Upside-Down

Hoofdstuk 4

De deur ging langzaam open en een man met kort zwart haar kwam binnen. Mijn ogen waren wijdopen. ''Nee.'' Zei ik. Mijn mond viel open terwijl ik naar de man keek. Hij zag er precies hetzelfde uit als vroeger. ''Dit kan niet.''

''Amber, ik kan het uitleggen.'' Zei de man. Het was mijn vader. Mr. Adams was mijn vader. Het bleef even stil. De schok ging over in boosheid. ''Hoe kon je me dit aandoen? Voor bijna 10 jaar dacht ik dat je dood was! Weet je hoe erg dat was!?'' Zei ik half schreeuwend. ''Amber, ik kan het uitleggen.'' Zei hij rustig. ''Waar was je toen mama overleed? Waar was je tijdens de begrafenis? Hield je überhaupt van haar?'' Tranen rolden oven mijn wangen. Ik was zo boos. Hoe kon hij? Waarom deed hij dit? Waarom ben ik door hem ontvoerd? Waarom deed hij alsof hij dood was? Ik had honderden vragen.

''Ga zitten.'' Zei hij.

''Nee, ik wil niet-'' Mijn zin werd afgebroken. ''Amber, ik weet dat je honderden vragen hebt en ik zal ze allemaal antwoorden nadat ik alles heb uitgelegd.'' Ik stopte met praten en liep langzaam naar de bank. Hij ging tegenover me in een stoel zitten. Hij begon zijn verhaal. ''Als eerste moet je weten dat ik heel erg van jou en je moeder hield. Nog steeds, daarom had ik jullie verlaten en daarom liet ik je hier brengen.'' ''Brengen? Meer ontvoeren.'' Ging ik tegen hem in. ''Amber..'' Ik hield mijn mond. ''Ik begin aan het begin oke?'' Ik knikte zachtjes mijn hoofd. Hij ging verder met zijn verhaal. ''Oke, ik snap het als je me niet gelooft, maar ik ben serieus. Ik.... Je zag waarschijnlijk al veel mensen rondlopen, het geheimzinnige gedoe en dat dit huis in the middle of nowhere is. Die mensen horen allemaal bij de maffia en ik ben hun leider. Josh ken je waarschijnlijk al. Hij had de opdracht gekregen om jou hier te brengen en je te beschermen. Vrijwillig of niet. Het was voor je eigen veligheid.'' Mijn mond viel open. Maffia? Leider? What the.... Mijn vader is de leider van een maffiabende? ''Je hebt verschillende groepen in Europa  genaamd packs. Wij, de Adams pack zijn de grootste. De één-na-grootste pack, de Porters pack wilde mijn pack overnemen door mij in een onmogelijke positie te zetten. Ze konden je ontvoeren en mij laten kiezen tussen mijn eigen dochter of de pack. Daardoor had ik je moeder en jou in de eerste plaats verlaten. Het werd te gevaarlijk voor jullie. Een paar dagen geleden kreeg ik een bericht dat ze wisten dat jij mij dochter was en ik had geen keus. Ik moest je hier brengen voordat je door hen ontvoerd werd. Hier is het veiliger dan in ons oude huis.'' Er ging zoveel door mijn hoofd, alle vragen waren zo onderhand wel beantwoord maar..... Waarom gebeurt míj dit nou weer? Wat gaat er nu gebeuren? ''Wat gaat er nu gebeuren?'' Vroeg ik. ''Ten eerste moet je niet meer proberen te ontsnappen want het lukt toch niet, hier ben je veilig en door je gekke ideeën ben je bijna dood geweest. 2 keer. Ten tweede zal Josh je zelfverdedigingslessen geven en je leert om te gaan met een geweer.'' Mijn ogen vlogen open. Geweer? Oke, ik moest toegeven dat was best wel cool. ''Ten derde kan je het huis niet verlaten zonder een beveiliger mee te nemen. Dat zal waarschijnlijk Josh zijn.''

''En dit is mijn kamer...?'' ''Deze kamer is helemaal van jou. En de kleren trouwens ook.''

''Mag ik wel door het huis rondlopen zonder bewaking?''

''Nee, er blijft altijd iemand bij je, behalve in je kamer.''

''Oke...'' Het klonk niet heel erg. Alleen het idee dat er altijd iemand bij me was was een beetje eng. ''Ik vraag aan Josh of hij je een rondleiding kan geven. Ik moet zo weer weg. Ik ben erg veel weg en heb het altijd erg druk, dus je zal waarschijnlijk niet heel veel tijd met me kunnen doorbrengen. Het spijt me.'' Hij stond op en liep de kamer uit. Waarschijnlijk op zoek naar Josh. Ik liep naar het bed en plofte er op. What. Just. Happened. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik de deur niet open hoorde gaan. ''Hey'' Ik schrok me dood. ''Kon je niet even kloppen ofzo?'' Vroeg ik geïrriteerd. Hij lachte en vroeg: ''Klaar om op avontuur te gaan?'' Ik keek hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. ''Of... niet.'' Zei hij. ''Het huis is nogal groot zoals je waarschijnlijk al gezien hebt, dus het kan wel even duren.'' Hij lachte weer. Zijn lach. Zijn blauwe ogen die begonnen te schitteren. Nu wist ik waar iedereen het over had bij 'Vlinders in je buik.' Of het is gewoon de honger. Waarschijnlijk het tweede. ''Dus.... Waar wil je eerst heen?'' Vroeg Josh. ''De keuken, ik heb honger.'' Antwoordde ik. ''Je hebt net een pizza op!'' Protesteerde hij.

''Dus....? What's your point?'' Zei ik.

Hij zwaaide met zijn hand en zei: ''Ach, laatmaar ook.''

Ik liep lachend achter Josh de kamer uit. Ik vond hem steeds aardiger worden. Vooral omdat ik nu weet dat ik eigenlijk helemaal niet ontvoerd ben.

____

Foto van de packs in Europa aan de zijkant--->

Volgensmij heet het normaal helemaal geen packs, maar het klonk wat beter dan de Adams Maffia, of Adams Gang... Kweenie... Het klonk gwn beter... Maar packs heeft verder niets met weerwolven ofzo te maken.... :)