Liegen duurt het langst

11. Het (eigenlijk niet echt boeiende) verhaal

'Wij gaan praten.'

Ik schrik van zijn stem en bots met mijn hoofd tegen het bovenste kluisdeurtje. Al wrijvend sta ik op en doe ik mijn rugzak over mijn schouder. Ik kijk op naar Jake die een een winterjas aan heeft en zijn halflange haren in een klein staartje. Hij bukt om mijn jas uit mijn kluisje te halen en het legergroene, oude ding in mijn hand te drukken.

'Hoe weet je waar ik met mijn kluisje zit?' vraag ik Jake die overduidelijk niet naar huis is gegaan. Hij ziet er ietsjes minder erg uit dan vanochtend, maar om het nou gezond te noemen is ook weer overdreven.

Jake wijst naar het rode kluisje ietsjes verderop waartegen een zesdeklasser aanleunt. Ze giechelt als ze een berichtje ontmoet. 'En hoe!' roept ze dan uit door haar telefoon. Als je niet ziet dat ze oortjes in heeft, lijkt het net alsof ze tegen zichzelf praat.

'Die is van mij,' zegt Jake dan nog wijzend naar het kluisje, 'al wel vijf jaar lang.' Een beetje ongemakkelijk staar ik naar het rode deurtje dat bijna naast de mijne is. Om een reactie te kunnen vermijden, buk ik om mijn eigen kluisje te sluiten.

'Het is vast moeilijk mensen te spotten met een vriendengroep vol Zinzi's.' Lichtelijk beledigend schiet ik overeind (dit keer niet tegen een kluisje) en sla ik mijn armen over elkaar heen. 'Wat wil je daar nou weer mee zeggen?'

'Gewoon. Dat je niet eens alle namen van je klasgenoten kan opnoemen.'

'Dat is...' ik denk aan mijn klas Nederlands, daar kom ik inderdaad niet verder dan "die ene blonde" of "die ene met zo'n nek". 'Wat maakt het uit!' roep ik dan verslagen uit. 'Ga je het verhaal nog vertellen?'

Jake grijnst en knikt heftig. Zelfs zijn slaperige ogen kunnen de glinstering van plezier niet inhouden. 'Ik was met Isabel...' Hij stopt even. 'Je wilt natuurlijk weten wie Isabel is!' Ik schud verward mijn hoofd. 'Eigenlijk niet,' probeer ik nog, maar dan sleurt hij me al richting het rokerspleintje van de school. We stoppen even voor de buitendeur om onze jassen dicht te doen. Zodra ik de deur open doe, krijg ik een sterke rooklucht mijn kant in geblazen. Er staat een verrassend kleine groep mensen voor de hoeveelheid stank die het met zich mee brengt. Al kan dat laatste natuurlijk aan mij liggen. Mijn moeder rookt als ze gestrest is, de geur geeft me daardoor altijd een naar gevoel. Tot mijn opluchting rookte ze niet toen ik uit de kast kwam. Ze gaf me een knuffel.

'Ik heb een gast!' roept Jake vrolijk uit als hij me verder naar buiten trekt. Een blond meisje groet me voorzichtig. Het meisje daarnaast herken ik als Jazz. Zij herkent mij ook, geeft me een sceptische blik en richt zich dan weer tot Jake. Een paar andere rokers kijken ook op, maar hebben overduidelijk niets te maken met Jakes groepje als ze weer op zichzelf focussen. Kort raak ik afgeleid door een blondine met golvende haren die staat te bibberen in de koud.

'Ga toch naar huis, Jake!' Jazz haalt haar peuk uit haar mond en laat het op de grond vallen om het met de punt van haar sneaker te doven. 'Ik wil geen snotspoor achter me aan!' Ze rolt met haar ogen en lacht kort. 'Soms ben je ongelooflijk.' Zuchtend schudt ze haar hoofd.

'Ik moet gewoon het verhaal vertellen!' Een diepe zucht komt uit de monden van het duo. Het verrast me wel een beetje. Op de manier dat Jake het aankondigt, lijkt het het nieuws van de eeuw te zijn. Even onthouden dat zijn enthousiasme net zo overdreven is als die van Zinzi die Levi ziet of gewoon het totaal tegenovergestelde van Nicole. Geen specifieke situatie bij Nicole. Gewoon als Nicole haar eigen Nicole is.

'Tussen ons beiden,' de blondine tikt me fluisterend aan, 'het verhaal is echt niet boeiend.' Ze trekt zich van me terug en geeft een uitdagende grijns richting Jake.