Save Me

23

Snel schud ik mijn hoofd. Luke was hier echt. Ik ben niet gek.

"Kijk dan, hij heeft me getrapt." Zeg ik en ik trek snel mijn shirt omhoog zodat hij mijn buik kan zien. Jake blijft mij gewoon aan kijken en glimlacht zwak.

"Kijk eens naar je buik." Zegt hij en zuchtend laat mijn min blik om laag gaan.

Op mijn buik is niets te zien. Helemaal niets.

"Dit kan niet. Hij was er echt, Jake. Hij deed mij pijn." Wanhopig breng ik mijn handen naar mijn hoofd en trek ik aan mijn haar. Nog geen seconde later pakt Jake mijn handen al weer vast. Hij neemt mij mee naar de keuken en tilt mij op een kruk.

Ik wil net vragen wat we hier gaan doen wanneer hij het knopje van de waterkoker aan zet.

Ik leun met mijn ellebogen op de bar en leun met mijn hoofd weer op mijn handen. Zo blijf ik zitten tot Jake tegenover mij komt zitten. Voor mij staat een bord met een tosti er op, dat naast staat een grote kop thee.

"Ik wil dat je dit op eet. Geen smoesjes dit keer." Ik besluit maar meteen te luisteren en neem een klein hapje.

"Ben ik gek?" Ik schik zelf door de vraag die ik stel. Is dat echt wat ik denk over mijzelf. Jake schud zijn hoofd.

"Tuurlijk niet. Je hebt iets ergs mee gemaakt, en dat achtervolgt je. Je hebt er ook bijna niet over gesproken, dat kan helpen. Je hebt een trauma." Ik wend mijn blik af. Het onderwerp ligt gewoon veels te gevoelig om er over te kunnen praten.

"Ik haal het liever allemaal niet op. Het gaat net weer beter." Antwoord ik na een tijdje. "Je ziet dingen die er niet zijn. Het gaat niet beter. Je moet er over praten, met mij of iemand anders. Alles wegdrukken helpt niet."

Mijn ogen knijp ik dicht door zijn woorden. Ik wil hier niet over na denken. Jake legt zijn hand op de mijne waardoor ik mijn ogen weer open. Hij wijst naar de tosti en zuchtend pak ik hem weer op. In stilte eet ik verder.

Jake stopt de vuile vaat in de vaatwasser en staat dan op. "Ik heb afgesproken met Emily, red jij het alleen?" Zijn ogen kijken bezorgd in de mijne. Snel knik ik. Hij moet zijn plannen niet af zeggen voor mij. Als hij met de Barbie wilt zijn, dan moet hij dat doen.

"Ik ga denk ik even op bed liggen." Zeg ik na even stilte. Jake knikt en helpt mij overeind. Hij neemt mij mee naar zijn kamer en duwt mij zachtjes op zijn bed. Vragend kijk ik hem aan. Waarom wilt hij dat ik in zijn bed slaap?

"Slaapwel, Madison." Jake zijn lippen raken mijn voorhoofd en daarna verlaat hij de kamer. Zuchtend laat ik mij achterover vallen. Ik trek de deken over mij heen.

Jongens, ik zal ze nooit begrijpen.