All Falls Down

Veinticuatro

Pumikit ako at naghilamos na rin ng mukha.

"You're just twenty. Yet you had the courage to cheat from the man who just loved you unconditionally, despite of... what you really are."

Pinatay ko ang gripo ngunit nanatiling mahigit ang pagkakahawak ko roon.

"A man who'd do such thing should have his own statue." natatawa niyang sinabi. "What do you think?"

"I-i think you didn't understand."

"Craig likes you. Iyon ang alam ko. I've not seen him stuck in a girl before." nagkibit balikat siya.

Nagkatinginan kami. Hindi ko alam na iyon ang sasabihin niya sa akin, ang akala ko uulanin niya ako ng pang iinsulto. And... he's never been into a girl before?

"What about, Dixie? Fiancee niya siya, hindi ba?" napalunok ako sa bulgar ng pagkakatanong ko.

She smirked. "Oh! Alam mo naman pala."

"Zend, tinatanong kita ng maayos."

"Bakit? It doesn't even matter to you naman di'ba? So what kung fiancee niya nga siya? Gagawin niyo parin naman, hindi ba?"

Kinagat ko aking labi at marahang tumango. "Tama. G-gagawin pa rin namin. Itutuloy pa rin namin 'to."

My lips quivered. She gave me an incredulous look. But I just stared at her with pleading eyes. I bacame shameless and irrational. Walang kapatawaran ang ginawa at gagawin namin.

No one... not me, not even Craig, can give a right justification for what a cheater's did. But we only know one thing. This is all worth it.

"Eat. You've been very occupied since after your graduation."

Napatingin ako kay Laxx. Masyado siyang abala sa paglalagay ng pagkain sa plato ko ngunit alam ko na nakatuon sa akin ang kanyang atensyon. He licked his lip and tilted his head to one side.

Nangangatog ang mga kamay kong dinampot ang mga kubyertos. Kabado sa kung ano man ang sunod niyang sasabihin. The only clue to my weariness was the untidy wisp of my hair at ang teribleng pamumuo ng pawis sa aking mukha.

Sa kilos ko pa lang alam kong may kakaiba na siyang nararamdam. At may pakiramdam ako na isang maling kilos ko pa ay tuluyan niya na kaming mabubuking ng kaibigan niya.

"A-ano nga pala yong s-surpresa mo sa akin?"

Pagiiba ko ng topic. Hoping he'd  forget what he'd just said earlier. Hindi pa rin naalis ang paminsan minsang kong pagsulyap sa kabilang lamesa. Pumikit ako ng mariin.

Damn, Lea! Tigilan mo muna yan!

"Thought you're not interested about it." mahinang anas niya.

Ang kaninang seryoso niyang mukha ay napalitan ng pagtatampo. Kunot na kunot ang kanyang noo at bahagyang nakanguso. Napaawang ang bibig ko. Naramdaman ko ang matinding konsensya na lumukob sa sistema ko habang tinitignan siyang lugmok na lugmok sa kinauupuan.

My mind went blank and my emotions were so bland that it caused me but to feel nothing. I've become emotionless and pointless.

I couldn't argue with myself anymore. Pagod na akong ipagtanggol ang tama na alam ko pero ginagawa ko naman ang pinakamali at hindi makatarungang katwiran na naiisip ko.

"Ano ba talagang nangyayari,  Laneya?" he paused.

"Suspiciously, there is a name starting to grow on me." he said,  eyeing me inquisitively.

A phantom fist drove into my stomach. For a moment I couldn't speak, could only stare at him. Catching my expression, he laughed.

"If I didn't know any better,  I'd say you're just stealing some time."