Një frymëmarrje më shumë.

Pjesa 19.

 Ashtu si zakonisht, ndihej e lodhur atë mëngjes, ndoshta nga pagjumësia e ndoshta nga ajo sëmundje e mallkuar që ia kishte kthyer jetën përmbys. Ç'kishte menduar ajo, se mund të arratisej për ca ditë nga realiteti në të cilin ndodhej?

Kishte krijuar një flluske nga ato flluskat e sapunit e kishte vetë-izoluar veten aty, por ç'i thoshte mendja? Se ajo flluskë do të ishte e përjetshme dhe do të jetonte e qetë aty? Se ai mik i paftuar që flinte brenda saj do qëndronte në heshtje duke duruar sesi pronarja e shtëpisë jeton jetën sikur asgjë mos ketë ndodhur? Ah, dreq, sikur të ishte ashtu! Nëse do të ishte kështu le të jetonte dhe vetëm disa muaj në prani të qetësisë,por nuk ishte aspak kështu.

Ajo dreq leuçemie ishte zgjuar dhe e kishte çarë aq papritur atë flluskë krijuar për tiu arratisur botës dhe ajo, ajo qëndronte sikur t'i kishin plaçkitur trupin, se në fakt ashtu ishte. Atë po e bastisnin nga trupi i saj, po i vidhnin shpirtin!

Sa përpiqej të buzëqeshte, të ishte e lumtur, ta trembte kancerin, t'i buzëqeshte në fytyrë, por nuk kishte mjaftueshëm forcë për të buzëqeshur. Ai gjest që dikur i dukej mëse normal, i thjeshtë, tashmë i dukej i largët, i dukej një veprim me sforcarje dhe ajo mundohej kaq shumë që të gjithëve t'u jepte buzëqeshje, paçka se ato buzëqeshje po e vrisnin atë tashmë, ama ajo le të shkonte në djall, mjaftonte që të tjerëve t'u thoshte se ajo ishte ende duke jetuar, kaq i mjaftonte.

Nuk donte të vriste të tjerët duke u dhuruar trishtimin, boll i kishte vrarë duke i bërë pjesë të asaj sëmundje.

Kishte ditë që ishte larguar nga spitali dhe ndihej tepër e lodhur, ndiente këputje më shumë se më parë. Çdo mëngjes shikonte veten në pasqyrë dhe i dukej sikur çdo agim i ri i risillte asaj perde të rënda zbehje e dëshpërimi. 

I kishte ikur ajo ngjyra e ëmbël e lëkurës,ishte shndërruar në një  ngjyrë mortore të ethshme, në një ngjyrë që të këpuste shpirtin aq sa dikush mund të vinte në dyshim ekzistencën e saj.

Tërë goja i ishte mbushur me puçrra të vogla që nuk e linin të fuste gjë në gojë e mishrat e dhëmbëve i ishin fryrë që ato ditë kur kishte qënë në spital. Orgesti i kishte dhënë mjekime për qetësim, por si duket ato refuzonin të largoheshin, por nuk kishte ç'bënte, do duronte, sepse ishte zgjidhja e vetme që i ishte ofruar dhe nuk e zgjodhi vetë.

Kockat i dukej sikur dikush ia kishte copëtuar, ia kishe bërë cifla-cifla me ndonjë çekiç e gjithmonë kur ngrihej i duhej të mbante nën vete ca rënkime nga dhimbja. I dhimbte si dreqi fundi i barkut, pjesa abdominale, aq sa ajo dreq dhimbje tashmë i ishte bërë pjesë jetese, e kishte përvetësuar dhimbjen e jetonin në simbiozë së bashku. Dhimbja kënaqej kur i merrte shpirtin, po ajo?! Ajo ç'merrte? Dhimbjen!

Nuk donte të ngrihej nga shtrati, por këmbëngulja e Danielës për të ngrënë drekë të gjithë së bashku atë ditë të diele kishte fituar. Kishin ditë që nuk hanin bashkë. Pushimet dimërore kishin mbaruar, Daniela shkonte në shkollë, i ati po ashtu në punë, kurse e ëma kishte dhënë dorëheqjen, sepse nuk donte ta linte vetëm në shtëpi Samantën, dikush duhej të kujdsej për të dhe ushqimet e zgjedhura, të shëndetshme e mirëpastruara.

 Samanta kishte bërë çmos që  e ëma mos linte punën, pasi ishte pasioni i saj dhe ndihej në faj, por e kishte patur më kot. A mund të vinte ajo profesionin para fëmijës? Kurrë!

Shkoi në tualet për të larë sytë. Në ato momente dëshironte më shumë se çdoherë tjetër që uji të ishte ndonjë lëng magjik. Le t'i kthente fytyrës së saj gjallërinë e dikurshme. U mundua të improvizojë ndonjë buzëqeshje, por i doli një e hidhur dhe e la me aq.

Lau sytë dhe nuk kishte nerva të krihte dhe flokët, kështu që vendosi t'u japë një dorë për t'u rregulluar formën kaçurrelave të saj, por vuri re se një tufë flokësh i kishte ngecur ndër gishta.