur in haar auto. Ze kijkt me aan en stapt uit. 'Noor, ik moet je spreken. Je moet naar me luisteren. Ik weet niet wat er gaande is, maar iets klopt niet.' zegt ze. Ik wil niet naar haar luisteren, maar mijn tante zegt 'yallah zied, ga met haar praten.'

'Kom binnen.' zeg ik. We gaan terug naar binnen. Wat heeft ze te vertellen?