We kennen allemaal wel die klootzak die een selfie maakt als je om een foto vraagt. Om het af te maken, kom je er ook achteraf pas achter als je je mobiel terug krijgt. Voor Dani is juist precies die ene lelijke onderkinselfie misschien wel haar red...
Opgedragen aan @whereismypotatochips (blijft awesome naam) als dank voor al haar stemmen! :)
LAATST BIJ SAY CHEESE: 'Als je wilt dat Zinzi je leugen gelooft...'
'...moet ik met Dani praten,' maakt Levi de zin voor Nicole af. Zijn laatste restje frustratie uit hij door zinloos tegen een klein steentje voor hem te trappen. Het rolt een meter van hem vandaan. 'Ik wil niks meer met haar te maken hebben. Zij is dit allemaal begonnen.'
Met een glimlach wikkelt Nicole haar arm om hem heen om haar gezicht bij zijn schouder te nestelen. 'Ik los dit kleine Dani probleem wel even voor je op.'
Aflevering 8: gebakken kip, stop dat fluitje in je *piep*
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Here goes nothing.
'Dani!'
Fuck, denk ik als ik naar haar toe ren en niet alleen omdat ik me realiseer dat ik mijn veters niet heb gestrikt. Het is meer een fuck-ik-ga-iemand-vragen-te-liegen soort. Dus met een wanhopig, mijn-voet-wordt-overreden-door-een-kinderwagen-kreet erbij.
'Nicole?'
Er zitten witte verflekken in het hoekje van Dani's lichtblauwe gymshirt. Ik weet nog dat we kerstballen gingen schilderen bij Zinzi. In plaats van oude kleren had Dani haar gymkleren aan. Niet zo handig. Iedereen zat onder de verfvlekken aan het eind. Michaël had blauwe krullen, Levi leek uitgesmeerde lippenstift te hebben als een uit de hand gelopen drag queen, Zinzi had een groene handafdruk op haar rug en Dani spetters over haar hele shirt. Het is er grotendeels uitgewassen, maar je kan het nog steeds zien. Niet dat ik er toen goed aan toe was, maar dat terzijde. Ik bedoel ik own de verf gewoon en alles ziet er goed uit als je er met genoeg zelfvertrouwen achter staat. Zo werkt kunst ook. Zijn dat spetters? Nee, artistieke klodders van mijn kleurrijke ziel dat de lege omgeving van de blanke maatschappij probeert te trotseren.
'Jo, kip.' Ik hijg even. Man, ik hijg serieus. Stoppen met hockey was toch niet zo'n goed idee.
'Kip?' Dani fronst even. Jake piekt nieuwsgierig over Dani's schouder als ik buk om mijn veters te strikken. Hij is langer dan haar, maar doet alsof hij een kabouter is. Weirdo. Niet op de schattige manier. Ik vind hem oprecht raar.
'Kind,' verbeter ik mezelf. 'Ik zei kind.'
'Kip?' vraagt Jake dan met zijn sloomheid. Hoe vol moet zijn hoofd zitten dat hij altijd zo traag reageert? 'Nu heb ik zin in kip.' Hij draait zich om en dwaalt weg. Zijn haar zit in een rommelige knot dat met elke stap losser lijkt te zitten. Hij heeft langer haar dan ik. Welke jongen neemt nou ook zulk lang haar?
'Wat moet je met die losers?' Ik knik richting Isabel, Jazz, Jake en Loyd. Jazz lacht als Isabel en zij de ziel van Jake belachelijk maken. Ze lijken elkaar altijd belachelijk te maken en er nog van te genieten ook.
