Van Hem

°005°

"hallo"

Hij komt dichter en dichter bij, ik ga maar naar achter. Deze man is echt gewoon raar , nu ziet hij er zo vriendelijk uit, maar een dag geleden heeft hij me naar deze kamer gesleurd en me geslagen, ik kijk hem aan zij ogen , ze zijn zo liefdevol, oke dit is raar. Ik kijk hem alleen maar boos aan, alleen er is een probleem hij kijkt mij medelevend aan, met een glans van spijt in zijn ogen. Raar kijk ik hem aan, wat is dit voor een raar mens.

Voor te laten tonen dat ik boos ben op hem draai ik me om, en lig met mijn rug naar hem toe, ik hoor hem verslagen, en op een moment denk ik dat ik me gewoon omdraai om gewoon met hem te praten maar dan.

Hij grijpt me pijnlijk vast aan mijn schouder en draait me zo om, zijn ogen die daar juist nog zo liefdevol waren zijn nu woedend, ik kijk hem raar aan. Hoe kan iemand zo snel van gedachten veranderen, en dan voel ik het weer

PATS die slag het voelt brandend tegen mijn wang, weer staan er tranen in mijn ogen, deze keer stopt hij niet met 1 keer slagen nee deze keer sleurt hij mij uit bed, ik probeer hem boos aan te kijken maar sowisoo kijk ik hem bang aan. Hij smijt me tegen de muur en stikt me, ik happer om te ademen ik probeer hem weg te duwen ik krab hem in de lucht , niets werkt. Ik probeer en probeer maar niet wil werken, ik voel gewoon hoe ik weg zink.

Er beginnen zwarte vlekken te verschijnen voor mijn zicht en ik begin nog harder te happeren naar lucht en te trekken, weer wilt niets werken, de zwarte vlekken worden maar groter.

Dat is het moment dat ik echt in paniek raak ik mag niet bewusteloos vallen straks doet hij iets als ik aan het slapen ben. Dit hou ik niet meer lang vol, weer zit ik te trekken tot dat er iemand binnen komt en mee trekt, ik kijk hem bang aan en dan zegt hij het: Loki laat haar los je vermoord haar nog zo. 

Loki zo heet hij blijkbaar laat me niet direct los, dat is het moment dat alles wazig word en daarna zwart, op het moment dat het zwart is laat die Loki mij los.

Loki pov

geschrokken kijk het lichaam aan, het meisje , het meisje dat ik zo lang wou redden van haar verrotte wereld ligt nu letterlijk aan mijn voeten, hoogstwaarschijnlijk leeft ze niet meer. Zonder dat ik het weet lopen er tranen over mijn wangen wat ik hemelsnaam heb ik gedaan. Ik hurk naast haar neer en duw mijn broer aan de kant. Ik hou haar pols vast om een hartslag te vinden , die ik ook vind na een paar sec. ik haal opgelucht adem en hou haar hand vast.

Na een tijdje zo gezeten te hebben til ik haar op en zet haar op bed  , daar ga ik dan naast zitten , wat heb ik toch in hemelsnaam gedaan , ik weet niet wat in mij binnen sprong toen ik het deed, ik dacht dat ik haar gewoon een lesje wou leren voor zo onrespectvol te doen. Weer springen er tranen in mijn ogen, ik had haar nooit moeten slagen maar het gebeurde gewoon maar toen ze me zo van aankeek kon ik het niet meer aan ik moest sorry tegen haar zegen of te minste iets in die aard of ik ga mijn hellen leven me schuldgevoel rond lopen, ik voel met mijn hand door haar haren , wat is ze mooi.

Ze licht hier nog maar enkele uren maar die uren duren wel eeuwen. Ik zit hier al de helle tijd aangezien ik me super schuldig voel over wat er is gebeur( ik weet dat het mijn schuld is) , opeens voel ik een hand op mijn schouder, als ik omkijk zie ik mijn broer is staan , hij maakt een gebaar dat ik wel mag gaan dat  hij de wacht wel zal houden, het klinkt misschien vreemd dat mijn broer op een kamer gaat wachten tot iemand wakker word ondertussen dat hij haar niet kent maar toch ik laat hem . Ik heb namelijk super veel dorst en moet nodig naar het toilet

Na dat allemaal gedaan te hebben neem ik 2 glazen water mee naar de kamer misschien wilt mijn broer ook drinken. Als ik in de gang kom van de kamer merk ik al dat er iet mis is maar als ik in de kamer kom zie ik wat er mis is, ik zie mijn broer in een hoekje van de kamer staan maar Sophie zit in het ander hoekje van de kamer, ze is aan het huilen. Ik kijk mijn broer vragend aan , hij beantwoord mijn blik alleen maar door een opgeluchte blik.

Ik stap richting Sophie maar bij elke stap zie ik haar in elkaar krimpe, heeft ze zo een bang voor mij???

Ik kom dichter tot ik juist voor haar ben." Ik haat het ik haat het ik haat het,..." hoor ik haar mompelen. Dat breekt mijn hart, ze haat het om hier te zijn met mij, langs 1 kant begrijp ik het een beetje maar voor de rest voel ik me gewoon gebroken.

Ik ga naast haar zitten en wil een arm rond haar slagen maar zij schuift weg zodanig dat ik het niet kan doen. Ik kijk haar aan maar zij kijkt mij alleen maar bang aan, weer probeer ik bij haar in de buurt te komen en weer lukt het niet. " Alstjeblieft Sophie het spijt me zo hard" Zeg ik gebroken, ze kijkt me aan en ik zie dat er tranen over haar wangen stromen zoals watervallen.

 Ik veeg de tranen liefde vol weg hopend dat er niets op tegen heeft dat ik da doe.

Maar zei kijkt mij gewoon aan.

Dan opent ze haar mond.