Van Hem

°015°

Ik heb geen enkel idee hoe lang ik haar aan het knuffelen ben, maar na ik denk veel minuten laat ik haar rustig los. Als ik haar aankijk zie ik dat er nog altijd tranen zijn in haar ogen, dat eigenlijk goed te begrijpen is om wat er allemaal gisteren is gebeurd. Dan kijkt ze me blij aan, geen enkel idee waarom. " Laten we vandaag gewoon iets anders doen, dan denk ik tenminste aan iets anders." Zegt er met een schorre stem van het wenen, ze glimlacht zwakjes" Maar geen mannen" Vervolgt ze met een bange stem. Ik knik begrijpend. " Ik heb een paar kleren klaar liggen die kun je dan aan doen aangezien ik denk dat je niet de helle tijd in mijn kleren wilt rondlopen." zeg ik tegen haar terwijl ik naar een netjes gestapelde kleren wijs. Ze knikt staat dan op en gaat met de kleren de badkamer binnen. " Ik haal wel ontbijt!" roep ik nog na voor dat ze de badkamer binnengaat, vervolgens sta ik op ga de badkamer uit en pak in de keuken een pak met cornflakes en een pak met al klaargemaakte pannenkoeken, voor te drinken pak ik gewoon melk, dat zal wel genoeg zijn.

Ik ga de kamer weer binnen en zie haar in een broek die van mij is en mijn trui aan, ik kijk haar verbaast aan vooral omdat die broek dat ze aan heeft veel te groot is voor haar dat het opgerold is en een stuk stof het rond haar middel houd. Als ze mij heeft zien binnenkomen kijkt ze direct terug naar de grond." Jouw kleren zitten beter dan die jurken dus ik dacht dat ik dit misschien kon aan houden" zegt ze terwijl ze nog altijd naar de grond kijkt.

Ik kom rustig naar haar toe en til haar hoofd zacht op. " Je hoeft niet zo bang te zijn, het staat je( dat was niet gelogen) en trouwens als we gaan paardrijden" zeg ik haar vriendelijk" trouwens, hier je ontbijt" Zeg ik nog erbij, wijzend naar het ontbijt. Ze lacht zachtjes en mompelt een bedankje en begint dan met het eten van de cornflakes eet de helft van de pannenkoeken en drinkt een halve liter melk. " Wat ?"Vraagt ze onschuldig aan mij als ik haar raar aankijk. " Ik heb al lang niet meer gegeten hoor" ik kijk haar verbaast aan en zij ook en na een tijdje liggen we allebei in  de slappe lach.

"Het gaat je wel lukken heb nu vertrouwen" Zeg ik tegen haar, we zijn op weg voor naar de paarden te gaan maar blijkbaar heeft zij nog nooit een paard bereden. We komen aan bij de stallen, ik duid aan haar aan hoe de paarden heten en hoe snel ze zijn handig en zo voort. Ik draai me om en we kijken elkaar nu recht in de ogen aan. Ik wil iets zeggen maar uit het niet komt er een jongeman binnen en laat Sophie voor te lachen schrikken. Spijtig voor hem verloopt dat niet zo als gepland, want Sophie begint super hard te gillen en te huilen en valt op de grond op haar knieën.

" Sophie, kijk mij aan, focus je op mijn stem" Zeg ik tegen haar terwijl ik haar probeer te kalmeren ,maar ze blijft maar gillen en wenen. " Sophie " zeg ik nu strenger, ik pak haar hoofd rustig vast. " Focus je op mijn stem oké , het komt goed, ik bescherm je oke" zeg ik tegen haar terwijl ik haar een krampachtige knuffel geef" je bent veilig bij mij" mompel ik in haar haar

---------------------

kort hoofdstuk i know

kheb echt niet veel tijd

srry

toedels