All Falls Down

Veinticinco

"You were probably better off on your own, Lea..." bulong ko sa malamig na hangin ng gabi.

Nandito ako ngayon sa may bangin kung saan ko unang nakausap si Craig. I'd never get tired of the view of these parts. Ang malakas na hampas ng alon sa mga bato at ang malamig na ihip ng hangin, was as pleasant as anything I'd known.

Tumingala ako. Punong puno ng bituin ang kalangitan, kabaliktaran sa nararamdam ko ngayon na punong puno ng kalungkutan at pagkalito.

I closed my eyes, thinking of all the times I had betrayed Laxx for his friend. Kung pano ako umi eskapo para lang makipagkita sa kaibigan niya. Now I convinced myself that I'm not worthy for his love, not even as a good woman for him.

Napalunok ako. Pinipigilan ang malakas na hikbi na gustong kumawala sa bibig.

Minahal ko siya. Alam ko sa sarili ko na totoong minahal ko si Larex. I loved him with every inch of my heart. Pero sa tingin ko, the best I had was never, ever enough.

More tears started, flowing unchecked down my face. I am too exhausted to do anything, kaya hindi ko na pinahiran iyon. Tumingala nalang ulit ako sa kalangitan at mahinang nakiusap.

Kung dumating nga ang araw na kinatatakutan ko, ako na mismo ang aalis. I couldn't step back now. Hindi ko na maiibabalik ang nakaraan. But I can slink away, or step off the edge.
Hindi para isalba ang sarili sa kahihiyan kundi para hindi na magdulot pa ng pasakit sa mga taong naging malapit sa akin.

"God, help me," I frustratedly said.

Mabilis kong pinunasan ang luha sa aking pisngi nang marinig ang kabayong paparating. I could almost hear the breeze whistling through my hair. Niyakap ko ang sarili at nilingon ang paparating.

A brute horseman holding a flickering lantern galloped towards my direction. Nang nasa harapan ko na siya ay biglang itong huminto.

"Anong ginagawa mo rito, Aryssa?" he huskily said.

Something in his manner is driving me crazy. Ang kanyang presensiya ay naghahatid ng kakaibang gulo sa aking sistema. Sa pagitan ng excitement at pagka lito.

Kaya imbes na tumunganga sa harapan niya ay umatras ako para mabigyan siya ng espasyo sa pagbaba.

Nang hindi ako sumagot ay marahas siyang kumilos sa ibabaw ng kabayo. He leaned over the horse's neck conveyed a sense of danger. Bago pa ako makapag isip ay mabilis siyang bumaba ng kabayo para lapitan ako.

"What is it? Bakit ka umiiyak?" he panicked.

Para akong baliw habang nakatunganga sa harap niya. Hell. I just experienced a strange thrill at the scene where he leaped astride a horse just to attend my aid!

I wished I knew a few more swearwords, para ma idescribe ko siya ng mabuti. Bumilis ang pagkabog ng dibdib ko. Sa sobrang bilis nagiging masakit na katagalan.

The warning registered in the bearest widening of his hawk like eyes. Iniwas ko ang tingin sa kanya at nilipat sa kabayo.

"Ako dapat ang magtanong sa'yo n'yan, 'di ba? Anong ginagawa mo rito?" binalik ko sa kanya ang tingin. "Baka nasundan ka--"

"I'm asking you, why are you crying? And... anong ginagawa mo rito, dis oras ng gabi? You didn't even text me, para sana masamahan kita."

"You shouldn't have come here, you should be at home with your fiancee." I said with finality.

Tinulak ko siya sa kanyang dibdib at nilampasan.

"This may come as a surprise to you but she isn't my fiancee--how many times do I have to tell you that!?" his voice was hard and impatient.

"Ulitin mo! Ulit ulitin mo sa'kin para pumasok sa kukote ko!"

I'm so angry and frustrated that all I want to do right now is cry and scream and let it all out because it's killing me inside.

Iniwan ko siya at naglakad papunta sa kabayo kong nakatali sa may puno.

Plantsado na ang mga gagawin ko. Hindi ko hahayaan na may isa akong malampasan dahil lang sa natangay na naman ako ng nararamdam ko para sa kay Craig. I should stand firmly in my decision. I shouldn't let myself get carried away with my senseless feelings for him.

I have dreams. Shit! Bakit ko kinalimutan iyon para lang sa pansamantalang pag kahumaling sa lalaking ito.

Ang mali ko, I was overcomed with my fear na akala ko matatakasan ko ang katotohanan na maiiwasan ko ang panliliit ng mga tao sa akin.

Well, hell! Now look where it leads me.

"Ano na naman ba 'to, Aryssa?"
hinawakan niya ako sa siko ngunit maagap ko iyong binawi.

Hindi ko na nakita ang naging reaksyon niya ngunit alam kong natigilan siya dahil sa pagka hinto ng kanyang anino.

Marahas kong pinunasan ang luha na nahulog sa 'king pisngi. Pigil na pigil ko ang mga hikbi na gustong kumawala sa bibig ko, dahilan para sumakit nang husto ang lalamunan ko.

"Ano ba talagang nangyari kanina?" marahan na ngayon ang boses niya.

Huminga ako nang malalim. Naramdaman ko ang paglapit niya sa likod ko at ang paghawak niya sa baywang ko. Idiniin niya ang katawan ko sa kanya sanhi para mapa pikit ako ng sandali.

I'd often wondered what it would be like to have him without any limitations and restrictions. Pero hanggang doon na lang talaga iyon. He will remain a sinful memory to me.

"Aalis na ako bukas. Alam mo kung para saan 'yon... Can you help me?" banayad naman ang pagkakasabi ko pero namamaos.

"You can't leave without me. I'll go with--"

Shit!

"Craig, no! Hindi mo pwedeng gawin 'yan! Pwede ba, ha?!"

Bigla niya akong pinaharap sa kanya. Nagunlantang ako. He was in pain. It was evident in the way he grimaced from time to time and his restrained gripped on me with his long and strong hands.

"Bakit hindi?" he hissed.

"D-dahil... Naisip ko na... mas mabuti kung si Laxx ang makakasama ko--"

Bigla ay siniil niya ako ng maalab na halik. Handa na akong itulak siya nang siya na mismo ang tumapos n'on at bahagya pang lumayo. He's breathing heavily, and so I am. But he's in rage.

"I expect you did the same for me. Sana ako ang naisip mo na makasama kaysa sa kanya."

My heart ache for him. In another time and another place, I would have been eager to be with him freely. But obviously, fate wasn't on our side.

"My biggest mistake wasn't falling for you. It was thinking that you... had fallen for me too."

Humagulgol na ako ng iyak. Inasahan ko na ito. Gusto kong mag makaawa na hawakan niya ulit ako at aluin, pero mas nangingibabaw ang kagustuhan ko na itigil na ang kahibangang ito.

It is a battle between my dreams and my love for him. And in the end, mas pinili ko kung ano sa tingin ko ang tatagal sa akin. Kung ano ang huhubog sa pagkatao ko. Because like other failed relationships, dumating lang din siya sa buhay ko para turuan ako ng leksyon. A lesson that will forever be a reminder that no love is greater than your love with all of that you had and be contented with it.

Sigurado naman ako, I'll get over it eventually--and maybe even really soon, but that doesn't mean it didn't hurt any less right now.

Because I don't think the universe fights souls to be together. Cause some things are too strange and strong to be coincidences.

I guess my life is really that fucked up, huh?