Descendants

• Hoofdstuk 10 •

Met een gil kwam Maxine overeind. Ze voelde het zweet op haar voorhoofd en keek wild om zich heen.

Ze was niet meer op het strand. Ze was in de woonkamer van de Goede Fee, op de zetel met een kleurrijk deken over haar heen gedrapeerd. De geur van thee kwam haar tegemoet en ze knipperde met haar ogen om zichzelf tot bedaren te brengen.

Het was niet echt. Hij was hier niet echt.

Maar het was wel echt. De schaduwman, Jafar, was een werkelijkheid waaraan ze niet kon ontsnappen. Een werkelijkheid die zich op dit eigenste moment in dezelfde kamer als haar vriendin bevond.

Paniek greep haar terug naar de keel. Ze voelde hoe haar ademhaling weer versnelde, ze moest iets doen, ze moest terug ... Een warme hand werd geruststellend tussen haar schouderbladen gelegd. Hij begon cirkeltjes te draaien op haar rug, terwijl de persoon aan wie de hand toebehoorde haar bemoedigend toefluisterde. Het komt wel goed. Rustig, prinses.

Lucas zat achter haar op de leuning van de zetel. Hij keek haar met bezorgde ogen aan, en Maxine vond het al een hele prestatie dat hij niet degene was die panikeerde. Dat zou zij alleszins doen als iemand voor haar vanuit het niets door z'n benen zakte en daarna weigerde wakker te worden.

Ze realiseerde zich dat hij haar naar het huisje moet hebben gedragen. Ze realiseerde zich dat hij zijn eigen paniek had onderdrukt om haar zo goed mogelijk te kunnen helpen. En ze hoopte maar dat hij wist hoe dankbaar ze hem was.

Hij glimlachte, vermoeid maar opgelucht.

Op dat moment kwam de Fee de kamer binnengelopen met een theepot en drie kopjes. "Oh, lieve deugd. Ik ben zo blij dat je wakker bent, kind. Lucas en ik waren zo bezorgd om je!"

Maxine haar stem voelde rauw aan, dus ze besloot gewoon te glimlachten. De Fee reikte haar vlug een kopje aan. "Kamillethee. Dat werkt kalmerend."

Haar handen trilden een beetje, maar Maxine slaagde erin enkele slokken te nemen. De Fee leek te wachten tot ze klaar was, want ze keek haar verwachtingsvol aan. "Lucas zei dat je me wou waarschuwen, liefje. Wat is het probleem?"

"Jafar heeft de macht overgenomen. Ik weet niet hoe of waarom hij het niet eerder heeft gedaan, maar het is hem gelukt."

De Fee en Lucas stonden gelijktijdig recht. "Wat?"

"Ik weet het niet." Ze draaide zich om naar de Fee. "Maar jij moet toch op z'n minst de verandering van atmosfeer hebben gevoeld? De energie die in de lucht hangt en wacht om op het juiste moment te ontploffen?"

De oude vrouw leek te trillen als een rietje. "J-, ja. Ja natuurlijk, maar ik hoopte ... Ik dacht ..." Ze liet haar hoofd wanhopig in haar handen vallen. "Ik hoopte dat de Koningin sterker zou zijn."

Het was Lucas die in haar plaats de vraag stelde die op haar lippen lag. "Waar hebt u het over?"

De vrouw keek hen aan, haar ogen droevig en gevuld met spijt. "Een magiër kan nooit beslissingen nemen over het land, of toch geen blijvende. Tenzij hij of zij de nadrukkelijke toestemming van de koninklijke familie heeft, in dit geval dus van de Koningin." Een zwakke glimlach verscheen om haar lippen. "Maar macht is macht, en gedeelde macht is voor de meeste tovenaars niet genoeg. Ik had dus wel verwacht dat hij de troon zou proberen te veroveren."

Maxine begreep er niks van. "Maar waarom heeft hij dat dan niet eerder gedaan?" En waarom vertelt u ons dat nu pas?

"Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat het hem zo snel zou lukken. Zie je, in dit land kun je enkel koning worden als je ertoe verkozen wordt, dat wil zeggen door de bewoners van Indigo of door de vorige koning of koningin. De Koningin slaagde erin het protocol te omzeilen doordat de stad in volledige chaos was, de vorige koninklijke familie verdwenen was en zijzelf ook koninklijk bloed in haar aderen had stromen. Ik weet niet hoe, maar het is haar gelukt.