Van Hem

"008"

Zoon?" Hij kijkt mij bezorgt aan en komt dichter bij. Hij wilt iets zeggen maar ik doe al teken dat hij moet stoppen, hij hoeft niet bezorgt te zijn ik ben er nog goed aan toe na een bus ongeval , hij komt nog dichter bij. Ik kijk hem bijna smekend aan om de artsen te roepen, ze zijn te hard bezig met Sophie en dat is goed, ze moeten zich niet bezig houden met mij ondertussen dat zij er nog zo erg aan toe is

Mijn vader fluit op zijn vingers en geen 2 sec. later komen er dokters de ruimte binnen, ik schut met mijn hoofd en jaag ze weg door met mijn hand te zwaaien, als ik mijn mond weer wil open doen om te zegen waarom ik ze eb weg gestuurt komt er nog een verpleegster binnen ik kijk haar boos aan en zij mij verbaast, ze kijkt mij lang zo aan tot dat ze met een plotse moed vastberaden naar mij toe stapt: Ze is stabiel je kan naar haar toe gaan als je wilt maar ze is nog bewusteloos. En met die woorden draai ze zich om en gaat weg. Opgelucht haal ik terug adem, het lijkt wel of ik de helle tijd mijn adem in hield, ik zet een stap naar voor en bereid me al voor hoe ze er uit zal zien. Als ik de deur klink vast pak om naar binnen te gaan houd iemand me tegen, met tegen zin draai ik me om en zie zoals verwacht mijn vader die mij met gekruiste armen bekijkt, ik wil weer mijn mond open doen om wat te zeggen maar ik kan geen woorden vinden dat ik zou kunnen zeggen tegen hem zou zeggen dus doe ik mijn mond maar weer dich draai me om en ga de kamer binnen.

Gelukkig heb ik me mentaal al een beetje voorbereid op wat ik zou aantreffen, ik korte woorden uitgelegd zie ziet er echt verschrikkelijk uit, haar gezicht is hellemaal wit en er zijn slangetjes die uit haar mond naar een machine gaan, haar lichaam is bedekt met een deken en ik zie aan haar armen die uit de deken steken dat het vol zit met schrammen en al blauwe plekken. Aan haar schouder is er precies een grote verband doos aan vast gemaakt is. Ik krijg een brok in mijn keel. Ik draai me om en ga de kamer weer uit, dees kan ik ni aan, het meisje, dat meisje dat nu daar licht , dat meisje wou ik redden voor alles, ik maakt alles erger, dat meisje heeft het gewoon nog een erger leven dankzij mij, ik die dacht dat ik alles beter kon maken.

Ik staar naar buiten, vanaf mijn balkon zie je bijna heel het land zien, ik zucht en zak door mijn knieën , ik staar voor mij uit en ... Niets , ik huil niet meer, de laatste tijd heb ik me veel te zwak voor gedaan voor zo ongeveer iedereen, ik besluit om terug recht te staan en als ik dat doe moet ik al mijn gedachten aan de kant zetten

3 dat meisje is als iedereen

2 niemand mag me zwak zien

1 als ze sterft kan dat niemand schellen zelf mij niet

Ik sta recht , mijn gevoelens zijn weg, niet hellemaal dat weet ik wel , ik verberg ze nu gewoon , elke keer dat ik ze niet verberg gebeurt er iets met haar en aangezien ik haar nog altijd graagzie. AARGH de volgende keer dat ik zo ga denken doe ik me zelf iets aan , niemand mag het weten het is gewoon zwak en zwakte mag je niet laten tonen. Ik zucht gefrustreert en stap de gang uit, geen gevoelens meer.

Nooit meer

_________________________________________

Srry voor het kort hoofdstuk

anders is het ni meer spannend

Toedels