All Falls Down

Ocho

Pagkatapos nang nangyari ay hinila ako ni Laxx at isinakay sa kanyang kabayo. Sumampa na rin siya at pumwesto sa likod ko.

"As long as you keep your distance to her, kuya, magkakasundo tayo." He growled to his brother before whipping the rope and turn to leave.

Nang makalayo kami roon ay saka pa lang ako nag-angat ng tingin sa kanya. Seryoso lang siyang nakatingin sa dinadaanan. Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa lubid. His grip to the rope tightened, pero noong kinuha ko iyon mula sa kanya ay hinayaan niya akong magmani- obra. Naramdaman ko ang pagpulupot ng dalawa niyang kamay sa bewang ko. He then rested his head in the crooked of my neck.

Nakagat ko ang aking labi nang maalala ang nangyari kanina. Garrison must've step down his ego. I felt guilty again.

Garrison is the kind of person who you wouldn't be liking to interact. Unless of course if you know him. In my case, I know him better than anyone else in hacienda.

Maiksi lang ang pasensya ng taong 'yon at madaling mapikon. Noong third year pa lang ako sa high school, kahit hindi naman siya doon nag-aaral, hindi ko maintindiham kung bakit lagi siyang nagagawi doon. Mahilig siyang makipag-away at makisali sa gulo. His mother was the only one who can tolerate his wild behaviour. Samantalang sakit naman siya lagi ng ulo ng kanyang ama.

In short, he's the delinquent in the family.

"I'm sorry." Bulong ko.

Sorry for all the trouble I caused you. Sorry for earlier. Sorry for everything... Sorry for tomorrow.

Humigpit pa lalo ang yakap niya sa akin.

"I'm not blaming you. I just don't understand why do you always have to insist to hide our relationship. Masakit 'yon para sa akin, Lea." Nanigas ako nang may maramdamang tumutulo sa leeg ko.

Umiiyak siya!

"Hindi man lang kita kayang ilabas nang hindi nangangamba kung may makakakita ba sa atin na kakilala o wala."

Hininto ko ang kabayo at nilingon siya. Nag-angat siya ng tingin at mapupungay ang mga mata na tumitig sa akin.

"Hindi ka ba masaya na ako ang boyfriend mo?" Sabi niya sa may hinanakit na boses.

My heart sank at his words. Nagsisimula na ring tumulo ang aking luha.

"Napagkasunduan na natin to, hindi ba? Alam mo na ang dahilan--"

"What's there to be ashamed of?! Kapag pinatagal pa natin 'tong pagtatago na 'to, baka tuluyan ka nang mawala sa akin, Lea! Naiintindihan mo ba 'ko?" nafu-frustrate niyang saad.

Napakagat ako sa aking labi at tumingin sa kanya nang nag-mamakaawa. He looked at me dumbfounded. Tumingala siya at pumikit nang mariin.

"Damn it, Lea. You really frustrate the hell out of me!" Aniya at sinunggaban ako ng halik.

Agad naman akong tumugon habang nararamdaman pa rin ang pag-agos ng luha sa pisngi.

I'm really sorry, Laxx. Sana maintindihan mo. Hintayin mo pa ako ng kaonti. Darating din ang araw na maipagmamalaki mo rin ako. Just as how much I want to be proud of myself.

Sandali kaming tumigil para sumagap ng hangin. Bumaling muli ako sa harap at pinaandar ang kabayo. Instead of following the way home, niliko ko ang kabayo.

"Where are we going?" He whispered in my ear, slightly nibbling my earlobe.

I suppressed a moan, mas lalo pang binilisan ang pagpapatakbo.

Tumigil kami sa maliit na barn. Dito iniimbak ang mga dayami na pinapakain namin sa mga kabayo. Unang bumaba si Laxx. Inayos niya ang kanyang manipis na puting long sleeve at ngumisi sa akin.