CAN SUYUM -Tamamlandı-

7.bölüm

Medya:Açelya Yiğithan (Özdemir)

Yeni bölüm için keyifli okumalar...

Dağhan, Baran ve Emre evin önüne geldiklerinde panikle indiler arabadan aşağıya. Yolda Dağhan durumu anlatmış diğerlerini de endişelendirmeyi başarmıştı.

Koşarak içeri girip seslediler...

"Zeynep!!"

"Açelya!!"

"Nehir!!"

Sesleri duyan Nehir ve Açelya bekledikleri odadan çıkıp içeriye girdiklerinde aynı anda üç adam da girdi içeriye. Gördükleri manzarayla kaşları hepsinin havadaydı.

"Hadi be!!"

"Gerçek mi lan bu!"

Nehir ve Emre'nin aynı anda verdikleri tepkiden sonra Dağhan hariç herkes gülmeye başladı.

"Komik olan ne? Alt tarafı çöpü akşamdan atmayı unutmuşuz. Beyler hazır gelmişken şunu çöpe atıverin..."

Eline geçmişte kullanmak aklına gelmediği için kendine senelerdir sövmesine sebep olan babasından kalan özel yapım sopasını almıştı. Babası da bazen kızını korkutmak için ortaya çıkartsa da aslında tamamen tedbir amaçlı yapmıştı yıllar önce. Şimdi ise gerçekten işe yaramıştı işte.

Tek bir adam vardı Zeynep odadan çıktığında. Belli ki geçmişte olanları duyanlar Zeynep geri dönünce tekrar musallat olmaya niyetlenmişti.

Sessizce gözlerini kısarak avına yaklaşan genç kız sırtına sertçe indirmişti sopayı. Sonra da kısa süre gidip sonra pes edip bıraktığı tekvando kursundan aklında kalan bir kaç hareketi de üzerinde denemişti. Tam o sırada da herkes bir araya gelmiş, yerde pert olan bir adam görmüşlerdi.

Herkes gülerken tepkisiz kalan Dağhan gülümsedi bu kez "Korkuttun bizi."

Omuz silkti Zeynep. "Alt tarafı çöp. Ne var ki korkacak ağam?"

"O kursa bir ay dayanman bile işe yaramış belli ki."

Emre'ye dönüp sırıttı Zeynep ve kenarda duran sopayı aldı eline. "Tamamen Abidinin marifeti. Ben de sonradan bir iki şeyi üzerinde deneyip test etmiş olabilirim ama azıcık..."

"Sopaya Abidin ismini mi verdin?"

"Yakıştı ama kabul edin."

Herkes yeniden gülüşürken Dağhan hayranlıkla bakmaya devam ediyordu. Yine de ortamı bozmayı ihmal etmedi. "Konaktan ayrılmana izin vermemeliydim."

Zeynep'in gülümsemesi yüzünde dondu. "Geçmişteki gibi savunmasız ve güçsüz küçük bir kız değilim ağam.  Gördüğün gibi kendimi koruyabilecek kadar büyüdüm."

"Farkettim..."

Bakışlarıyla birbirlerine o anda çok şey anlatsalar da bu sözsüz diyoloğun uzun sürmesine Baran izin vermedi. "Hadi toparlanın konağa dönüyoruz."

Zeynep'ten itiraz gecikmedi tabi ki "Ben konağa gitmem. Hem bak hallettim işte adamı. Korkmuyorum da..."

Baran'dan önce Dağhan verdi cevabı. "Ama biz korkuyoruz. Bu gece kızlar olduğu halde böyle bir durum yaşandı. Tek yaşamaya başladığında rahat verecekler mi sanıyorsun?"

"Hallederim..."

"Halledemezsin! Yeter artık söz dinle biraz Çilli!!"

Zeynep sertçe yutkunurken Dağhan sert bakışlarının ve sesinin altında aslında inatlaşmasından korkuyordu. Bu evde kalmaya devam edip belaları başına toplamasından ölesiye korkuyordu. Bu yüzdendi sert çıkışı öfkesi...