The Love Trail - BTS | Dutch

11.

[Pov Yoongi]

'Yoongi. YOONGI! ER ZIJN PANNENKOEKEN!' Ik word wakker van Jungkook die in mijn oor schreeuwt. 'Pannenkoeken!?' Ik ren naar de keuken met mijn pyjama nog aan. Teleurgesteld kijk ik naar de tafel, waar gewoon brood met ham voor me klaarstaat. 'JUNGKOOK!? WAAR ZIJN MIJN PANNENKOEKEN?' Zeg ik boos. 'Rennen Kookie!' Schreeuwt Tae. Op dat moment zet ik de achtervolging in, ik ren achter Jungkook aan, struikel bijna over de kapotte spullen van Namjoon en grijp Kookie in zijn kraag: 'Waag het niet om ooit, maar dan ook ooit te liegen over pannenkoeken.' Zeg ik dreigend. Ineens hoor ik Hoseok lachen. 'Wat?!' Zeg ik. Hoseok kan niet stoppen met lachen en probeert te antwoorden. Als hij weer een beetje kan praten zegt hij: 'Kookie's gezicht, man wat kan jij boos worden om een paar pannenkoeken zeg!' 'Pardon! Een paar pannenkoeken?!' Zeg ik verbaasd. Dan schiet Jimin in de lach, dan Jin, dan Hoseok, dan Namjoon, dan Taehyung, dan Jungkook en tot slot ik sinds Jin op een kotsende lama die de salsa danst lijkt als hij lacht.

Als we klaar zijn met eten pakt Namjoon de borden. Iedereen staat op en ik loop naar mijn kamer. De muren en het plafond zijn zwart, dat geldt ook voor de vloer. Ik snap niet zo goed waarom al die kleuren bestaan. Aan mijn plafond hangen lichtjes, het lijkt net alsof ik onder de sterren lig. Ik weet dat ik een kamer deel met ChimChim. Zijn deel van de kamer is wit met grijs, hij heeft niet zoveel met zwart. We hebben twee 1-persoonsbedden die je aan elkaar kan schuiven.
Ik ga op mijn bank/stoel liggen, hij staat bijna midden in mijn kamer. Ik doe alle lichten uit en ik kijk naar het plafond. Ik denk.
Waarom hebben de jongens me van straat afgehaald? Waarom hebben ze me van de brug afgehaald? Waarom? Ik ben dit leven niet waard. Ik breng iedereen alleen maar pijn en verdriet. Ik zie een mesje liggen. Uit impuls pak ik het en ga ermee langs mijn arm. Ik voel het mesje in mijn huid snijden. Het brandt, de pijn haalt me uit mijn gedachten. Voorzichtig zet ik nog een streep, het effect is hetzelfde. Ik wordt door de fysieke pijn uit de mentale pijn gehaald. Dit wil ik meer. Ik snij nog eens, en nog eens. Dan hoor ik iemand op mijn deur kloppen. Het is Jin. Snel verstop ik het mes en trek mijn mouw naar beneden. Je ziet de strepen niet meer. Ik wil niet dat Jin zich ook nog zorgen gaat maken om mij. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd.....

-

Hey! Als jullie willen kan ik een Q&A doen. Als jullie willen dat ik dat doe dan moeten jullie vragen in de reacties achterlaten.

(Sorry voor lang geen hoofdstuk, onze WiFi was weg.... Deze week heb ik het druk met school dus dan zal er ook niet veel komen...)

Ik wil nog even zeggen:
Onthoudt dat zelfbeschadeging nooit de oplossing is. Er zijn altijd mensen die om je geven en er is altijd een betere oplossing. I 💜 you!