Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 9.

Kishte shkulur zorrët nga tërë ato të vjella dhe vetëm tani po qëndronte për një copëz here e qetë.

Rubensi e kishte sjellë në shtëpi dhe ishte larguar pa hyrë fare brenda duke thënë se i kishte shkuar ora për të shkuar në stërvitje. Që atëherë kushedi ku ishte përhumbur në rrotat e ndonjë biçiklete duke harruar fare atë dhe gjendjen e saj, nuk e kishte telefonuar apo t'i dërgonte sikur një mesazh të vetëm për ta pyetur se si ishte.

Qëndronte shtrirë në shtratin e dhomës së saj duke shfletuar faqet e librit "Sikur te me takoje tani" nga Cecelia Ahern. Kishte humbur e ishte zhytur në ato gërma qëndisur tërë ndjenjë nga autorja, nje nga shkrimtaret e saj të preferuara.

Nëse do i duhej të veçonte melodinë e saj të preferuar, me siguri do zgjidhte zhurmën që shkaktojnë faqet kur ndërrohen.

Nëse do i duhej të veçonte aromën e saj të preferuar, me siguri do zgjidhte erën që mbajnë faqet e një libri, ajo aromë ishte vetë oksigjen jetështues për te.

Nëse do i duhej të veçonte pamjen e saj të preferuar, me siguri do zgjidhte të shikonte vetëm libra qoftë dhe çdo ditë të jetës së saj.

Vendosi librin mbi komo e u ngrit nga shtrati sapo dëgjo derën e dhomës së saj të hapej. Ishte e motra.

Kohët e fundit e ndiente veten shumë të largët me të dhe familjen e saj.
Ishte e vërtetë se ajo ishte kapur fort pas shpresave, por nëse një ditë shpresat e saj shuheshin papritur e sëmundja e gllabëronte si të qe jo më shumë se një vakt i shijshëm për të, donte tua bënte sa më pak të vështirë largimin e saj. Humbjen e një personi e vuan akoma më shumë kur prezenca e tij bëhet e pashmangshme nga përditshmëtia jote. Ndoshta po vepronte gabim...

Pa të motrën t'i afrohej pranë. Edhe pse ishte më e vogël se ajo, ishte më e gjatë, brune e flokëdrejtë, ndryshe nga kaçurrelat e saj. Gropëzat e faqeve gjendeshin skalitur te të dyja sa herë që buzëqeshnin.

E veshur e tëra në gri, u ul pranë saj në shtrat duke i falur një nga ato buzëqeshjet, që njerzit i përdorin si kurë.

-Si s'te dolën sytë o rob zoti. Ngele 24-orë duke lexuar. Ve bast që as frymë s'merr kaq  sa ha shkronja.-foli sapo pa librin vendosur mbi komo.  Qeshi me fjalët e së motrës e ndoshta kishte të drejtë, e kishte tepruar pak dhe herën e fundit që ishte tek okulistja i tha të tregonte më kujdes me shikimin, por... Sa e vret mendjen për shikimin një e sëmurë me kancer?

Gjëja e vetme që donte ajo, ishte që sikur vetëm për një çast të përhumbej në jetën a dhimbjen e ndonjë personazhi e të harronte të sajën.

Le të qante dhe për fatin e shkruar nga dikush për ndonjë personazh libri, jo vetëm për fatin e shkruar nga dikush për të në atë realitet të hidhur, që ndonjëherë i dukej sikur ishte vetëm një libër në duart e dikujt tjetër.

I dukej sikur jeta e saj ishte një libër më shumë nga ndonjë shkrimtar zemërkatil e dikush po qante për fatin e saj, ashtu si ajo qante për fatin e personazheve të një libri.

-S'kam ç'bëj tjetër o Dan.-i foli qetë duke luajtur me gishtat e së motrës ashtu si bënte gjithmonë që në vogëli.

-Hajd dalim.- shpalli papritur e motra duke u hedhur përpjetë sikur ta kishte zënë korenti e duke e tërhequr nga dora atë.

-Mos ja fut kot. Është errësuar jashtë.-tha justifikimin e parë që i erdhi në mendje duke u shtrirë e lodhur mbi shtrat, ndërkohë qe e motra ende e mbante për dore duke shfryrë nga mospranimi i saj e duke përplasur këmbën si të ishte fëmijë.

-Hë o Sam se nuk na ha njeri.

-Ik o Dan se më dhemb tërë trupi. I kam kockat copë.

-Merr vesh ti që s'ka ç'më duhet hiç, po hiç fare ama.

-Dan je si rrodhe. Ik se ta futa turinjve për zotin.- me kaq mbylli diskutimin duke hequr dorën dhe u shtri barkas sikur t'i thoshte të largohej nga dhoma, por kokëfortësia e së motrës arrinte majën e Everestit.

-Samanta Spaho, oh ta dish ç'i ke bërë vetes.- me kaq e kapi për këmbe duke e tërhequr nga krevati, ndërkohë që ajo bërtiste e qeshte me gjithë shpirt me budallallëkun e së motrës, teksa përpiqej të mbahej nëpër jastëkët, që mos binte nga krevati.

-PuPu! Ç'bëni kështu moj çupa? Dëgjoi tërë pallati.- u dëgjua zëri i shqetësuar i së ëmës e cila kishte hyrë në dhomë duke kapur faqet e shqetësuar.-Nesër do vini te burri.

-A ka rob zoti që e merr përsipër këtë acaruesen, o ma? Ështe kaq kancer.- po fliste duke qeshur, Daniela, por sapo kuptoi çfarë kishte thënë heshti dhe ngriu, u ndje fajtore dhe ndjenja e fajit i përshkoi tërë zemrën duke u përhapur vrikthi e duke bërë që lotë të krijoheshin në të kaftat sytë e saj.

E ëma i kafshoi buzën duke e parë ngultazi në sy, kurse Samanta qeshi për të larguar tensionin e krijuar aq shpejt

Pa lënë kohë që askush të fliste, u largua me vrap drejt tualetit ku dhe u kyç, duke injoruar nga pas të motrën që po i thoshte të ndalonte.

Me gjithë dhimbjen e trupit, kockat që i dukeshin sikur dikush po ja shtypte me ndonjë çekiç duke ja bërë cifla-cifla, u ngrit dhe shkoi pas së motrës duke qëndruar pas derës së drunjtë të tualetit.

Nga pas derës mund të dëgjonte ngashërimat e së motrës dhe u ndje keq. Ishte hera e parë që dëgjonte atë të qante dhe ndihej fajëtore që e kishte bërë atë të ndihej keq.

-Pse qan moj e metë? Nuk bëre gjë.-priti për një përgjigje, por më kot. Më pas u ul duke mbështetur shpinën pas derës

-Dan...Që kur mora vesh për sëmundjen time, ndjeva se jeta ime do merrte një rrjedhë tjetër, devijoi nga rruga në të cilën ndodhej. Shkolla, e ardhmja, madje dhe e tashmja u vunë në dyshim për mua. U rrëzova dhe humba veten dhe ti Dan, ti më dhe forcë. Kur të gjithë më shikonin me dhimbje, ti doje të më vrisje me sy, se nuk po mblidhja veten.

Këtë dua unë Dan, të silleni me mua si më parë, nuk dua mëshirë, dua forcë.
Kur ti më the kancer, nuk ndjeva gjë tjetër veçse kthimit pas në kohë, kur gjithmonë më thoje ashtu. Se kam kancer dhe mos më thuash kancer? Ndoshta është më mirë, se kanceri e ha kancerin.

Kam nevojë të trajtohem si njeri, jo si sëmundje që duhet kuruar.- fill pasi mbaroi këto fjalë,  ndjeu zhurmën e çelësit të derës të hapej e u ngrit në këmbë.

Pa sytë e skuqur të së motrës, para se ajo ta rrëmbente në një përqafim.

-E mirë, boll se na mallëngjeve.-u largua Daniela, pas disa minutash në krahët e së motrës duke fshirë dhe njëherë lotët e duke qeshur pas tyre.-Do dalim tani?

-Ti interesaxhije e vogël. Mirë, mirë dalim.

Kaq u desh që ajo të kërcente si e marrë e të bërtiste nga gëzimi, duke bërë që e ëma të zinte veshët, por më pas të qeshte. Lumturia e vajzave të saj, ishte lumturia për të.