CAN SUYUM -Tamamlandı-

20.bölüm

Medya'da Mirza ağanız var :))

Keyifli okumalar :))

♠️

Balkonda elindeki taşla kendisine bakan Duygu'yla göz göze geldi Zeynep. Sonra etrafta toplanan kalabalığa baktı. Kimsenin ne düşündüğü umrunda değildi. Ama kocasının ismine kötü bir söz söylenmesine dayanamazdı. Bu yüzden konuştu.

"Ben sana hiç bir şey yapmadım Duygu! Kimseyi doldurup üzerime salmaya çalışma!! Sen seneler önce yaptığın gibi bir kez daha adımı karalamak istedin. Yine tuzak kurdun! Ama bu kez işler istediğin gibi gitmeyince delirdin saldırıyorsun!!"

Sonra meraklı kalabalığa döndü. Seneler önce kendisinin arkasından konuşan insanlardı karşısında yine kendi dedikodusunu yapanlar.

"Seneler önce adımı çıkartmak için evime abisini yollayan Duygu'ydu!! Evet evime gelip beni evliliğe zorlamak için, mecbur bırakmak için gelen kişi Mirza ağanın ta kendisiydi! Yine aynı tuzağı kurmak istediler. Duygu konağa abisini gizlice alarak onun iğrenç düşüncelerine yardım etti. Ama işler istedikleri gibi gitmedi!! Mirza ağanın dördüncü karısı olmama yetmedi yaptıkları!! Evet Dağhan ağayla evlendim! Bunun için pişman değilim! Kimsenin yuvasını da yıkmadım! Çünkü ortada zaten yuva falan yoktu! Duygu hiçbir zaman Yiğithan olmadı! Resmi nikah olmadı! Aslında hiç bir zaman Dağhan ağanın karısı da olmadı!!! Şimdi söyleyeceklerimi tek bir kere söyleyeceğim. Duyanlar duymayanlara söylesin. Ben Zeynep Yiğithan'ım!!! Dağhan Yiğithan'ın karısıyım!!! Mehmet Yiğithan'ın geliniyim. Kocamı sevdiğim için evlendim. O da beni sevdiği için evlendi. Yani yıllar önce Duygu tarafından engellenen evliliği gecikmiş de olsa yaptık. Ve çok yakında anne olacağım! Bu saatten sonra bizim evliliğimizi, aşkımızı ya da hayatımızı sorgulamak kimsenin haddine değildir. Yeterince bilgilendiğinize göre dağılabilirsiniz!!"

Herkes dağılırken Duygu olduğu yerde yere çöküp sinirle elindeki taşı sıktı. Herkes gittikten sonra dayanamayıp tüm öfkesiyle ayağa kalkarak elindeki taşı tüm gücüyle Zeynep'e doğru fırlatmasıyla kolundan sertçe tutulup öfkeden kararmış gözlerle karşılaşması bir oldu.

"A-ağam..."

Ve aynı saniye Nehir'in çığlığı duyuldu. "Zeynep!!"

Dağhan elinin altındaki kadını fırlatırcasına bırakarak hızla ve korkuyla konağa koştu. Dakikalardır o konuşurken uzaktan dinlemiş, konuşmanın son kısmını duymuş olsa da, bu karısıyla gurur duymasına yetmişti. Gülümseyerek dinlediklerinden sonra tam eve doğru adım atarken Duygu'nun ne yapacağını anlayıp ona doğru koşmuş ama yetişememişti.

Şimdi de yukarı çıkıp kafasında kanlarla gördüğü karısıyla canından can koptuğunu hissetti. "Zeynep..."

Yanına gitti hemen. Zeynep hem kafasına gelen taş hem de yaşadığı stres yüzünden bayılmıştı. Dağhan onu kucakladığı gibi fırladı evden. Nehir de çıkmıştı peşlerinden. Hastaneye kadar hem Dağhan hem de Nehir oldukça telaşlıydı.

"O yılanı boğucam! Ne hale getirdi Zeynep'i abi..."

"Merak etme yanına kalmayacak. Önce Zeynep de bebeğim de iyi olsun da."

Yolda haberi alan Baran ve Açelya da hastaneye doğru yola çıkmışlardı. Alış veriş yaparken karşılaştıkları garip bakış ve garip davranışlara anlam verememişlerdi zaten. Bir de şimdi Zeynep'in hastanede olduğunu duyunca iyice bozulmuştu moralleri.

Hastaneye vardıklarında hemen acil müdahale odasına alındı Zeynep. Doktor hemen yanına gidecekken Dağhan karşısına geçip gerekli bilgileri vermeyi ihmal etmedi. "Karım hamile...Kafasına da darbe aldı. O andan beri baygın. Karım da bebeğim de iyi olacak değil mi?"