A Choice or Destiny?

Letting go...

JINN'S POV

Para akong pusang hindi makapanganak the whole night.  I texted Micah, even called her several times pero walang sumasagot.  Later on out of coverage area na ang cellphone niya.  Lalo akong nanlumo.  How i wish i could turn back the time.  Kung alam ko lang na magiging ganito ang turn-out ng events...sana hindi ko na lang ginawa ang lahat.  Pero mapigilan ko ba talaga? Jinn your a liar! How can you stop your self when your so inlove with her? Ahhhhh...im going crazy! See??? i'm talking to myself now.

      I tried to call Micah again but the answer is "the number you dialed is out of coverage area."  I go back to my bed and lay exhausted.  I tried to sleep but my mind is so much awake.  So many "what if" ang bumabagabag sa akin.  What if ayaw na talaga niya akong kausapin?...what if kung galit na galit siya at mag transfer na ng school....I have to fix this problem...this is my own doing and i have to be man up and accept whatever Micah's decision.  Kung kailangan ko ang aalis, i will do it.  Bukas kakausapin ko siya.

    I wake up the next day feeling still sick.  Paano ba gagaling eh mag aalas kuwatro na ako natulog.  I literally dragged myself out of the bed.  Kailangan kung pumasok ng maaga para makausap ko si Kicah.  kailang kung mag explain sa kanya...i have to apologize.

    Six thirty pa lang nasa school na ako.  Pero mag aalas otso na wala pa ring Micah na dumating.  I call her again pero patay pa rin ang kanyng cp.  She's really avoiding me.  Hindi ko alm ang nararamdaman ko, i have mixed emotions...galit, lungkot at panlulumo.  I'm a fool to think na mahl rin niya ako.  Sino ba ako? Isang taong walang kwenta ang buhay.  Hindi naman ako matalino, hindi rin mayaman at higit sa lahat...hindi tunay na lalaki.  My heart is crushing inside my chest.

    "Jinn are you ok?" si Frances classmate din namin at isa sa mga close friend din ni Micah.  "Yeah im ok. Medyo masama lang pakiramdam ko".  "Ay pareho pala kayo ni Micah.  Baka nagkahawaan kayong dalawa".  "Bakit anong nangyari kay Micah?" tanong ko na napakunot noo.  "Hindi mo ba alam?  May sakit siya.  nag text siya sa akin kanina na hindi siya makakapasok dahil masama daw ang pakiramdam niya.  Msakit daw ang ulo niya.  Akala ko nga alam mo na dahil kayo palagi ang magkasama."  "Ah ganon ba...naiwan ko kasi ang cp ko sa bahay eh...baka nag text nga siya sa akin pero di ko alam", pagsisinungaling ko.

    I am not myself the whole morning.  Masama pa nga ang pakiramdam ko physically,lalo pang nadagdagan dahil sa problema namin ni Micah.  Nag half-day lang ako sa class.  Kailangan kung magpahinga at baka bigla na lang akong bumagsak na walang sugat. Walang sugat??? Meron nga pala...sugat sa puso.  

   The next day, maaga pa rin akong pumunta ng school.  I've made up my mind.  I have to give Micah a room for herself.  Ayaw kung masira ang kanyang pag-aaral dahil sa akin.  Di bale na ako, hindi ko naman gusto ang course na ito.  I can transfer anytime.  Bahala na kung magalit si Papa.  

       Iilan pa lang ang tao sa campus ng dumating ako.    Pero may isang taong nakaupo sa may bench sa ilalim ng acacia na kilalang-kilala ko.  Nag triple times na naman ang beating ng aking puso.  Bakit ba ganito katindi ang epekto niya sa system ko.  I gather all my courage at lumapit sa kanya.  

 “Hi!” bati ko.  “Hi” mahina niyang sagot.  Umupo  ako sa harapan niya.  Napakaganda pa rin niya kahit mugto ang kanyang mata.  She did cry...

 “Kumusta ka na?” tanong ko.

 “Heto…”sagot niya sabay kibit-balikat.

 “Bakit pinatay mo ang cellphone mo?  Hindi mo rin sinasagot ang mga text message ko?”

“Ah yon ba?...na lowbat kasi ako…wala akong charger kaya di ako naka charge.”

 “Mic…you don’t need to lie, alam ko naman eh.  Pumunta lang ako dito para humingi ng sorry sayo.  I don’t have any intention to scare you or hurt you in anyway…God knows how much I love you…how much you mean to me.  At alam kung nararamdaman mo rin yon.”  

Ayon na...nasabi ko na rin.  I look her straight into the eyes.  Talagang ang ganda-ganda ng kanyang mata.  Mamimiss ko siya ng sobra-sobra.  God help me...im dying inside.

 “Jinn…I’m sorry…” narinig kong usal niya.  Hindi ko na siya pinatapos dahil alam ko kung anong sasabihin niya.  At ayaw ko nang marinig pa yon.   Ginagap ang kanyang kamay ng mahigpit na mahigpit.  Parang dam na binuksan ang luha ko.  I tried...but i really can't stop it!  I love her so much and letting go is too much for me.  But this is the only thing na naisip ko para hindi na siya maghirap.  Hindi ko kayang makita siyang umiiyak.  I let go of my emotions.  Bahala na kung isipin niya na iyakin ako...di bali na kung isipin niya na weakling ako.  Just this once... I have to be honest with myself.  Hindi madali ang lahat.  Hindi madali ang iwan ang taong sobrang mahal mo.

“Jinn, please stop it.  Huwag ka namang umiyak dito oh…baka akalain ng iba dyan inaaway kita” ang bulong niya sa akin.

 Hindi ko siya pinansin.  To hell with what other people will say! Alam ba nila kung ano kasakit ang nararamdaman ko? Patuloy kong pinisil ang kamay ni Micah.  For the last time gusto kung maramdaman niya kung anong nararamdaman ko sa kanya.  How I love her.

 “Panyo…alam ko namang wala kang dala eh” nabigla ako at kahit masama ang loob napangiti ako.  

Kahit sa ganitong pagkakataon napapangiti pa rin niya ako even with her silly jokes.

 “Thanks!”  kinuha ko ang panyo at pinahid ang aking luha.  Hey Jinn, your a crying baby  now, sermon ko sa aking sarili.  Kahit saang suntukan hindi ka umiiyak pero kung babae na pala, iyakin ka.

 Eh ano ngayon kung iyakin...she is not just an ordinary girl.  She's my dear Micah!  

Ulol ka pala eh...mahal mo nga siya, dear nga siya para sa yo, pero ikaw? ano ka para sa kanya?

Ahhhh ngayon ko lang na realize, dalawa pala ang konsensiya ko...kasi nag aaway na ata silang dalawa.  Inside my head, they are debating.  Im going crazy!  I have to stop this, i have to let go.

 “Mic…I love you very much.  Don’t worry I will not bother you anymore.  Lilipat na ako ng school.  Hindi na kita gagambalain pa.  But one thing im sure…I will not ever forget you.  Take care of yourself always ha.”

 Im not a speech writer, pero those seven lines are the best and worst lines i ever created in my whole life.  Best...kasi alam kong napalaya ko na ang taong mahal ko pero hindi ako mahal.  Worst...kasi seven sentences lang pero feeling ko sobra pa ako kay Jose Rizal na  binaril sa Luneta dahil sa sakit.  Buti pa si Rizal andaming natapos na libro, ako, pitong sentences lang pinatay na.  

Hinalikan ko ang kanyang kamay  at tumayo. I have to go...kailangan ko nang umalis sa lugar na ito.  Halos lakad-takbo ang ginawa ko.  I can't hardly breathe ng marating  ko ang gate at pumara ng taxi.  I have to be alone.  Sunod-sunod ang patak ng aking luha ng makasakay ako sa taxi.  Damn!  Dala-dala ko pa pala ang kanyang panyo.  Totoo pala na ang panyo ay simbolo ng luha....