Descendants

• Hoofdstuk 12 •

Ze hadden besloten zich aan hetzelfde plan te houden, alleen nu een beetje aangepast. Lucas en Alexander gingen door het riool, zodat ze hopelijk niet opgemerkt zouden worden en een verrassingsaanval konden voorbereiden. Maar het was geen geheim dat de tovenaar Maxine verwachtte, en als hij haar niet zou zien aankomen, zou hij weten dat er iets niet klopte.

Dus ging Maxine alleen, langs de keuken en door de lange gangen. Alexander had haar de weg uitgelegd naar de troonzaal, de zaal vanwaar de tovenaar zijn wil over het hele rijk kon laten gelden. Maar alles wat hij zei, leek op elkaar. Het was een warboel van 'rechts, links, links, tweede deur rechts.'

De gangen waren verlaten. Ze wist vanuit haar visioenen en de beschrijvingen van de Fee, dat het hier normaal volliep met bedienden. Zelfs onder de leiding van de Koningin waren ze gebleven, waarschijnlijk omdat ze het geld nodig hadden. Of misschien had de Koningin hen gedwongen. Nu was er echter niemand meer, ze kon als het ware een speld horen vallen. Zelfs de meest dappere dienaars waren gevlucht, en ze kon het hen niet kwalijk nemen. De lucht was verstikkend, de energie verspreidde zich als een zware wolk gif.

En eerlijk gezegd was dat nog niet eens zo ver gezocht.

Terwijl ze de aanwijzingen van prins Alex probeerde op te volgen, hopelijk zonder te verdwalen, dacht ze aan het laatste wat ze tegen Lucas had gezegd voor hun vertrek. Hij had haar even aan de kant genomen om buiten gehoorsafstand van Alex te praten. De prins was niet eens beledigd geweest, maar hij kon het hen ook niet echt kwalijk nemen. "Vertrouw je hem?"

Ze wist niet of ze de prins moest vertrouwen of niet. Langs de ene kant was hij degene die hen had aangevallen en was hij de zoon van een slechterik, maar langs de andere kant ... Maxine had gezien hoe hij echt zijn best had gedaan om het voor haar vriendin zo gemakkelijk mogelijk te maken. En hij had hen de weg naar het paleis gewezen. Maar dat kon evengoed een valstrik zijn. Bovendien had hij Alizah ook weer achtergelaten.

Ze wist niet precies wat ze van hem vond, maar ze wist wel dat ze spijt had van wat ze aan Lucas had geantwoord. "Ik weet niet wat ik van hem moet denken," had ze gezegd, "Maar ik vertrouw hem op dit moment meer dan jou."

Ze had al spijt van die woorden vanaf het moment dat ze haar mond uitkwamen. De gekwetste blik van Lucas stond op haar netvlies gebrand.

Hij was meteen naar de prins gelopen om hem te beduiden dat ze zo meteen zouden vertrekken. En ze zweerde dat vlak voor ze het paleis binnenging, ze hem een zwak 'succes' hoorde zeggen. Ondanks wat ze had gezegd, had hij haar nog steeds succes gewenst. Het brak haar hart.

En nu pas realiseerde ze zich dat wat ze tegen hem had gezegd, misschien wel de laatste zouden worden die ze ooit tegen hem had gezegd.

Want ja, liefdesverdriet was altijd de best manier om een gevecht op leven en dood mee te beginnen.

Maxine schudde haar hoofd, probeerde de negatieve gedachten terug te drijven. Ze had hier nu geen tijd voor, er stond haar een belangrijke taak te wachten en het hele land rekende op haar. Niet dat het hele land wist wat er op het punt stond te gebeuren, maar toch ... Maxine wist eerlijk gezegd zelf niet wat ze nu precies moest verwachten.

Als ze zich niet vergiste, moest ze op het einde van de gang naar rechts. Of links, ze wist het niet meer zeker. Maar aangezien rechts de langste gang was met de meeste deuren, was er statistisch gezien een grotere kans dat ze die kant uit moest. Ze haalde haar schouders op en koos rechts.

Dit was de laatste gang, als ze het goed had. De laatste gang voor ze onvermijdelijk de schaduwman zou ontmoeten. En dan ... Dan zou het afgelopen zijn, in goede of in slechte zin.

  Het was de deur helemaal op het einde, dan zou ze als het goed was ergens verscholen achter een pilaar moeten uitkomen. Niet dat het wat zou uitmaken, want de schaduwman wist allang dat ze hier was.