İki karmaşık aşk hikayesini okuyacağınız bu kitapta aşkın hem masum hem de en acı veren yönlerini beraber işleyip geçilen sınavların zorluğunu iliklerinize kadar hissettirmye çalışacağım.
Açelya ve Baran...İstanbul'dan Ürgüp'e uzanan bir yolculuk...
Öncelikle geçen bölüm Mirza, Duygu ve Emine hanımın yüz ifadelerini merak etmiştiniz. Ben de araştırdım en komik bulduklarımdan bir kaç tane atayım dedim. Biraz da gülelim :))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**
Keyifli okumalar :*:)
♠️
Herkes odalarına çekildiğinde o gece tek bir kişi hariç herkes huzurluydu konakta. Morali bozuk olan tek kişi ise şüphesiz Emine hanımdı. Ama şuan onun hissettikleriyle kimse ilgilenmiyordu. Dövünsün dursundu.
Açelya ve Baran odalarına girdiklerinde ikisi de bu gecenin şaşkınlığını hala üzerlerinde taşıyordu.
"Bu akşam olanlar..."
Baran ensesini kaşıdı biraz sıkıntıyla. "Ortalık fena karıştı. Ve bu kadarla da kalacağını sanmıyorum."
"Bu Mirza ağa...Çok olay çıkartır mı?"
"Rahat duracağını sanmıyorum. Ama neler yapabilir bu saatten sonra ondan emin değilim."
Açelya bir şey demeden masayı toplamaya başladı. Dalgındı...Söylemek istedikleri yine içinde kalmıştı.
Koltuğa çarşafı sererken Baran kolundan tutup durdurdu. "Ben kendim hallederim."
Açelya hüzünlü bakışlarını yere indirip uzaklaştı yanından. Ardından pijamalarını alarak banyoya geçti. Bu akşam için neler hayal etmişti halbuki. Sözlerini yanlış anladığını, onu ne kadar önemsediğini, hatta sevdiğini anlatacaktı Baran'a. Ama olmamıştı işte. Belki de duyguları karşılıksız olduğu için kader engel olmuştu söylemesine.
