Of All The Odds

Kapitulo III: Her

Unknown's POV

Umuulan ng napakalakas, mukhang sumasabay ang ulan sa aking drama. Ganun na ba talaga ako kadaling kalimutan. Ganon na ba talaga ako kadaling palitan.

When i saw her on my favorite spot, I knew it was really her, pero ng magkausap kami, the way she acted was not her at all. Ibang babae ang nakita ko, its like she didn't know me.

Pangalan ko, hindi niya binanggit at yun ang masakit ang hindi niya ako tinawag sa tawagan namin.

Umiihip nanaman ng malakas ang hangin.

Bawat minuto lumalakas ang ulan, dumilim narin ang paligid kulang nalang ay kumulog at kumidlat.

FUCK!

I need to find her, and fast.

Tumatakbo ako palabas ng room dahil wala pa naman ang teacher.

Shit. Lewis ano bang nangyayari sayo.

Binilisan ko pa ang pagtakbo hanggang sa makalabas ako ng building namin. Tiningnan ko ang buong paligid lahat ng mga tao dito ay tumatakbo papunta sa loob ng building. Fuck mas lumalakas na ang ulan.

Nilibot ko ang aking mata pero wala parin akong may makita ni anino niya. Where the hell is she?

Nagpapanic na ako sa kalooblooban ng may naalala ako. Trees!

Nagmadali akong tumakbo papunta ng building nila, pero wala parin akong makitang Lewis.

May mga nababangga na akong estudyante na galing sa building niya pero siya hindi ko parin makita.

Nagmadali akong pumunta ng Florentine nila, bahagi ng building nina Lewis na maraming puno, halaman at preserve environment animals.

Biglang nahagip ng mga mata ko ang babae na andoon sa ilalim ng isang malaking puno. Nakaupo siya at ang kaniyang ulo ay nakasandal sa puno, she's crying.

She's in pain, anger and dismayed that's what I saw on her face.

Tumingin siya sa direksyon ko kung saan ako nakatayo, her eyes is in it's full colored black. Tiningnan niya ako ng parang wala lang.

Parang dinudugo ang puso ko sa kaniyang titig, she doesn't really know me. Masakit, parang tanga akong tumatakbo papunta rito para lang sa kanya tapos ganyan ang matatanggap ko.

Pero hindi ko alam sa lahat ng pasakit ko at ang mga pakikitungo niya sakin sapat na para iwan ko siya. Hindi ko alam ang sunod na nangyari ang alam ko lang ay may mga taong magsisigawan.

"Brad!"
"Psyche, baby wag kang magpaulan."
"PSYCHE!"

Maraming sumisigaw pero patuloy parin akong hinihila ng aking mga paa papunta sa kaniya.

Basa na siya sa ulan, anong kwenta ko kung makita ko siyang inuulan at basa. Wala akong silbi.

Hindi ko parin makita sa kaniyang mukha ang kahit na anong emosyon. Siya ang pinakamagaling sa pagtatago ng kaniyang nararamdaman of course. She's the —.

No! She's not. I keep my self reminding that.

Malapit na ako sa kanya na sa gitna na ako kaunting lakad pa ay malapit na ako sa kanya, basa narin ako basang basa na sa luha ni Lewis. May sumagi sa isip ko na magdala sa akin ng takot.

"Stay away from my daughter or see herself fall in love with others."

Boses ng kanyang ama ang naalala ko, he warned me to stay away from Lewis.

Mali ang ginagawa ko kailangan ko itong itigil sa tamang paraan kung hindi mapapahamak siya.

"Arpa!" sigaw ko ng malakas pero hindi ko pinahalata na nasasaktan ako ng todo.

"Arpatreya Lenodusco" sigaw ko ulit pero ngayon wala ng bahid na kung anong sakit.

Maya maya pa ay nagliwanag ang palogid, tumigil narin ang ulan, hindi na madilim.

Hindi mo siya pwedeng lapitan. Ipapahamak mo lang siya. Pagreremind ko sa sarili ko. At umalis na doon masakit man, gustuhin ko mang umiyak hindi ko pinakita. Kailangan kong maging matatag.

Hindi ko na siya liningon at diretsong naglakad paalis ng lugar na dala dala ang blangko kong mukha.

♛♚♛♚