...
ရက္လည္ပီးသည္ထိ မြန္း ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာျဖစ္။ မ နဲ႔လဲ မေျပာျဖစ္။
ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို မ သိရဲ႕လားေတာင္ မသိပါ။
ဖုန္းလဲ ဖြင့္မၾကည့္ျဖစ္တာေၾကာင့္..
မြန္း မနဲ႔ အဆက္သြယ္ျပတ္ေနခဲ့တယ္..
"မြန္း ထမင္းေလးေတာ့ဝင္ေအာင္စားလိုက္ပါဟာ ဒီလိုဆက္လုပ္ေနရင္ နင္လဲသြားလိမ့္မယ္ ဦးနဲ႔အန္တီလဲ နင့္ကိုဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ငါဘယ္လိုစိတ္နဲ႔စားရမွာလဲ ငါအခုဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ဘာမွလဲမစားခ်င္ဘူး တေယာက္ထဲပဲေနခ်င္တယ္"
လဲ့လဲ့တို႔ေရာ မြန္းအမ်ိဴးေတြေရာ ေျဖာင္းဖ်ေပမဲ့ ဘယ္လိုမွထမင္းလဲေကြၽးမရ။ တေနကုန္အခန္းထဲကလဲ မထြက္။ လာသမ်ွဧည့္သည္ေတြကို အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြကပဲ ဧည့္ခံေပးရသည္။
"မြန္း ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"
"မေတြ႔ခ်င္ဘူး"
"မေတြ႔လို႔မရဘူးဟ နင့္ဧည့္သည္ေရာက္ေနတာ"
လဲ့လဲ့ေနာက္က ေပၚလာတဲ့သူက..
...
...
ကေလးရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြေၾကာင့္ ယြန္းမ်က္ရည္ေတြတားမရဆီးမရ က်လာသည္။ မ်က္ႏွာေလးလဲ ေခ်ာင္က်သြားတယ္။ ငိုထားလြန္းလို႔ မ်က္လံုးေလးေတြဆို ရဲတြတ္ေနတာပဲ။
"ကေလးရယ္"
ယြန္းဖက္ထားေတာ့ ကေလးက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေန ေနသည္။
"ကေလးနားမွာ မ မ႐ွိႏုိင္ခဲ့လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. "
ယြန္းငိုေနေပမဲ့ ကေလးက ဘာသံမွမထြက္..။
"ထမင္းမစားဘူးဆို... ဒီလိုလုပ္ေနရင္ ကေလးေဖေဖနဲ႔ေမေမဘယ္စိတ္ေျဖာင့္ပါ့မလဲ...မ တို႔လဲ ႐ွိတယ္ ကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြေရာ အားလံုး႐ွိတယ္ တေယာက္ထဲဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳး မေတြးပါနဲ႔ေနာ္"
ကေလးလက္ေလးျပန္ဖက္လာေတာ့ ယြန္းအားတက္သြားရသည္။
"ကေလး ဘာအခက္အခဲပဲ႐ွိ႐ွိ မ ကို ေျပာေနာ္.. တူတူရင္ဆိုင္ၾကမယ္ ကေလးနားမွာ မ အျမဲတမ္း႐ွိေနမယ္ဆိုတာ သိထားေပးပါေနာ္"
"မြန္း လက္ခံလို႔မရဘူး မရယ္..ဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ေသးဘူး"
