Wraak

Hoofdstuk 1

Dit hoofdstuk is een soort introductie. Het verhaal begint pas echt na hoofdstuk 2.

Waar het allemaal begon... Waar alle ellende begon...

'In Utrecht heb je een goed restaurant prinses.' Zei hij terwijl hij mij over mijn wang streelde. (Utrecht is 40 min rijden van de stad waar ik woon). Je zou denken dat ik daar geen bekende zou tegenkomen.

Helaas, het was meteen raak. Ik zag in de verte een kennis van mij lopen. Steeds meer kwam ze dichterbij richting onze tafel. Het leek alsof ze express langs kwam lopen, om te kijken of ze het goed heeft gezien. Deze bekende groette mij, keek verbaasd en liep daarna verder.

Twee dagen later werd ik anoniem gebeld. Er werd mij verteld dat de man met wie ik was een grote drugsdealer is en het ergste van alles getrouwd is en een kind heeft!

Ik wist niet wat me overkwam.

Wat is nou erger? Moest ik het geloven of is dit gewoon haat en jaloezie? Wat moest ik doen, Ya Rabbi? Was dit mijn straf omdat ik een relatie had of was dit mijn beproeving? Meteen belde ik hem op en er werd niet opgenomen. Meerdere malen belde ik, maar wallou(niks)..

Ik kon het niet geloven. Het liep altijd super goed tussen ons, hij was lief voor mij en hard voor de buitenwereld. Ik kreeg cadeau's van hem, werd vaak verrast etc. MAAR enerzijds, genoeg aandacht kreeg ik nooit, want hij had het altijd maar druk. Dan weer een paar dagen weg, dan weer super laat reageren.

Ik hield zo veel van hem, dat één berichtje me al gelukkig maakte. Het klinkt misschien gek, maar ik wist toen nog niet dat hij in de onderwereld zat. Ze zeggen ook wel: aan een goede dealer zal je niet merken dat hij een dealer is, maar een zakenman. Ik dacht namelijk dat hij autohandelaar was. Hij ging vaak op en neer voor auto's en auto onderdelen.

Althans dat is wat ik dacht..

Het kwam wel eens voor dat hij opeens een week spoorloos was. Ik maakte me altijd grote zorgen om hem, maar nooit maar dan ook nooit mocht ik contact opnemen met zijn familie of vrienden. Als ik dat zou doen, dan was het klaar..

Dagen hoorde ik niks. Ik wachtte op zijn telefoontje.
Het was best laat geworden. Mijn ogen begonnen te branden. Ik trok het niet meer en viel toen in slaap. Midden in de nacht schrok ik wakker van het getril van mijn telefoon..

Hij was het die me belde. Ik nam op en vroeg meteen waar hij was en waarom hij niet op nam.
'Ik was druk schat, sorry wollah.' is wat hij zei.
'Kan ik je morgen zien, Mounaim?' vroeg ik.
'Morgen kan ik echt niet lieverd, ik heb een bruiloft van een goede vriend'. Antwoordde hij vlug.
'Uh, oke.. Waar?' vroeg ik.
'Royal centre events'. Hij gaf het adres.
'Ewa safi is goed. Ik ga slapen. Ik spreek je morgen, veel plezier.' Antwoordde ik.
'Tot morgen hbiba.' Zei hij terug en hing op.

Ik kon het niet laten en ben hem gaan achtervolgen na de bruiloft. Ik ben gereden naar de zaal en wachtte tot hij naar huis zou gaan. Ik zag hem naar buiten komen en mijn hart bonkte zo snel en hard dat ik me moeilijk kon concentreren.

Ik was doodsbang dat hij me zou betrappen. Mohiem, hij liep naar zijn auto. Ik was met een andere auto, zodat hij niks door zou hebben en mij niet zou herkennen. Ik volgde hem en kwam er op die manier achter waar hij woonde.

Nooit had hij me verteld waar hij woonde. Waarom hij dat niet vertelde, snapte ik toen nog niet. De gordijnen waren dicht, maar het licht van de woonkamer en van een kamer boven brandden. Er bleek dus iemand thuis te zijn..

Geen zorgen, dacht ik. Ik wist waar hij nu woonde, dus ging uit eindelijk naar huis. De volgende ochtend stond ik weer op de hoek van zijn huis.

Ik voelde me net een stalker, maar ik moest er achter komen. Ik had geen keus kort gezegd, want als ik hem zou confronteren met de dingen die ik hoorde, zou hij me verklaren voor gek. Wat als het niet zo was en hij me zou verlaten omdat ik een ander geloofde?