De stedentrip

Hoofdstuk 7

De bus stopt en Neil springt direct op en loopt naar de deur. Hehe eindelijk van hem af. Ik pak mijn spul en loop ook naar de deur. Buiten is het al een chaos want iedereen is op zoek naar zijn koffers en de gastgezinnen staan al klaar en die zijn ook op zoek naar hun verblijvers (?).
Alle gastgezinnen hebben een bordje in hun hand met de naam van iemand van onze school erop. Ik zeg dat ik ga zoeken naar mijn gastgezin tegen mijn vrienden en loop dan weg.  Ik kijk rond en zie allemaal bekende namen. Sophie Martinez, Jase Smith, Lana Diro ah dat ben ik. Ik loop naar de man toe en begroet hem.
"Bonjorno, mevrouw Diro stap maar in de auto, ik ben Leonardo uw chauffeur" zegt dus Leonardo. "Hallo Leonardo" zeg ik een beetje verbaast. Waar ga ik zo naar toe als een chauffeur mij komt ophalen? Ik kan daar niet te lang over nadenken want ik hoor iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie Luca naar me zwaaien. "Doei Lana veel plezier" roept hij. Ik zwaai naar hem en draai me dan weer om. Leonardo houdt de deur al voor me open en ik stap een beetje twijfelachtig in de auto.
"Leonardo mag ik wat vragen?" vraag ik. "Ja tuurlijk". "Waar gaan we eigenlijk naar toe?". "Oh daar kom je zo wel achter" zegt hij met een grote smile op zijn gezicht. Na nog iets van 10 minuten te hebben gereden rijden we een hele rijke buurt in. Ik kijk met grote ogen en een open mond naar buiten. "Wa Wa Wauw dat had ik niet verwacht" stotter ik. "Je hebt geluk gehad mevrouw Diro, je bent geplaatst bij een van de rijkste gezinnen van Italië. Ze hebben wel een zoon, ongeveer jouw leeftijd denk ik, maar ze wilde altijd weten hou het zou zijn om een dochter te hebben dus gaven ze zich op voor dit project". Dat laatste heb ik niet meer gehoord want mijn gedachte bleef steken bij 'een zoon van jouw leeftijd' O mijn god, oh wat hoop ik dat het een niet te lekkerding is want anders wordt zo awkward. Ik hoor Leonardo grinniken. Ik kijk op en hij kijkt me aan via de spiegel, hij zal vast hebben gezien dat ik daarover na dacht. "Daar zijn we dan" zegt Leonardo. Ik kijk uit het raam en mijn mond valt open. We rijden de oprit op van een villa nou ja bijna een paleis:

Ik voel dat de auto stil staat en zie Leonardo opstaan. Nog steeds in shock voel ik koude wind naar binnen komen dus Leonardo heeft de deur open gemaakt. Ik stap snel uit de auto en pak mijn koffers uit de kofferbak. Ik loop naar de voordeur maar voor dat ik aangeklopt heb gaat die al open. Een man en vrouw van rond de 40 kijken me enthousiast aan. "Hallo Lana, ik ben Tom en dit is Sara" zegt Tom die mij een hand geeft. Ik zet snel een lach op mijn gezicht en schud zijn hand. Daarna richt de vrouw oftewel Sara zich op mij. "Hoi Lana, ik ben zo blij om je te zien we hebben van alles op de planning staan. Ik hoop dat je het naar je zin  krijgt" vertelt ze ik een adem. Ik knik en lach maar een beetje. "Kom maar binnen Lana, de butler pakt je koffers wel" zegt Tom. Ik ben nog verbaasder maar stap toch snel naar binnen. Een butler? Hoe rijk zijn deze mensen wel niet. Sara en Tom lopen al voor mij uit en ik volg ze maar. Ik kijk verbaast om mij heen. Overal zijn deuren en gangen. Dit huis is eerder een doolhof dan een huis. Ik ga hier sowieso de we kwijt raken. Ik stop net op tijd voor dat ik tegen Sarah aan bots. "Lana dit is onze zoon Ace". O mijn god

~~~~~~~~~~~~
656 woorden
Italië bam.
Xx Laura