Liegen duurt het langst

21. Fijne kerst Daantje

Wowwowowowow ik heb het echt druk gehad, dus sorry voor dit crappy hoofdstuk. Ooit herschrijf ik het wel, maar ik moet even blijven schrijven voordat ik helemaal stil val met dit boek.

Het lijkt stil te zijn in mijn huis. Ik heb gewacht tot het donker was, wat niet eens zo laat is natuurlijk in december. Mijn jas was te dun om mij nog later buiten te krijgen. Beetje dom eigenlijk, maar als je kijkt naar mijn lijstje "vage dingen gedaan door Dani" kan dit er makkelijk nog bij. Daarnaast werd de sfeer tussen mij en Jazz te ongemakkelijk. Ze lijkt me soort van te mogen, maar dat betekent niet dat je de hele tijd naast ze wil zitten. Ze vindt me niet meer vreselijk. Een verbetering, maar niet echt factor gezellig.

Ik kijk zuchtend naar het raam van mijn kamer. Helaas heb ik niet de skill mijn dak op te klimmen en vervolgens het gesloten raam van buitenaf te openen. Ik kan het natuurlijk breken met een steen, maar een beetje verdacht ziet dat er wel uit. Dan moet je de politie uitleggen dat je vandalistisch je huis bent binnen gestormd terwijl je gewoon een sleutel hebt. Het moet maar gewoon via de voordeur. Als ik goed luister hoor ik wat mensen lachen in de woonkamer. Als ze allemaal daar zijn, is er niemand in de gang. Dan kan ik mijn kamer in sluipen. Nou ja, sluipen, eerder gewoon als een gek de trap op rennen en de deur op slot doen om je van de samenleving af te sluiten.

Ik doe het sleutel in het slot en laat de deur krakend openen. Rechts van me zie ik de gesloten deur naar de woonkamer. Mooi. Ik duw de deur verder open.

'Fijne kerst, Daantje.'

Ik schrik en trek in een reflex de deur weer dicht. Michaël doet zijn voet ertussen. 'Je was me toch niet aan het ontlopen?' In het donkere licht kan ik slechts zijn silhouette met krulletjes zien, maar ik weet gewoon dat hij zijn groene ogen in een sceptische stand heeft staan.

'Nee,' piep ik dan. 'Waarom zou ik jou toch willen ontlopen!' Ik lach er ongemakkelijk bij. Je weet wel. Zo'n kinderlijke lach die je krijgt als je een koekje hebt gestolen. Even is het stil. Ik doe een poging hem te ontwijken en de trap op te rennen, maar hij zet een stap opzij en ik knal tegen hem aan. In mijn enthousiasme was het een harde klap ook en Mickey heeft niet de zachtste buik.

'Kan je me alsjeblieft zeggen wat er is?'

'Wat is er met jou!' kaats ik terug. Net alsof ik hem confronteer. Ik duw mezelf van hem vandaan. Mickey doet de deur achter me dicht.

'Niks,' hij haalt zijn schouders op en pakt me bij mijn bovenarm beet om me niet weg te laten rennen. Daarna pas doet hij de lamp aan. Hij is opgedost die Michaël met zijn nette pak. Ik heb een oude trui over een spijkerbroek gedaan. Zijn oude trui ook nog. Ik had het ooit een keer meegenomen uit zijn kamer. Ooit als in jaren geleden. Ik verwacht ook niet dat hij het herkent, maar hij lijkt er toch even naar te kijken.

'Michaël.' Hij richt zijn ogen op mij. 'Mickey,' verbeter ik mezelf snel. Ik weet niet precies waarom, maar om hem met zijn echte naam aan te spreken voelt te serieus. Alsof er echt iets aan de hand is, terwijl dat eigenlijk ook echt het geval is. Denk ik dan. Misschien gaat Michaël gewoon door een vage jongens menstruatie heen.

'Mickey, je kan altijd met me praten.' Bezorgd leg ik een hand op zijn arm. Mijn linkerhand. Mijn rechterarm wordt nog door hem vastgehouden.

'Niet met dit.' Hij schudt zijn hoofd. 'Dit moet ik zelf verwerken.'

'Je staat er nooit alleen voor!' lach ik om mijn eigen cliché zin. 'Eén voor allen, allen-.'

'Met dit wel!' kapt hij me af. Ik schrik, deins een beetje terug van mijn grote vriend. Hij laat mijn arm ruw los en ademt gefrustreerd in en uit. 'Maak het alsjeblieft niet moeilijker dan het is.'