Grammatical and spelling errors EVERYWHERE, ANYWHERE! XD
Sakit, Hirap, pagtataka at natatanong ang mata niya. Alam ko, Alam ko na sa oras na bumuka ang bibig ko at pakawalan ang nais kong sabihin ay maaring akong magsisi sa huli. Im trying to choose the right word. Yung tipong hindi ko siya masasaktan?
"Why? Why are you making things so complicated? "his eyes were red. He was in the edge of crying before he looked away. "I.. I never expected such a thing will happen. And I thought you won't... cheat on me. " His voice become soft pero narinig ko ang pagpiyok niya. Pain and disappointment are written all over his face.
"I never cheated. " I explained.
"Kailan pa? " tanong niya at hindi pinansin ang sinabi ko. Madiin ang pagkakasabi niya. He clenched his jaw at mas lalo pang lumapit ang mukha niya sakin. He grabbed my shoulder and squeezed it tightly. Napapikit ako. It's hurt pero alam kong mas masakit ang nararamdaman niya. Sino? Sinong nagsabe sa kanya?
Sinubukan kong umimik at sagutin ang tanong niya pero naglalaho lahat ng lakas ko. I looked at him as my tears started to fall. Parang minamartilyo ang dibdib ko.
"Don't you dare cry and just... just.. Fuck! " umalingawngaw ang sigaw niya. He reached the bottle on the table and threw it away. "Open your mouth, Savanna. " he gritted though his teeth. "Now! "
Napahawak ako sa dibdib niya at muntik pa akong mapatalon sa kinauupuan ko sa lakas ng sigaw niya. I cried. Mas lalong lumakas ang iyak ko ng makita ang galit na galit na mata niya.
"P-paul. " I sob. "Mahal k-kita.. "
He closed his eyes. "You do? " his eyes were still closed. He cupped my face. Madiin. Masakit. "Mahal din kita. " Bumilis ang tibok ng puso ko ng magmulat siya ng mata. "I love you and damn.. Hindi ko alam na ganito pala kasakit. " marahas niyang binitawan ang muka ko at agad na tumayo. Kumuha siya ng pera sa wallet at agad na nilapag sa lamesa.
"P-paul. " I beg and stood up. Gusto kong hawakan ang kamay niya pero sa tuwing sinusubukan ko ay iniiwas niya lamang ang katawan sakin na parang may nakakadiri akong karamdaman. "We just talked. " desperado kong sabe. Mabilis pa sa hangin na bigkas ko bago pa siya makalayo sakin.
"Talk? " He yell. "About what? About leaving me, again? "
"H-hindi! " sinubukan kong lumapit sa kanya pero lumalayo siya sakin. Para akong dinudurog sa kinatatayuan ko. "Paul.. " I covered my mouth at napangiwi sa sakit na nasa dibdib ko. "Please. Nag-usap lang kami. "
Matagal bagos siya sumagot. "A-are you planning to leave me? " he said slowly but he said the words with sincerity as if he was asking me to say 'Yes'. "Please don't..I need you. " he added.
"N-no. "
Huminga siya ng malalim. Sa wakas ay humarap na siya sakin. He eyed at me gave me a half smile pero.. "Looks like you are not sure. " lumakad siya palayo sakin. Sumikip ang dibdib ko at nagsimulang magunahan ang luha ko.
Wala sa sariling tinahak ko ang daan papalabas. Andoon pa rin ang mga taong kumuha ng mga litrato namin pero nakayuko na ang mga ito lahat at mukhang takot. Nagyon pa lamang alam ko na ang ginawa niya.
Dumiretso ako sa parking lot kung saan ni-park ni Paul ang kotse niya. I looked around until my eyes landed at him. May nakasipit na sigarilyo sa labi niya. Hihithitin niya ito at matapos ng ilang segundo ay agad ding ibubuga. Napangiwi ako. Ilang beses ko na rin siyang nakita ginagawa ito pero hindi ko mapigilan na magtanong kung bakit.
He always do that sa tuwing nagaaway kami sa isang bagay o kapag galit siya. The truth is, Hindi ko gusto ang nakikita ko. Ayokong nakikita siyang ginagawa ang bagay na iyon kahit alam kong kinasanayan niya ito. Ayokong mangialam sa kanya kahit gustong gusto kong hilahin yung sigarilyo papalayo sa kanya at itapon.
Lumapit ako sa kinatatayuan niya. Tumigil sa ere ang kamay niya na may hawak na sigarilyo. He stared at me for awhile and pull a little smoke into his mouth before throwing it away.
"Let's go. "
"Hear me out, first. " bulong ko.
"We have to go home. " he said, avoiding me and my explanations. "Hihintayin kita sa kotse. " lumakad siya palayo sakin
"I won't leave. " mabilis na sigaw ko. "Nagusap lang kami. Oo. Nakakausap ko siya pero sobrang tagal na. Kaibigan ko siya at wala ng iba pa. "
"Kaibigan? "
"Oo. A-ano ba sa tingin mo? " nagtatakang tanong ko.
Hindi siya umimik. Ginulo niya ang buhok at agad na sinipa ang gulong ng kotse sa harap niya.
"I..I don't know... Hindi ko alam kung maniniwala ako o hindi. I don't really deserve you but Im trying. Pero sa tuwing pumapasok sa utak ko na kaya mo akong iwan dahil sa lalaking iyon ay sumisikip ang dibdib ko knowing that you left everything about us that night. "
"Maniwala ka. " I said. "Unless you..you want me to get out of your life. " I stuttered.
Tumigil siya sa paglalakad.. "I trust you. " tumiklop ang kamao niya na parang bato. Nanginginig ang mga kamay niya. "But you have to make it worthy. " He faced me and my jaw dropped ng makita ang hamon sa mukha niya. "Look me in the eye and tell me you won't call him again. It's killing me, Savanna. "
Tumigil ako. Tinignan ko siya sa mata na mas lalong pinagsisishan ko. Because his jaw was tight and his fist were clenched into fist. Paano ko sasabihin sa kanya na hindi pwede? Na kasama ni Simon ang tatay ko at ang kapalit noon ay ang pagsama sa kanya. Na sa tuwing pumapasok sa utak ko na walang mangyayare sa tatay ko dahil kasama nito si Simon ay nawawala ang pagaalala ko.
I can't tell him kasi magagalit siya. Iisipin niya na hindi siya deserving sakin. He might compare his self to simon na ayokong gawin niya.
"Sorry.. " I muttered under my breath.
His lips thinned. His eyes grew darker, his features harsher and his eyes are asking for something. "Bullshit! " he cursed. Napapikit ako. I was stunned when he walked away. He got in the car and immediately turn it on. I was left staring into nothingness. He left me. Yun lamang ang umiikot sa utak ko sa oras na iyon.
--
I hoped you enjoyed it! My time is limited right now. I hope that this chapter is not boring.
