Taken for Granted. [Fin]

Hunnie11.

Let me dedicate this chapter sa nag-fan sa akin, natouch lang ako kasi di ko inexpect na may gagawa nun sa akin dito. :))

The fact na you guys took time to read my story is more than enough. I just wanna share my happy love life memories with you guys. May it be sad or happy, I really do hope that you guys would enjoy reading it. :))

__________________________________________________________________________________

Zy's POV:

"Yo! Ano ba talaga nangyayare? Ang clueless ko na kasi. Puh-lease.. Sabihin mo na!" inalog ko pa yung braso ni Jam habang sinasabi yun.

"Yo, hintayin mo na lang si Anj. Sa kanya mo na lang itanong. Mas malinaw pag sa kanya di ba?" inakbayan niya ako at patuloy na naglakad na kami papuntang parking lot. Nilapitan kasi kami ni Jam kanina at sinabihang sa bahay niya muna kami para makapagpalamig muna ng ulo.

I dunno why we have to do that, I mean is there something wrong?

Anj's POV:

"Ano ba nagyare sa'yo bespren? Bakit may sugat ka sa labi? Nakipagaway ka ba?" may pagaalala kong tanong sa kanya.

Kahit naman manliligaw ko si Dann, bestfriend pa rin ang tingin ko sa kanya. Naalala ko pa nung gabing yun kung paano niya ako napapayag na ligawan ako. 

**flashback:

"Uhm.. bespren. May sasabihin ako sa'yo." napatingin ako sa kanya. Naglalakad na kami sa loob ng subdivision namin nun. Seryoso mukha niya, what's up? 

"Yeah?"

"Uhm.. well.. I a-ah.. Uhm.." tila hindi niya alam paano sisimulan yung gusto niyang sabihin.

"Hala ka dyan! Sige intinding intindi ko yung sinabi mo. Ano ba yun? C'mon, don't be shy. " 

"Anj, if I tell you I like you and I want to court you. What would you say?" nakayuko siya nun kaya di ko makita kung nagbibiro siya or what. Anyways, sinagot ko na lang siya.

"What if lang naman iyan. Pero sasagutin ko. I also like you, but not enough to desire na maging boyfriend ka. Isa pa we're bestfriends right? I don't wanna ruin that so, yeah.. I would not let you court me.

Napatingin ako sa kanya at nakita ko ang saglit na pagdaan ng sakit sa mga mata niya. Whoa! Seriously? I thought he's just kidding. 

"Tanggalin na natin yung what if. I really do like you. I believe na ang panliligaw ay isang way para ma-upgrade naten yung feelings mo towards me. I like you so much na I think it's enough for us. I don't really care kung di mo ako gusto by now. Nadedevelop naman ang feelings di ba?" ngumiti siya ng pilit habang nakatingin sa akin.

He's serious. And d@mn it! I never thought he can be this serious. Pero hindi ko siya gusto in a romatic way. Why would I waste his time and effort para magustuhan ko siya. I perfectly know myself when it comes to things like this. Hindi ko magugustuhan ang isang tao kung hindi ko siya gusto the first time I saw him. 

What to do?! What to do?!

"I-I ahh.." sh!t I can't find the right words to say. I don't wanna hurt him as much as I don't wanna give him false hopes.

"Hindi naman ibig sabihin ng pagpayag mong magpaligaw sa akin is sasagutin mo na ako. It's enough that you would let me atleast try. Ayokong mamatay one day regretting this." Hinawakan niya ako sa kamay at iginiya papunta sa gate ng bahay namin. Nandito na pala kami di ko napansin.

"Okay then. Let's give it a try. Pero pag wala talaga you'll stop ha?"

"No problem." nakita ko ang isang malungkot na ngiti sa mga labi niya. Aish! What did I ever do? Tss.