Kiss and Kill [SEASON 1 & 2]

Chapter 12

Napaisip pa ako. “A day before she died,” I lied.

“Saan kayo pumunta?”

“Ano bang ginagawa ng mag-boyfriend?” Sarkastikong sagot ko. Tumingin lang siya sakin nang diretso. “Dinner date.”

“And?”

Sumandal ako sa sofa, at kinuha ang pillow saka pinatong sa hita. “Kailangan ko pa bang idetalye sayo ang ginawa namin pagkatapos? C’mon.”

“Nag-away ba kayo…” naningkit ang mata niya nang konti. “O kaya, nagkaroon ng pagtatalo?”

“Hinde,” diretsong sagot ko. “Masaya pa nga siya no’ng gabing ‘yon, e. Ba’t naman kami mag-aaway?”

He sighed, pressed his lips while thinking. “Mr. Silverio, nasaan ka no’ng gabing nangyari yung incident?”

“Ano’ng klaseng tanong ‘yan?” nagsalubong ang kilay ko sa tanong niya.

“Answer my question, sir.”

“Nasa bahay ko,” my jaws were clenching.

Tumingin na naman siya sa hawak niyang notebook na mas kinairita ko. Pakiramdam ko nasa loob ako ng isang madilim na kwarto na may iisang ilaw sa taas, at iniimbestigahan ako.

This was the second time na may nagtanong saking authority matapos mamatay ang subject ko. Yung una—fortunately—natakasan ko dahil napangatwiranan ko nang maayos ang side ko. This one, I didn’t know.

“Well, to make it clear, Mr. Silverio, according sa CCTV footage ng parking lot ng condominium na ‘to, umalis ka exactly 8:32 p.m., gamit ang sasakyan mo. And, you’re saying you were in this unit. Isn’t that questionable?”

I smiled, relaxing myself. “Yes, nag-stay ako rito, at pagdating ng oras na ‘yon, bumaba ako para kumain ng dinner sa labas.”

Hindi siya nag-react—nagkatinginan lang kami na parang sinasala niya lahat ng sinasabi ko. Kung alin ang totoo, sa hinde.

“Ako lang ba, o talagang pinipilit mong maging suspect ako sa nangyari sa kanya?” I leaned forward, my elbows rested on my knees. “Isa pa, alam ko lang, gabi nangyari ang insidente, hindi ko alam ang exact time. Kaya sinagot kong nasa bahay lang ako. C’mon, sir. Paano ko malalamang patay na pala ang girlfriend ko sa isang definite time?”

“Have you even come to her funeral?” tanong niya.

“Sa pagkakaalam ko, suicide ang nangyari kay Selina,” sagot ko nang hindi pinapakinggan ang tanong niya. “So what’s the point of asking me?”

“Suicide.”—he nodded slightly—“Yes, evidences say it’s suicide.”

“Then?”

“And I’m wondering what’s her reason to do it.”

Tumayo na ako para buksan ang pinto kahit alam kong ang dami niyang gustong ibatong tanong sakin.

“Hindi ko na masasagot yan, dahil kahit ako, walang ideya kung ba’t niya ‘yon ginawa sa sarili niya. Kung di mo mamasamain, pwede bang iwan mo na ako dahil nagpapahinga ako. Isa pa, hindi pa tapos ang 40 days, so please leave.”

Humakbang lang siya palapit sa pinto pero hindi lumabas. May bigla kasi siyang tinanong na halatang kaiisip niya pa lang.

“Boyfriend ka niya, pero hindi mo alam ang dahilan? Hindi mo alam ang nangyayari sa kanya?”

I sighed. “Sorry, pero di ako ang tipo ng boyfriend na tatanungin ang babae kung ano’ng pinagdadaanan niya sa buhay. At sa tingin ko, wala sa listahan ng investigation mo na one month pa lang kami.”—I nodded toward the door. “Move on, sir. Leave.”

Pag-alis niya, ni-lock ko agad ang pinto bago naging kalmado ang breathing ko. Ilang segundo rin akong nakatayo sa may pinto habang nakatitig lang sa doorknob. Muntik na naman.  

Naisuklay ko na lang ang dalawang kamay ko sa buhok at bumagsak ako e sa ibabaw ng kama ko. Umalingawngaw sa kwarto ko ang ingay ng vibration ng cellphone ko.

Unknown number.

“Sino ‘to?” tanong ko habang nakahiga.

“Good afternoon, this is the Manila Police District, and—“ kumunot ang noo ko habang nagpapakilala ang caller.

“Ano na namang kailangan niyo?!”

Natahimik ang nasa kabilang linya, at ako naman, hinihintay ko siyang sumagot.

“Nasa station po si Ms. Irish Marcelo, and we’ll be needing you to come and get her.” Napaupo agad ako sa kama pagkarinig ko sa sinabi niya. “Number ninyo ang binigay as her guardian.”

Napatayo ako sa kama, at dinampot ang car key sa ibabaw ng kitchen table. Pagkatapos kong mag-thank you sa caller, binaba ko ang tawag at nagmadaling bumaba sa parking lot.

Ano bang ginawa niya? Ba’t nasa police station ‘yon?

Pagdating ko do’n—malas lang dahil malakas ang buhos ng ulan—medyo basa pa ang balikat ko dahil wala namang bubong ang maliit na parking lot ng station. Wala rin akong dalang hoodie, badtrip.

Pagpasok ko sa loob, nakita ko agad si Irish na nakaupo sa isang upuan sa gilid at magkadikit ang dalawang palad niya. Halatang malalim ang iniisip niya.

“Irish,” I called and she looked upon me, giving me a weary smile.

Pagkahakbang ko ng mga ilang beses papunta sa kanya, medyo nabigla pa ako sa ginawa niya: Tumayo siya sa pagkakaupo, lumapit sakin sabay yakap nang sobrang higpit.

“Adam…,” bulong niya.