Descendants

• Hoofdstuk 09 •

Lucas wees naar de hemel. "En dat daar, dat is het sterrenbeeld Harensnaaier."

Ze lagen naast elkaar op hun rug in het zand. Lucas probeerde haar sterrenbeelden aan te wijzen, wat ze superromantisch zou hebben gevonden als het niet midden in de dag was geweest. De lucht was helderblauw met hier en daar een wolkje, maar toch bleef Lucas telkens opnieuw bloedserieus plaatsen aanwijzen waar hij dan de meest ridicule namen aan gaf. Maxine proestte het uit.

Lucas keek haar zijdelings grijnzend aan. "Ik meen het hoor. Het is een eerbetoon van Ariël aan een vork die ze ergens had gevonden. Ze was zo onder de indruk van dat kleine ding, alsof ze nog nooit zoiets had gezien, dat ze blijkbaar compleet was vergeten dat haar vader de trotse eigenaar was van zo'n reuzenvork."

Er stonden tranen in haar ogen van de slappe lach en ze greep naar haar buik. "Stop! Echt, ik heb buikpijn van het lachen!"

Toen ze er eindelijk in slaagde op te houden, hoefde ze maar naar Lucas te kijken en ze begon alweer opnieuw. Ze bedacht zich hoe vreemd het moest zijn voor hem, samen rustig op het strand liggen en dan zij die naast hem bijna over de grond rolde van het lachen. Maar dan bedacht ze zich dat hij sterren wou kijken in de namiddag en ze herzag haar mening.

Na enkele minuten veegde ze de tranen uit haar ogen en ging naast hem recht zitten. Hij keek haar aan met fonkelende ogen. "Als je zoveel energie had tijdens de training, dan zouden we veel sneller vooruitgaan."

Maxine gaf hem een duw en hij viel lachend op zijn zij. "Hey!'

"Alsjeblieft, ik durf te wedden dat ik je nu meteen in een gevecht zou kunnen verslaan."

Hij hief een wenkbrauw op. "Oh, is dat zo. Wel, dan is het goed dat ik onze oefenzwaarden heb meegenomen, is het niet?"

Ze hapte naar adem. "Jij had hier op gerekend, is het niet?"

"Ik had wel gedacht dat je zoiets zou zeggen vandaag, en ik wou je op z'n minst de kans geven je punt te bewijzen. Ben ik geen geweldige vriend?"

Maxine voelde een steek bij dat laatste woord, maar ze wist niet precies wat dat betekende. In plaats daarvan grijnsde ze terwijl ze het zand van uit haar short klopte. "Kom maar op, Beauchêne. Ik maak je kapot."

Hij maakte een diepe buiging. "Het zou mij een eer zijn, Uwe Majesteit." Als vanuit het niets wierp hij een zwaard naar haar toe.

Ze pakte het op en ging in aanvalspositie staan. "Klaar?"

Lucas zwaaide een paar keer met zijn zwaard in een enkele polsbeweging. "Klaar als jij dat bent."

Zonder de moeite te nemen hem te antwoorden, viel ze aan. Ze deed een uitval naar links, maar hij blokte haar. Schuin naar rechts, hij blokte. Ze probeerde te steken en te zwaaien, maar hij ontweek al haar bewegingen. Zelf viel hij niet aan; het leek alsof hij gewoon met haar aan het spelen was. Misschien was dat ook wel zo.

Maxine realiseerde zich al snel dat ze met kracht en ervaring alleen niet zou kunnen winnen. Ze zou iets anders moeten verzinnen.

Terwijl ze deed alsof ze buiten adem was – wat niet volledig gespeeld was -, stapte ze vlug uit het zwaardbereik van Lucas. Zwaar ademhalend keek ze om zich heen; naar de branding van de oceaan, het vele zand, de huisjes die half verborgen waren achter de duinen, de zon die net niet in haar ogen scheen ...

Er kwam een idee bij haar op. Ze keek Lucas aan, hem uitdagend om haar te volgen, en ze liep de dichtstbijzijnde zandheuvel op. Toen ze aan de top was gekomen en achteromkeek, zag ze dat hij haar achterna was gekomen. Zoals ze wel verwacht had.

Ze hief haar zwaard in aanvalspositie en zag Lucas hetzelfde doen – en ze draaide haar zwaard zo dat het licht van de zon via het lemmet recht in Lucas' ogen scheen. In een reflex sloeg hij zijn handen voor zijn ogen en liet daarbij zijn zwaard vallen.