[OS/SF] IKExMOMIKEN (SPYAIR)

Shining in the darkness

หลายครั้งที่ความรู้สึกข้างในกลับสวนทางกับสิ่งที่แสดงออก

ไม่แปลก หากว่าคนที่ร่าเริงสดใสอย่างเขาจะมีจุดมืดมิดในจิตใจ ไม่ต่างอะไรกับท้องฟ้ายามไร้ซึ่งแสงตะวันเช่นนี้

"มานั่งทำอะไรตรงนี้"

เสียงคุ้นเคยเอยขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างกันที่หนองน้ำริมสวนองุ่นเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก

"นั่งคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นนิ่มๆทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่พระจันทร์นวลและหมู่ดาวบนท้องฟ้า ผู้มาใหม่ไม่เอ่ยอะไรหากแต่ปล่อยให้ความเงียบและสายลมทำหน้าที่ของมัน

"ถ้ารู้สึกไม่ดีก็แค่ปล่อยมันไปบ้าง"

โมมิเคนเอ่ยขึ้นราวกับรู้สิ่งที่อยู่ในใจของอีกฝ่ายแม้ไม่ได้เอื้อนเอ่ย แต่เขารับรู้ได้ถึงความเศร้าเจือปนออกมา

"รู้ดีตลอดเลยนะ"

"ทำมาว่า อิเคก็ไม่ต่างกันแหละ"

บทสนทนาที่เรียบง่าย หากแต่สัมผัสได้ถึงความคุ้นเคย
ลูกชายเจ้าของสวนองุ่นละสายตาจากคู่สนทนาจ้องมองพระจันทร์สุกใสบนท้องฟ้า สายตาที่อ่านได้สัมผัสได้ถึงจิตใจที่มัวหมองขัดกับผืนฟ้ากระจ่างในคืนนี้

"นายจะเข้าใจมั๊ยไม่รู้ตอนที่รู้สึกว่าในใจตัวเองมืดเหลือเกิน มืดจนฉันไม่เข้าใจว่าคนที่ทุกคนบอกว่าเป็นแสงสว่างให้คนอื่นกลับรู้สึกว่าตัวเองมืดมนขนาดนี้ได้ยังไง"

อยู่ๆอิเคก็พูดขึ้นทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่บนฟ้า ความรู้สึกข้างในยากจะอธิบาย

"พระจันทร์น่ะ ไม่ได้สว่างตลอดเวลาหรอกนะ ส่วนใหญ่ก็สว่างเพราะแสงจากดวงอาทิตย์"

"...."

"ต่อให้พระจันทร์สุกใสแค่ไหนก็ยังมีคืนเดือนมืดที่ไม่เห็นแสงจันทร์เลยจริงมั๊ย ก็เหมือนกัน สดใสยิ้มแย้มแค่ไหนมันก็ต้องเศร้ากันบ้าง แต่นายยังไงก็ยังเป็นนาย เหมือนที่พระจันทร์ยังคงเป็นพระจันทร์"