Descendants

• Hoofdstuk 02 •

"Oké, vertel op. Wat is hier allemaal aan de hand?"

De tocht had bijna een volledige dag geduurd, dus had ze in het donker het jagershuisje pas opgemerkt toen ze er recht voor stonden. Lucas had haar verteld dat dit één van de verblijfplaatsen was van de bende waar hij toe behoorde, maar meer had hij er niet over willen loslaten. Maxine had niet doorgevraagd.

Haar achterste deed pijn van de trip en ze was doodmoe, ondanks dat ze niets anders had gedaan dan neerzitten en zich met alle macht aan Lucas vastklampen. Hij had er niks over gezegd, maar ze was er zeker van dat er nu verschillende blauwe plekken rondom zijn middel te vinden waren.

Als ze nu een bed had gehad, had ze binnen de drie minuten in slaap kunnen vallen. Maar er waren haar antwoorden beloofd, en Maxine was niet van plan iets anders te doen voordat ze die ook wel degelijk kreeg.

Ze draaide zich om naar haar twee metgezellen, die achter haar aan het huisje inliepen. Lucas antwoorde haar blik niet meteen. In plaats daarvan dumpte hij de proviandzakken op de tafel en sloot de deur achter zich, als om tijd te rekken. Pas toen keek hij haar aan. "Misschien is het beter als we ons even neerzetten. Dit kan een lang verhaal worden."

"Ik zorg voor de snacks!" Alizah was al bezig de verschillende maaltijden op de tafel uit te spreiden, en zocht nu verwoed naar iets in de tassen. Hoogstwaarschijnlijk iets van popcorn of chocola ofzo, als Maxine haar een beetje kende.

Lucas ging Maxine voor naar de woonkamer. De geur van verbrand hout en lavendel kwam haar tegemoet, wat erop wees dat er niet zo lang geleden nog iemand hier was geweest. Alizah en Lucas?

Vanbinnen was de hut zoveel groter dan hij langs de buitenkant leek. De woonkamer was ruim en gezellig. Zoals ze al had gedacht, was het haardvuur nog aan het nasmeulen van de vorige bezoekers. Trosjes paarse lavendel gingen overal aan touwtjes aan de houten wanden en comfortabele rode zetels stonden rond de koffietafel te wachten op bezoekers. Lucas nam plaats op de dichtstbijzijnde zetel en Maxine installeerde zich recht tegenover hem in een grote, donkerrode leunstoel.

Ze trok haar knieën op tot tegen haar borst en leunde een beetje naar hem toe. "Vertel."

Hij lachte, maar deze keer was het niet die spontane, charmante lach die ze van hem gewoon was geworden. Het klonk zelfs een beetje geforceerd. "Geduld, prinses. Alizah weet hier meer over dan ik doe."

Er viel een ongemakkelijke stilte tussen hen, tot Alizah de hoek om kwam lopen. "Wat heb ik gemist?" Haar armen waren beladen met zakken chips en koekjes en zelfs een pizzadoos. Drie glazen bungelden gevaarlijk tussen haar vingers, met een fles water en een fles frisdrank bovenop de stapel snacks.

Lucas antwoordde, terwijl Alizah haar uiterste best deed alles op tafel te plaatsen zonder de glazen te laten vallen. "Niets. We wouden niet beginnen zonder jou."

Maxine schamperde. "Spreek voor jezelf."

Alizah keek kort van haar beste vriendin naar Lucas en richtte toen haar aandacht weer op het balanceren van zakken chips. "Ik weet bijna niks over de geschiedenis hier, dus start jij maar." Ze was er eindelijk in geslaagd de glazen in veiligheid te stellen en begon ze in te schenken.

Lucas haalde zijn schouders op en draaide zich naar Maxine. "Oké dan. Klaar?"

Ze knikte.

"Lang, lang geleden, in een land hier ver vandaan –"

"En met lang geleden bedoelt hij misschien 20 jaar." Alizah gaf haar een glas water, waarna ze Lucas het tweede glas aanreikte. "En dat land hier ver vandaan? Daar bevinden wij ons nu."