Wraak

Hoofdstuk 3

Ik was zes jaar toen ik beide ouders verloor tijdens een auto ongeluk. Ik was klein en begreep nog niet echt wat er aan de hand was. Ik was op school aan het spelen met mijn klasgenootjes. Tot ik opgehaald werd door de man van mijn tante. Mijn oom en tante waren super goede mensen. Hij zag er bedroefd uit. Ik zag hem spreken met de 'juffrouw'. En even later riep hij me naar zich toe.
'Yallah hbiba, we gaan naar huis. Het is super druk thuis, er zijn super veel mensen, wees niet bang.'

Ik wist nog niet wat me te wachten stond. We kwamen thuis aan en zag vele mensen bedroefd, maar zag velen ook huilen. Mijn tante kwam naar me toe en omhelsde mij. 'Och arme kind...' was het enige wat ze zei en huilde weer verder. Ik snapte er niks van. Liet haar los en liep naar buiten om met de andere kindjes te spelen. Ik herinner het me als gisteren. Dagen gingen voorbij. Waar waren mama en papa? Waarom kwamen ze niet terug? Waarom kwam mama mij geen kus geven voor het slapen gaan. Ze zou me nooit in de steek laten.. dat had ze mij beloofd...
Ik miste mijn moeder. Ik miste haar geur. Ik miste papa dat hij thuis kwam met chocola.. We hadden het financieel niet goed, maar ik was gelukkig met de kleinste dingen. Het kostte me veel tijd om te beseffen wat er gebeurd is. Ik woonde voortaan bij mijn oom en tante. Moge Allah swt hen belonen voor hun goede daden.

De liefde die ik nodig had als kind, kreeg van ze. Ik had 3 oudere nichten. Niet veel ouder dan ik, maar er zat tussen ieder zo een anderhalf jaar leeftijdsverschil. De oudste was 15. Ik werd altijd buitengesloten. Spullen en speelgoed werden van mij afgepakt en kapot gemaakt. Ik mocht nooit mee spelen met ze. Ze scholden me uit voor van alles. Zo ging dat door tot ik 18 jaar werd en ik besloot dus op mezelf te gaan wonen. Ik koos express voor een school ver van ze vandaan, zodat ik een reden had op kamers te gaan. Mijn tante kreeg het niet over haar hart mij zo te laten gaan, maar ik trok het niet meer. Ik heb haar nooit verteld wat er precies speelde. Ik wilde niet dat ze wist watvoor dochters ze had. Ieder jaar bezoek ik mijn tante en oom nog altijd. Mijn nichten zijn getrouwd. Nooit hebben ze mij nog opgebeld om te vragen hoe het met me gaat. Zelf heb ik dat ook niet gedaan. Ik was gebroken..

'Noor, wat is er? Waarom zit je op de grond?' vroeg Hanane. Ik liet haar het berichtje van mijn schoonzus zien. Haar ogen werden groot en woedend dat ze werd.. 'Hoe durft ze! We gaan nu naar haar toe. Dit kan je niet pikken.' zei ze. Ik pakte haar bij haar arm en zei haar dat ze het moest laten gaan. Ze komen zichzelf nog wel tegen.. Het was middag en Hanane vroeg of ik zin had met haar naar het centrum te gaan. Ik had nergens zin in en had geen kracht. Ik miste mijn man. Hoe zou het met hem gaan? Ik maakte me diep zorgen. Moest ik het Hanane vertellen of zou ik dan het leven van mijn man in risico brengen?

Plots werd ik gebeld. Anonieme beller stond er op mijn scherm. Ik twijfelde even of ik wel moest opnemen. Slecht nieuws kon ik niet meer hebben. Anderzijds had ik hoop.. Ik nam op. 'Hello schatje.' hoorde ik een man zeggen. Even keek ik Hanane aan en Hanane keek mij met een bange blik aan. Ik was stil. Ik zweeg. Had geen kracht meer om nog maar 1 woordje te zeggen.. 'Ewa, ga je nog praten of niet? Of heb je liever dat je een slecht bericht hoor?' was zijn reactie op mijn stilte. 'WAT WIL JE VAN MIJ?! WIE BEN JIJ?!' ik jankte hard en schreeuwde. Ik kreeg een woede aanval. Degene achter de telefoon begon kei hard te lachen. 'Hahaha HA HA HA. Ow klein mevrouwtje heeft het lef om haar stem te verheffen. Haha hahahaha.' zei hij.

Wie waren deze mensen en wat wilden ze van mij? Waarom overkwam mij dit..?
Zal ik ooit tranen van geluk krijgen.. Zou ik ooit nog met een gerust hart kunnen slapen? Ya rabi.. geef mij sabr..
'Vertel...' zei ik zachtjes..
'Luister kleine b*tch. Ik bel je morgen om 20:00 uur op. Je neemt dan op als je wilt dat je je man nog ooit in levende lijve wilt zien of in ieder geval zijn lijk kan begraven..' piep piep piep. Ik wilde niks liever dan nu meteen mijn moeder bij me. Zo erg had ik het nooit gevoeld.. Zo erg had ik haar nooit bij mij gewild. Nu besefte ik hoe belangrijk het is je dierbaren om je heen te hebben.. Ik keek Hanane aan en begon te vertellen wat er allemaal is gebeurd. Hanane was heel lang stil. Ze staarde naar de grond. Ze zei niks meer en verliet de kamer.