Behind The Smile

Part 42

Είναι δύσκολο να μένεις δυνατός όταν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα όλος σου ο κόσμος καταστρέφεται. Όταν μαθαίνεις πως όλα που  ήξερες είναι ένα ψέμα νιώθεις να χάνεις τον εαυτό σου. Άλλοι απλά τρελαίνονται. Άλλοι πάλι βάζουν ένα τέλος στην ζωή τους και ησυχάζουν. Άλλοι θα προσπαθήσουν να τα βάλουν όλα πάλι σε μια τάξη.

Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων δεν μου ταιριάζει πάντα ήμουν της λογικής. Και ακόμη είμαι.

Η δεύτερη κατηγορία απλά δεν μου βγήκε. Προσπάθησα απλά να βάλω ένα τέλος. Προσπάθησα να αποφύγω τα πάντα αλλά απ' ότι φαίνεται κανείς δεν δεν θέλει να αφήσει την ψυχή μου να ηρεμήσει. Να βρει την λύτρωση της. Και έτσι καταλήγω στην τρίτη κατηγορία.

Ήμουν αρκετά δυνατή να νικήσω μια μάχη αλλά ποτέ δεν θα καταφέρω να μείνω δυνατή ώστε να πάρω την νίκη και του πολέμου. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου αλλά ο πόλεμος είναι κάτι τόσο δύσκολο να αντιμετωπιστεί από ένα απλό δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Αναγκάστηκα να μεγαλώσω απότομα. Δεν ήταν επιλογή μου αλλά θα πολεμήσω. Και αυτό μπορεί να καταλήξει μόνο σε δύο αποτέλεσματα. Είτε να σκοτωθώ είτε να σκοτώσω.

"Νεφέλη φτάσαμε." με ξύπνησε από τις σκέψεις μου η φωνή του Γιώργου.

Κοίταξα χαμένη έξω από το παράθυρο αντικρίζοντας την σχολή. Είχα πολύ καιρό να έρθω εδώ και χωρίς να το θέλω μου ήρθαν πολλές αναμνήσεις. Αναμνήσεις που απλά με έκαναν να θυμώνω. Θυμώνω με την ικανότητα μερικών ανθρώπων να λένε ψέματα χωρίς δισταγμούς. Χωρίς να τους νοιάζει η καταστροφή που θα προκαλέσουν.

Αναμνήσεις με εμένα και τον Άρη. Αυτές μου θυμίζουν το ποσό ηλίθια μπορεί να γίνει μια δεκαπεντάχρονη. Το πως ο υποτιθέμενος έρωτας μπορεί να σε κάνει τυφλό και να μην βλέπει τα πιο φανερά πράγματα.

"Νεφέλη είσαι καλά;" με ρώτησε ανήσυχος ο Γιώργος.

Κούνησα δεξιά και αριστερά γρήγορα το κεφάλι μου ώστε να διώξω όλες τις σκέψεις μου. Γύρισα να τον κοιτάξω χαμογελώντας του όσο πιο καλά μπορούσα.

"Μια χαρά, απλά λίγο... χαμένη." του απάντησα "Θα σε πάρω τηλέφωνο για να έρθεις να με πάρεις." βγήκα από το αυτοκίνητο.

Πήγα να πλησιάσω την είσοδο αλλά τότε άκουσα την πόρτα του αυτοκινήτου να ανοίγει και να κλείνει ενώ μετα ακολούθησε ο ήχος που κάνουν τα αυτοκίνητα όταν τα κλειδώνουν.

Γύρισα να κοιτάξω τον Γιώργο μπερδεμένη ενώ αυτό με πλησίαζε.

"Μην μου πεις ότι πίστεψες πως απλά θα σε αγώνα εδώ και θα έφευγα." μου είπε με σηκωμένο φρύδι.