Liegen duurt het langst

20. Speeltuintje voor onvolwassen volwassenen

Kerstavond was gezellig met mijn moederskant van de familie. Je weet wel. De standaard babbels over school en de gefakete "wat ben je groot geworden" terwijl ze best weten dat ik al lang niet meer groei. Behalve mijn borsten die rustig hun gangetje gaan. Met mijn c-cup hoop ik echter dat het stopt. Echt vreselijk om te rennen met twee hangende zakken aan de voorkant. Een petite als Zinzi heeft daar niet zo snel last van. En maar zeuren om ook grote borsten te willen hebben, maar dat wil je niet. Serieus.

Hetzelfde onzin gepraat kwam ook voor bij mijn vaderskant op eerste kerstdag. Nou ja, voor het eerste gedeelte. Al snel komen hun ongemakkelijke en vage persoonlijkheden naar boven. Het is duidelijk waar ik mijn "ik zal altijd single blijven" genen heb geërfd. Je merkt het verschil tussen de families ook in hoe we moeten kleden. Bij mijn moeder moeten we allemaal net en in het rood, bij mijn vader hoef ik niet eens een jurk aan. Maar goed ook! Anders kon ik niet in de boomhut klimmen met mij neefjes.

Dus nu ik mijn grote dosis sociale gedoe heb gegeven aan de wereld, kan ik tweede kerstdag wel ontlopen. Ja, kan wel. En heel toevallig mis ik dan net het etentje met Michaël. Heel toevallig.

Wat jammer nou.

Het is gewoon dat ik na alle zooi en drama met Zinzi en Levi mezelf echt niet kan aansporen ook nog zooi en drama met Michaël te hebben. Ik kan die vriendschap niet ook nog verpesten als een slecht virus. Ik kan hem niet ook kwijtraken. Daarnaast moet ik gewoon even ademen. Even zuchten. Even dat gevoel dat je hebt als je in de douche het warme water over je heen voelt stromen. Dat gevoel.

Ik hoor mijn ouders beneden discussiëren hoe ze de tafel neer moeten zetten. In de lengte, in de breedte of zelfs schuin om te doen alsof we fancy zijn. Vroeger zaten Michaël, zijn broertje Philip en ik aan de babytafel. Het was zo'n gekleurde minipicknicktafel. Je zal verbaasd zijn hoe lang we wel niet daar aan moest zitten.

'Dani! Kom eens helpen!'

Shit. Eigenlijk wil ik wel weg zijn voordat Mickey er is. En kijkend naar het opruimgedoe beneden, vind ik het niet erg wat eerder weg te gaan. Tja, luiheid overwint.

'Dani!' hoor ik mijn moeder nog eens roepen, terwijl ik het raam open doe. Ik heb geen handig balkon waar ik vanaf kan klimmen. Ik moet van het dak afglijden via een regenpijp. Het is niet echt een hele verassing dat mijn huis uit sluipen nooit eerder op mijn to-do-list is gekomen. Natuurlijk ben ik wel laat mijn huis binnen gekomen, maar die keren was ik niet bepaald stilletjes. Ik was natuurlijk wel zo dronken dat ik dácht dat ik stil was. Dan krijg je ineens de volgende ochtend een boze moeder bij je deur staan en moet je uitleggen hoe je wél verantwoordelijk was en écht niet met zoveel meisjes hebt gezoend. Dat lieg je natuurlijk.

Ik kijk even naar buiten en voel de koele middaglucht door mijn haren glijden. Een windslag wappert mijn lichtgele jas opzij en achter me valt Michaëls kerstcadeau op de grond. Gelukkig zijn het maar sokken. Ik geef hem altijd een sok, eentje, en de ander krijgt hij op zijn verjaardag om hem even te pesten. Daarna geef ik hem het echte cadeau. Waarom? Ja, geen idee. Ik zie mezelf gewoon altijd als het kleine zusje dat mijn grote broer Michaël moet irriteren.

'Dani!'

Ik stap voorzichtig uit mijn raam, maar houd angstig nog het donkerblauwe kozijn vast. De keuze is simpel, Dani, vertel ik mezelf als de voetstappen van mijn moeder hoorbaar worden op de trap. Of vier ik feest met Michaël en word ik heftig geconfronteerd door ouders.

'Dani!'

Of ik ga er even tussenuit en vind een beter moment om erover te babbelen. Ik slik even, maar dat "even tussenuit" is dus wel ontsnappen uit het huis via het raam. De voordeur kraakt als in een horrorhuis en is daarnaast bewaakt door mijn ouders die heen en weer lopen.