Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 20.

Donte të ishte e fortë, por sa mundej vallë?  

Mund të ishte e fortë në sytë e të tjerve, atyre mund t'u dukej si një heroinë e pathyeshme e vetvetes, por në fakt ajo ishte heroina e tyre, sepse atë natë kur kishte hyrë në dhomë, kishte qarë për orë të tëra teksa shikonte veten në pasqyrë dhe hasej me një imazh të panjohur për të.

Dreqi e marrtë botën! Dreqi e marrtë jetën! Është bukur kur në pasqyrë shikon reflektimin e fytyrës sate dhe e njeh, bukur kur arrin të njohësh vetveten, por ajo nuk po mundej. Në atë reflektim krijuar në atë pasqyrë ajo nuk po shikonte vetveten, i mungonin kaq gjëra.

I mungonte buzëqeshja si fillim, i mungonin kaçurrelat e gjata t'i binin syve, i mungonte ngjyra e lëkurës dhe kishte vetëm diçka tepër; lotët...Lotët dhe dhimbjen. Ato ishin të paftuara aty, ato kishin zënë vendin e shpirtit të Samantës, sepse tashmë në ato sy nuk pasqyrohej më një shpirt i pastër, mbushur tërë dashuri për jetën. Në sytë e saj tashmë pasqyrohej kanceri. Ia kishte dalë të gllabëronte shpirtin e saj.

Ajo kishte premtuar se do ishte e fortë, se nuk do qante. Kishte premtuar se do e mundte atë sëmundje dhe kështu do bënte, do e mbante premtimin, por atë natë le të qante. Le të ishte ajo natë një natë mëkatare e shkeljes së premtimeve nga shpirtra të dëshpëruar. Dhe ajo, ajo ishte një shpirt i dëshpëruar që po shkatërronte veten nga ai premtim. Ajo kishte nevojë të qante, të nxirrte dhimbjen, sepse donte a s'donte ta pranonte, ajo kishte dhimbje dhe ato lotë ishin si kura e saj për të nxjerrë në sipërfaqe, për mos e mbajtur brenda vetes atë verem.

Le të ishte ajo natë nata e mëkatarëve, prishësve të premtimeve. Në fund të fundit kush do e kuptonte që ajo po e thyente premtimin?
Le të ishte ajo natë, nata e lotëve, lotëve që kishin filluar të qelbësoheshin brenda saj, në fund të fundit kush do e kuptonte që ajo po qante?

E në mëngjes ishte zgjuar me sytë e skuqur e të lodhur, por kush do e kuptonte që kishte qarë? Së fundmi ata sy ishin dukur gjithmonë të lodhur. Para se të dilte nga dhoma,kishte mbledhur veten dhe kishte parë të ëmën në kuzhinë e cila ishte duke gatuar ndonjë nga ato gjellët e shpifura me perime. Asaj i shpifej, por nuk kishte ç'bënte, ishte e detyruar të ushqehej shëndetshëm në mënyrë që t'i forcohej imuniteti dhe, dëshira për mos ngrënë gërshetuar me puçrrat në gojë, nuk ia lehtësonin aspak punën.

-Mirëmëngjes ma.-përshëndeti thatë e hodhi sytë nga ora e cila shënonte 8 e ca.

-Si je sot?

-Mirë.-ajo mirë ishte, vetëm se kjo fjalë ka disa forma të sajat dhe Samantën nuk e kishte pushtuar ajo forma më e mirë. Ajo ishte mirë jo në një mënyrë të mirë, ama rëndësi ka që ishte mirë.

-Eja ulu të hash mëngjes. Të  kam bërë supë me perime.-mblodhi hundët kur kujtoi përsëri supën me perime, por nuk kundërshtoi, se nuk donte ta mërziste të ëmën. Lau duart dhe shkoi u ul qetë në tavolinë, pa thënë asnjë fjalë.

-Mori Rubensi qparë në telefon.-ushqimi iu duk edhe më i hidhur kësaj here, edhe pse me Rubensin ishte pajtuar dhe zemrën  e kishte ndierë më të qetë, por përsëri kishte diçka që e pengonte, sepse ishin pajtuar duke i hedhur njëri-tjetrit hi syve, nuk ishin treguar të sinqertë as me veten dhe as me njëri-tjetrin.-Të kishte marrë ty, po e kishte të fikur.- vazhdoi e ëma dhe ajo vazhdoi të hajë.

-Edhe? Ç'tha?

-Do vijë të të marrë pastaj. Do dilni.

-Nuk dal.-ia preu shkurt.-S'kam qejf.

-Dil moj çupë, se mbete këtu brenda.

-Këtu ndihem rehat.-fliste qetë, por njëkohësisht sa vinte dhe tensioni i shtohej nga brenda. Nuk donte të dilte. Në fakt që kur s'kishte më flokë nuk kishte gjetur guxim të dilte dhe as të takohej me Rubensin, edhe pse ky i fundit kishte këmbëngulur disa herë, por kjo e kishte shmangur. Si do e shikonte ai tashmë?