Descendants

• Hoofdstuk 11 •

Het donker rondom hen was opgeklaard en ze stonden in een bos, niet veel anders dan de bossen rond Schaduwbaai. Wie weet, misschien was de spreuk mislukt en was dat waar ze waren terechtgekomen. Dikke druppels vielen af en toe door het dikke bladerdak, maar de bomen hielden grotendeels de storm buiten. Maxine keek om zich heen, probeerde zich te oriënteren terwijl langzaamaan de woorden van de Fee tot haar doordrongen.

Ze bevroor. Wacht eens even.

Met een ruk draaide ze zich om naar Lucas, die quasi-relaxt net de kaart uitrolde en probeerde uit te vinden waar ze zich precies bevonden. Maar ze merkte dat zijn schouders meer gespannen stonden dan anders.

Woedend keek Maxine hem aan, de laatste woorden die de Fee had gezegd zich opnieuw afspelend in haar hoofd. "Je bent wat?!"

Hij verstijfde haast onmerkbaar, maar Maxine kende hem ondertussen al genoeg om te weten dat hem iets dwarszat. Ze wist dat hij haar expres niet aankeek toen hij antwoordde. "Hoe bedoel je?"

Op de een of andere manier frustreerde dat haar nog meer. "Oh, je weet waar ik het over heb!" Met grote passen liep ze op hem af, ze dwong hem haar aan te kijken. "Maar aangezien je plots je geheugen kwijt blijkt te zijn, zal ik het nog eventjes voor je verduidelijken. Wat bedoelde de Fee toen ze je 'zoon van Gaston' noemde?" Maxine voelde zich meer gekwetst dan boos. "Heb je gelogen?"

Lucas sloeg zijn ogen neer. "Ik heb nooit gezegd dat Robin Hood mijn biologische vader was."

"Maar je hebt het ook nooit ontkend!"

De tranen stonden nu in haar ogen. Ze voelde zich bedrogen, blijkbaar vertrouwde hij haar niet genoeg om haar de waarheid te vertellen. En het was verdomme niet alsof ze hem daar nooit de kans toe had gegeven!

Zijn ogen waren een mengeling van spijt en vastberadenheid. "Ken je het verhaal van 'Belle en het Beest', prinses? Gaston heeft jouw vader proberen te vermoorden om met jouw moeder te kunnen trouwen, en ondertussen liet hij mijn moeder zwanger achter. Ze is gestorven bij mijn geboorte en hij gaf er niets om. Niets!" De wanhoop viel van zijn gezicht af te lezen. "Ze stierf en hij gaf me gewoon weg aan de eerste de beste voorbijkomende dievenbende."

"Je had het me kunnen vertellen." Ze hoorde hoe kleintjes ze zelf klonk.

"Oh, echt waar? Kijk me aan en zeg me dat je me niet zou hebben veroordeeld om wat mijn vader heeft gedaan. Dat het je niets had kunnen schelen dat mijn vader de jouwe probeerde te doden."

Lucas keek haar recht aan, afwachtend. Maxine staarde zwijgend terug.

Ze kon het niet zeggen. Natuurlijk zou ze afwachtend gereageerd hebben. Natuurlijk trok ze het zich aan.

Lucas begreep dat ze zijn woorden niet zou herhalen en er brak iets in hem. Hoe hard hij het ook zou proberen, hij kon niet weglopen van zijn afstamming.

~

  "Wauw. Als hij jullie aanwezigheid niet al gevoeld had met zijn magie, dan heeft hij jullie nu vast en zeker gehoord."

Maxine en Lucas draaiden zich allebei om naar de nieuwe stem. Hij was afkomstig van prins Alex, die een beetje verder tegen een boom stond aangeleund. Hij grijnsde. "Jullie zijn nogal luid bezig, weet je. Relatieproblemen?"

Ze keken hem allebei met open mond aan, Lucas de eerste die sprak. "Wat doe jij hier?"

De prins haalde zijn schouders op. "Een beetje van dit, een beetje van dat. Af en toe indringers bespioneren."

De nog naslepende woede vlamde weer op. Maxine keek hem aan met vlammende ogen, de stormloop aan emoties lieten vonken tussen haar vingertoppen ontstaan. "Wat. Doe jij. Hier?" Ze legde de nadruk op elk afzonderlijk woord.